Krótki przewodnik po opcjach zadłużenia

Wiele rządów odkrywa, że ​​ich wydatki przekraczają ich dochody. Jako alternatywa dla niepopularnych podwyżek podatków, zwiększają dług poprzez sprzedaż obligacji rządowych, takich jak amerykańskie obligacje skarbowe. Obligacje rządowe są uważane za wolne od ryzyka, ponieważ nie oczekuje się, że stabilne rządy nie wywiążą się ze zobowiązań. Te instrumenty dłużne są bardziej popularne w czasach, gdy rynki akcji wyglądają słabo, zachęcając skittish inwestorów do szukania bezpieczniejszych opcji.

Innym sposobem inwestowania w instrumenty dłużne i obligacje rządowe są instrumenty pochodne, które obejmują kontrakty futures i opcje. (W celu zapoznania się z treścią zobacz Sześć największych ryzyk obligacji.)

Opcje zadłużenia

Jednym z czynników zagrażających instrumentom dłużnym jest stopa procentowa. Zasadniczo, gdy stopa procentowa rośnie, ceny obligacji spadają i odwrotnie. Opcje związane z instrumentami stopy procentowej, takimi jak obligacje, są wygodnym sposobem dla zabezpieczających i spekulantów na radzenie sobie ze zmiennymi stopami procentowymi. W tej kategorii opcje na kontrakty terminowe Skarbu Państwa są bardzo popularne, ponieważ są płynne i przejrzyste. Oprócz opcji na futures istnieją opcje na obligacje gotówkowe. (W celu zapoznania się z tym tekstem zobacz Zrozumienie stóp procentowych, inflacji i rynku obligacji).

Opcje na futures

Kontrakty opcyjne zazwyczaj oferują dużą elastyczność, ponieważ oferują prawo (a nie obowiązek) do kupna lub sprzedaży instrumentu bazowego po określonej cenie i czasie. Po zawarciu umowy opcji nabywca opcji płaci premię. Umowa określi datę wygaśnięcia opcji i różne warunki. Dla nabywcy opcji kwota premii to maksymalna strata, jaką kupujący poniesie, a zysk jest teoretycznie nieograniczony. Przypadek wystawcy opcji (osoby, która sprzedaje opcję) jest zupełnie inny. W przypadku sprzedawcy opcji maksymalny zysk jest ograniczony do otrzymanej premii, a strata może być nieograniczona.

Zawierając umowę opcji, kupujący nabywa prawo do zakupu (zwanej opcją kupna) lub do sprzedaży (zwanej opcją sprzedaży) bazowego kontraktu futures. Na przykład opcja kupna w 10-letniej notatce T z 10 września daje kupującemu prawo do zajęcia długiej pozycji, podczas gdy sprzedawca jest zobowiązany do zajęcia krótkiej pozycji, jeśli kupujący zdecyduje się skorzystać z tej opcji. W przypadku opcji sprzedaży kupujący ma prawo do krótkiej pozycji w 10-letnim kontrakcie terminowym T-Note, podczas gdy sprzedawca musi zająć długą pozycję w kontrakcie futures.

Mówi się, że opcja jest objęta gwarancją, jeżeli wystawca opcji (sprzedawca) posiada pozycję równoważącą w towarze bazowym lub kontrakcie futures. Na przykład autor 10-letniego kontraktu futures na T-Note zostałby nazwany ubezpieczonym, jeśli sprzedawca jest właścicielem T-Notes na rynku pieniężnym lub ma długi okres na 10-letnim kontrakcie futures na T-Note. Ryzyko sprzedającego związane ze sprzedażą zabezpieczonego wezwania jest ograniczone, ponieważ zobowiązanie wobec kupującego może być wypełnione albo przez posiadanie pozycji futures, albo przez zabezpieczenie gotówkowe związane z bazowym kontraktem futures. W przypadkach, gdy sprzedawca nie posiada żadnego z nich, aby wywiązać się ze zobowiązania, nazywa się to odsłoniętą lub nagą pozycją. Jest to bardziej ryzykowne niż połączenie objęte gwarancją.

Chociaż wszystkie warunki umowy opcji są z góry określone lub znormalizowane, premia, którą nabywca płaci sprzedającemu, jest ustalana w sposób konkurencyjny na rynku i częściowo zależy od wybranej ceny wykonania. Opcje kontraktu terminowego Treasury są dostępne na wiele rodzajów, a każda opcja ma inną premię w zależności od odpowiedniej pozycji futures. Kontrakt opcji zazwyczaj określałby cenę, po której kontrakt może być wykonany wraz z miesiącem wygaśnięcia. Wstępnie zdefiniowany poziom ceny wybrany dla kontraktu opcyjnego nazywa się jego ceną wykonania lub ceną wykonania.

Różnica między ceną wykonania opcji a ceną, po której obraca się odpowiadającym jej kontraktem futures, nazywa się wartością wewnętrzną. Opcja call będzie miała wartość wewnętrzną, gdy cena wykonania będzie niższa niż bieżąca cena futures. Z drugiej strony opcja sprzedaży ma wartość wewnętrzną, gdy cena wykonania jest wyższa niż bieżąca cena futures.

Opcja jest określana jako „za pieniądze”, gdy cena wykonania = cena bazowego kontraktu futures. Gdy cena wykonania sugeruje zyskowną transakcję (niższą niż cena rynkowa dla opcji kupna i więcej niż cena rynkowa dla opcji sprzedaży), opcja ta jest nazywana „gotówką” i wiąże się z wyższą premią jako taką opcją warto ćwiczyć. Jeśli wykonanie opcji oznacza natychmiastową stratę, opcję nazywa się „bez pieniędzy”.

Premia opcyjna zależy również od jej wartości czasowej, to znaczy od możliwości jakiegokolwiek wzrostu wartości wewnętrznej przed upływem terminu jej ważności. Zasadniczo im wyższa wartość opcji w czasie, tym wyższa będzie premia za opcję. Wartość czasu maleje z upływem czasu i zanika wraz z wygaśnięciem kontraktu opcyjnego. (Aby zapoznać się z treścią, zobacz Strategie handlowe ETF na 20-letnich obligacjach skarbowych.)

Opcje na obligacje gotówkowe

Rynek opcji na obligacje gotówkowe jest znacznie mniejszy i mniej płynny niż rynek opcji na kontrakty futures. Inwestorzy w opcje na obligacje gotówkowe nie mają wielu dogodnych sposobów zabezpieczenia swoich pozycji, a kiedy to robią, wiąże się to z wyższym kosztem. To skierowało wielu w kierunku obrotu opcjami gotówkowych obligacji pozagiełdowych (OTC), ponieważ takie platformy zaspokajają specyficzne potrzeby klientów, zwłaszcza klientów instytucjonalnych. Wszystkie specyfikacje, takie jak cena wykonania, wygaśnięcia i wartość nominalna, można dostosować.

Dolna linia

Wśród instrumentów pochodnych na rynku długu kontrakty futures i opcje w USA oferują najbardziej płynne produkty. Produkty te mają szeroki udział w rynku z całego świata poprzez giełdy takie jak CME Globex. Opcje na instrumenty dłużne zapewniają inwestorom skuteczny sposób zarządzania ekspozycją na stopy procentowe i czerpania korzyści z wahań cen.