Krzywa Laffera
Krzywa Laffera to teoria opracowana przez ekonomistę po stronie podaży Arthura Laffera, aby pokazać związek między stawkami podatkowymi a kwotą dochodów podatkowych pobieranych przez rządy. Krzywa służy do zilustrowania argumentu Laffera, że czasami obniżenie stawek podatkowych może zwiększyć całkowite dochody podatkowe.
Kluczowe dania na wynos
- Krzywa Laffera opisuje związek między stawkami podatkowymi a całkowitymi dochodami podatkowymi, z optymalną stawką podatkową, która maksymalizuje łączne dochody podatkowe z budżetu państwa.
- Jeśli podatki są zbyt wysokie wzdłuż krzywej Laffera, zniechęcają do opodatkowanych działań, takich jak praca i inwestycje, wystarczających do faktycznego zmniejszenia całkowitych dochodów podatkowych. W takim przypadku obniżenie stawek podatkowych pobudzi zachęty ekonomiczne i zwiększy dochody podatkowe.
- Krzywa Laffera była stosowana jako podstawa do obniżek podatków w latach osiemdziesiątych z widocznym sukcesem, ale skrytykowano ją ze względów praktycznych na podstawie jej uproszczonych założeń i ze względów ekonomicznych, że zwiększenie dochodów rządowych nie zawsze może być optymalne.
Zrozumienie krzywej Laffera
Krzywa Laffera opiera się na założeniu ekonomicznym, że ludzie dostosują swoje zachowanie w obliczu zachęt wynikających z stawek podatku dochodowego. Wyższe stawki podatku dochodowego zmniejszają motywację do pracy i inwestowania w porównaniu z niższymi stawkami. Jeśli ten efekt jest wystarczająco duży, oznacza to, że przy pewnej stawce podatkowej, a dalszy wzrost stawki faktycznie doprowadzi do zmniejszenia całkowitych dochodów podatkowych. Dla każdego rodzaju podatku istnieje próg progowy, powyżej którego zachęta do zwiększania produkcji zmniejsza się, zmniejszając w ten sposób kwotę dochodów, które otrzymuje rząd.
Przy stawce podatkowej 0% przychody podatkowe byłyby oczywiście zerowe. W miarę wzrostu stawek podatkowych z niskiego poziomu dochody podatkowe pobierane przez rząd również rosną. W końcu, jeśli stawki podatkowe osiągną 100 procent, pokazane jako skrajnie prawe na krzywej Laffera, wszyscy ludzie nie zdecydują się na pracę, ponieważ wszystko, co zarobią, trafi do rządu. Dlatego koniecznie jest prawdą, że w pewnym punkcie zakresu, w którym dochody podatkowe są dodatnie, musi osiągnąć maksymalny punkt. Przedstawia to T * na poniższym wykresie. Po lewej stronie T * podwyżka stawki podatkowej zwiększa przychody, które są tracone na wyrównanie zachowań pracowników i inwestorów. Podniesienie stawek powyżej T * spowodowałoby jednak, że ludzie nie pracowaliby tak dużo lub wcale, co zmniejszyłoby całkowite dochody podatkowe.
Dlatego przy każdej stawce podatkowej po prawej stronie T * obniżka stawki podatkowej faktycznie zwiększy całkowite przychody. Kształt krzywej Laffera, a tym samym lokalizacja T *, zależy od preferencji pracowników i inwestorów w zakresie pracy, wypoczynku i dochodów, a także technologii i innych czynników ekonomicznych. Rządy chcieliby znaleźć się w punkcie T *, ponieważ jest to punkt, w którym rząd zbiera maksymalną kwotę dochodów z podatków, podczas gdy ludzie nadal ciężko pracują. Jeśli obecna stawka podatkowa znajduje się po prawej stronie T *, wówczas obniżenie stawki podatkowej będzie stymulować wzrost gospodarczy poprzez zwiększenie zachęt do pracy i inwestowania oraz wzrost dochodów publicznych, ponieważ więcej pracy i inwestycji oznacza większą podstawę opodatkowania.
Wyjaśnienie krzywej Laffera
Pierwsza prezentacja krzywej Laffera została wykonana na papierowej serwetce w 1974 r., Kiedy jej autor rozmawiał ze starszymi pracownikami administracji prezydenta Geralda Forda o proponowanej podwyżce stawki podatkowej w okresie złego samopoczucia gospodarczego, które ogarnęło kraj . W tym czasie większość uważała, że podwyżka stawek podatkowych zwiększy dochody podatkowe.
Laffer odparł, że im więcej pieniędzy zostanie pobranych z firmy z każdego dodatkowego dolara dochodu w formie podatków, tym mniej pieniędzy będzie skłonny zainwestować. Firma ma większe szanse na znalezienie sposobów ochrony swojego kapitału przed opodatkowaniem lub przeniesienia całości lub części swojej działalności za granicę. Inwestorzy rzadziej ryzykują kapitał, jeśli podejmą większy procent zysków. Kiedy pracownicy zauważą, że coraz większa część wypłat jest pobierana z powodu zwiększonego wysiłku z ich strony, stracą motywację do cięższej pracy. Wszystkie razem wzięte mogą oznaczać mniejsze przychody ogółem, jeśli podniesione zostaną stawki podatkowe.
Laffer argumentował ponadto, że ekonomiczne skutki ograniczenia zachęt do pracy i inwestowania poprzez podniesienie stawek podatkowych byłyby szkodliwe w najlepszych czasach, a nawet gorsze w stagnacji gospodarczej. Ta teoria, po stronie podaży, stała się później kamieniem węgielnym polityki gospodarczej prezydenta Ronalda Reagana, co spowodowało jedną z największych obniżek podatków w historii. W czasie jego urzędowania roczne wpływy podatkowe rządu federalnego z 344 miliardów dolarów w 1980 roku do 550 miliardów dolarów w 1988 roku, a gospodarka rozkwitła.
