Łagodzenie ilościowe: czy to działa?

Gdyby były nagrody za najbardziej kontrowersyjne warunki inwestycji, „luzowanie ilościowe” (QE) wygrałoby główną nagrodę. Eksperci nie zgadzają się prawie na temat tego terminu - jego znaczenia, historii jego wdrażania i skuteczności jako narzędzia polityki pieniężnej.

Rezerwa Federalna USA i Bank of England wykorzystały QE do przetrwania kryzysów finansowych. W rzeczywistości Stany Zjednoczone miały trzy iteracje: QE, QE2 i QE3. Tymczasem Europejski Bank Centralny (EBC) nie może korzystać z QE na mocy prawa UE. Ale to może się zmienić, wskazują niektóre znaki. 3 kwietnia 2014 r. Na konferencji prasowej we Frankfurcie prezes EBC Mario Draghi wydał kontrowersyjne, ale nieoczekiwane oświadczenie, że bank nie może wykluczyć QE jako metody walki z złym samopoczuciem deflacji w strefie euro. Rozpaczliwe czasy, desperackie środki. Więc o co chodzi z QE - i czy to działa?

Podstawy

Definicja luzowania ilościowego w popularnych mediach koncentruje się na koncepcji banków centralnych zwiększających wielkość ich bilansów w celu zwiększenia kwoty kredytu dostępnego dla kredytobiorców. Aby tak się stało, bank centralny emituje nowe pieniądze (zasadniczo tworząc je z niczego) i wykorzystuje je do zakupu aktywów od innych banków. W idealnym przypadku środki pieniężne otrzymywane przez banki na te aktywa można następnie pożyczyć pożyczkobiorcom. Chodzi o to, że dzięki ułatwieniu uzyskiwania pożyczek stopy procentowe spadną, a konsumenci i firmy będą pożyczać i wydawać. Teoretycznie zwiększone wydatki prowadzą do wzrostu konsumpcji, co zwiększa popyt na towary i usługi, sprzyja tworzeniu miejsc pracy i ostatecznie ożywia gospodarkę. Chociaż ten łańcuch wydarzeń wydaje się być prostym procesem, pamiętaj, że jest to proste wyjaśnienie złożonego tematu. (Aby bliżej przyjrzeć się, jak drukują pieniądze i starają się kontrolować inflację, zapoznaj się z nowymi narzędziami Fed do manipulowania gospodarką ).

W Stanach Zjednoczonych Rezerwa Federalna służy jako bank centralny narodu. Aby dowiedzieć się o narzędziach, które wykorzystuje Rezerwa Federalna do wywierania wpływu na stopy procentowe i ogólne warunki gospodarcze, zobacz Formułowanie polityki pieniężnej i zrozumienie bilansu Rezerwy Federalnej .

Wyzwania

Bliższa analiza QE ujawnia, jak skomplikowany jest ten termin. Ben Bernanke, znany ekspert w dziedzinie polityki pieniężnej i prezes Rezerwy Federalnej, dokonuje wyraźnego rozróżnienia między poluzowaniem ilościowym a poluzowaniem kredytu: „Poluzowanie kredytu przypomina poluzowanie ilościowe pod jednym względem: pociąga to za sobą rozszerzenie bilansu banku centralnego. Reżim QE, głównym celem polityki jest ilość rezerw bankowych, które są zobowiązaniami banku centralnego; skład pożyczek i papierów wartościowych po stronie aktywów bilansu banku centralnego jest przypadkowy. ” Bernanke zwraca również uwagę, że łagodzenie kredytów koncentruje się na „połączeniu pożyczek i papierów wartościowych” posiadanych przez bank centralny.

Pomimo semantyki nawet Bernanke przyznaje, że różnica między tymi dwoma podejściami „nie odzwierciedla żadnego doktrynalnego nieporozumienia”. Ekonomiści i media w dużej mierze zlekceważyli to rozróżnienie, nazywając wszelkie starania banku centralnego o zakup aktywów i zawyżenie bilansu jako poluzowanie ilościowe. Prowadzi to do większej liczby nieporozumień. (Więcej informacji można znaleźć w książce Walka z recesją Rezerwy Federalnej ).

Czy poluzowanie ilościowe działa?

To, czy złagodzenie ilościowe działa, jest przedmiotem poważnej debaty. Istnieje kilka znaczących historycznie przykładów wzrostu podaży pieniądza przez banki centralne. Proces ten jest często nazywany „drukowaniem pieniędzy”, nawet jeśli odbywa się to poprzez elektroniczne uznanie kont bankowych i nie wymaga drukowania.

Pobudzanie inflacji w celu uniknięcia deflacji jest jednym z celów luzowania ilościowego, jednak zbyt wysoka inflacja może być niezamierzoną konsekwencją. Niemcy (w 1920 roku) i Zimbabwe (w 2000 roku) zaangażowali się w to, co wielu uczonych nazywa poluzowaniem ilościowym. W obu przypadkach wynikiem była hiperinflacja. Jednak wielu współczesnych uczonych nie jest przekonanych, że wysiłki tych krajów można zakwalifikować jako złagodzenie ilościowe.

W latach 2001-2006 Bank Japonii zwiększył swoje rezerwy z 5 trylionów jenów do 25 trylionów jenów. Większość ekspertów uważa wysiłek za porażkę. Ale znowu toczy się debata na temat tego, czy wysiłek Japonii można w ogóle zakwalifikować jako złagodzenie ilościowe.

Wysiłki gospodarcze w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii w latach 2009–2010 spotkały się również z brakiem zgody na definicje i skuteczność. Kraje Unii Europejskiej nie mogą uczestniczyć w luzowaniu ilościowym w poszczególnych krajach, ponieważ każdy kraj ma wspólną walutę i musi odroczyć do banku centralnego.

Istnieje również argument, że QE ma wartość psychologiczną. Eksperci mogą ogólnie zgodzić się, że złagodzenie ilościowe jest ostatecznością dla zdesperowanych decydentów. Kiedy stopy procentowe są bliskie zeru, ale gospodarka pozostaje w zastoju, społeczeństwo oczekuje, że rząd podejmie działania. Złagodzenie ilościowe, nawet jeśli nie działa, pokazuje działania i obawy ze strony decydentów. Nawet jeśli nie są w stanie naprawić sytuacji, mogą przynajmniej wykazać aktywność, która może zapewnić impuls psychologiczny inwestorom. Oczywiście, kupując aktywa, bank centralny wydaje pieniądze, które stworzył, a to rodzi ryzyko. Na przykład zakup papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką grozi niewykonaniem zobowiązania. Rodzi to także pytania o to, co się stanie, gdy bank centralny sprzeda aktywa, co usunie gotówkę z obiegu i zmniejszy podaż pieniądza. (Aby dowiedzieć się więcej na ten temat, sprawdź Kiedy interwencja Rezerwy Federalnej (i dlaczego)) .

Kiedy opracowano luzowanie ilościowe?

Nawet wynalazek luzowania ilościowego spowija kontrowersje. Niektórzy uznają ekonomistę Johna Maynarda Keynesa za opracowanie koncepcji; niektórzy powołują się na Bank Japonii za jego wdrożenie; inni cytują ekonomistę Richarda Wernera, który wymyślił ten termin.

Dolna linia

Kontrowersje wokół QE przywodzą na myśl słynny żart Winstona Churchilla o „zagadce owiniętej tajemnicą wewnątrz zagadki”. Oczywiście, niektórzy eksperci prawie na pewno nie zgodzą się z tą charakterystyką.