1:35Krzywa Laffera
Czy krzywa Laffera to zbyt prosta teoria ">
Istnieją pewne fundamentalne problemy z krzywą Laffera - zwłaszcza, że jej założenia są zbyt uproszczone. Po pierwsze, że optymalne dochody podatkowe maksymalizujące stawkę podatkową T * są unikalne i statyczne, a przynajmniej stabilne. Po drugie, kształt Krzywej Laffera, przynajmniej w pobliżu obecnej stawki podatkowej i T *, jest znany, a nawet możliwy do poznania dla decydentów. Wreszcie, maksymalizacja lub nawet zwiększenie dochodów podatkowych jest pożądanym celem polityki.
W pierwszym przypadku istnienie i położenie T * zależy całkowicie od kształtu krzywej Laffera. Podstawowa koncepcja krzywej Laffera wymaga, aby dochód z podatków wynosił zero przy 0% i 100%, a dodatni pomiędzy. Nie mówi nic o konkretnym kształcie krzywej w punktach od 0% do 100% ani o pozycji T *. Kształt rzeczywistej krzywej Laffera może się znacznie różnić od zwykłej krzywej z pojedynczym pikiem, powszechnie przedstawianej. Jeśli krzywa ma wiele pików, płaskich punktów lub nieciągłości, może istnieć wiele T *. Jeśli krzywa jest przesunięta głęboko w lewo lub w prawo, T * może wystąpić przy ekstremalnych stawkach podatkowych, takich jak stawka 1% lub stawka 99%, co może spowodować, że dochody podatkowe maksymalizujące politykę będą poważnie sprzeczne z kapitałem społecznym lub innymi celami polityki. Ponadto, podobnie jak podstawowa koncepcja niekoniecznie oznacza prostą krzywą, nie oznacza to, że Krzywa Laffera o dowolnym kształcie byłaby statyczna. Krzywa Laffera może łatwo zmieniać i zmieniać kształt w czasie, co oznaczałoby, że aby zmaksymalizować przychody lub po prostu uniknąć spadku dochodów, decydenci będą musieli stale dostosowywać stawki podatkowe.
Prowadzi to do drugiej krytyki, że decydenci polityczni w praktyce nie byliby w stanie zaobserwować kształtu krzywej Laffera, położenia T *, istnienia wielu T * lub tego, czy i jak Krzywa Laffera może się zmieniać w czasie. Jedyną rzeczą, którą decydenci polityczni mogą wiarygodnie zaobserwować, jest bieżąca stawka podatkowa i powiązane wpływy z przychodów (oraz poprzednie kombinacje stawek i przychodów). Ekonomiści mogą zgadywać, jaki to może być kształt, ale tylko próby i błędy mogą faktycznie ujawnić prawdziwy kształt krzywej i tylko przy tych faktycznie wprowadzonych stawkach podatkowych. Podwyższenie lub obniżenie stawek podatkowych może przesunąć stawkę w kierunku T * lub nie. Ponadto, jeśli Krzywa Laffera ma inny kształt niż założona prosta parabola z jednym daszkiem, wówczas przychody podatkowe w punktach między bieżącą stawką podatkową a T * mogą mieć dowolny zakres wartości wyższych lub niższych niż przychód według bieżącej stawki i taki sam lub niższa niż T *. Wzrost dochodów podatkowych po zmianie stawki niekoniecznie oznaczałby, że nowa stawka jest bliższa T * (ani spadek przychodów nie oznacza, że jest ona dalej). Co gorsza, ponieważ zmiany polityki podatkowej są wprowadzane i stosowane z czasem, kształt krzywej Laffera może się zmienić; decydenci nigdy nie mogliby wiedzieć, czy wzrost dochodów podatkowych w odpowiedzi na zmianę stawki podatkowej stanowiłby ruch wzdłuż krzywej Laffera w kierunku T * lub przesunięcie samej Krzywej Laffera, z nowym T *. Decydenci polityczni próbujący dotrzeć do T * będą skutecznie szukać w ciemności po ruchomym celu.
Wreszcie ze względów ekonomicznych nie jest jasne, że maksymalizacja lub zwiększenie dochodów publicznych (poprzez przejście w kierunku T * na krzywej Laffera) jest nawet odpowiednim celem przy wyborze stawek podatkowych. Z łatwością może się zdarzyć, że rząd będzie w stanie zaspokoić niezaspokojone potrzeby swoich obywateli i zapewnić wszelkie niezbędne dobra publiczne przy pewnym poziomie dochodów niższym niż maksymalny poziom, jaki potencjalnie może uzyskać z gospodarki, być może znacznie niższym w zależności od pozycji T *. Jeśli tak, to biorąc pod uwagę dobrze zbadane problemy dyrektora, poszukiwanie renty i problemy z wiedzą, które powstają przy politycznie alokacji zasobów, umieszczenie dodatkowych funduszy w publicznych kasach poza tym optymalnym społecznie poziomem może po prostu generować dodatkowe niepotrzebne koszty społeczne, nieefektywność, i straty masy własnej. Maksymalizacja wpływów z podatków publicznych poprzez opodatkowanie w T * prawdopodobnie również zmaksymalizuje te koszty. Bardziej stosownym celem może być osiągnięcie minimalnych dochodów podatkowych niezbędnych do osiągnięcia tylko tych społecznie niezbędnych celów politycznych, co wydaje się być niemal dokładnym przeciwieństwem celu krzywej Laffera.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.