4 najważniejsze strategie zarządzania portfelem obligacji

Dla zwykłego obserwatora inwestowanie w obligacje wydaje się tak proste, jak kupowanie obligacji o najwyższej rentowności. Chociaż działa to dobrze przy zakupie certyfikatu depozytu (CD) w lokalnym banku, w rzeczywistości nie jest to takie proste. Istnieje wiele opcji, jeśli chodzi o strukturę portfela obligacji, a każda strategia ma swoje własne ryzyko i kompromisy. Cztery główne strategie stosowane do zarządzania portfelami obligacji to:

• Pasywny lub „kup i przytrzymaj”
• Dopasowywanie indeksu lub „quasi-pasywne”
• Immunizacja lub „quasi-aktywny”
• Dedykowany i aktywny

Inwestowanie pasywne jest przeznaczone dla inwestorów, którzy chcą przewidywalnego dochodu, podczas gdy aktywne inwestowanie jest przeznaczone dla inwestorów, którzy chcą obstawiać przyszłość; indeksacja i immunizacja znajdują się w środku, oferując pewną przewidywalność, ale nie tyle, co strategie kup i trzymaj lub pasywne.

Strategia zarządzania pasywnymi obligacjami

Pasywny inwestor typu „kup i trzymaj” zazwyczaj dąży do maksymalizacji właściwości obligacji generujących dochód. Założeniem tej strategii jest założenie, że obligacje są bezpiecznymi, przewidywalnymi źródłami dochodu. Kup i trzymaj obejmuje zakup poszczególnych obligacji i utrzymywanie ich do terminu wymagalności. Przepływy pieniężne z obligacji mogą zostać wykorzystane na sfinansowanie potrzeb w zakresie dochodów zewnętrznych lub mogą zostać ponownie zainwestowane w portfel w inne obligacje lub inne klasy aktywów.

W strategii pasywnej nie przyjmuje się założeń co do kierunku przyszłych stóp procentowych, a wszelkie zmiany bieżącej wartości obligacji wynikające ze zmian rentowności nie są istotne. Obligację można pierwotnie nabyć z premią lub dyskontem, przy założeniu, że pełna wartość nominalna zostanie otrzymana w terminie zapadalności. Jedyną różnicą w całkowitym zwrocie z rzeczywistej rentowności kuponu jest reinwestycja kuponów w miarę ich pojawiania się.

Z pozoru może to wydawać się leniwym stylem inwestowania, ale w rzeczywistości portfele pasywnych obligacji zapewniają stabilne kotwice w trudnych sztormach finansowych. Minimalizują lub eliminują koszty transakcji, a jeśli zostały pierwotnie wdrożone w okresie stosunkowo wysokich stóp procentowych, mają spore szanse na lepsze wyniki niż aktywne strategie.

Jednym z głównych powodów ich stabilności jest fakt, że strategie pasywne działają najlepiej w przypadku obligacji o wysokiej jakości, niewymagalnych na żądanie, takich jak obligacje rządowe lub inwestycyjne korporacyjne lub komunalne. Tego rodzaju obligacje dobrze nadają się do strategii kupna i wstrzymania, ponieważ minimalizują ryzyko związane ze zmianami strumienia dochodów z powodu wbudowanych opcji, które są zapisywane w spornych umowach dotyczących obligacji i pozostają z obligacją do końca życia. Podobnie jak podany kupon, opcje kupna i sprzedaży wbudowane w obligację pozwalają emitentowi na działanie z tymi opcjami w określonych warunkach rynkowych.

Przykład: funkcja połączenia
Firma A emituje obligacje o wartości 100 mln USD o oprocentowaniu kuponu 5% na rynek publiczny; obligacje zostały całkowicie wyprzedane w sprawie. W kowenantach obligacji istnieje funkcja call, która pozwala pożyczkodawcy na wywołanie (wycofanie) obligacji, jeśli stopy spadną na tyle, aby ponownie wystawić obligacje według niższej obowiązującej stopy procentowej. Trzy lata później dominująca stopa procentowa wynosi 3%, a dzięki dobrej zdolności kredytowej spółki jest w stanie odkupić obligacje po z góry określonej cenie i ponownie wystawić obligacje według 3% stopy kuponowej. Jest to dobre dla pożyczkodawcy, ale złe dla pożyczkobiorcy.

Laddering obligacji w pasywnym inwestowaniu

Drabiny są jedną z najczęstszych form pasywnego inwestowania w obligacje. Tutaj portfel jest dzielony na równe części i inwestowany w terminach zapadalności w horyzoncie czasowym inwestora. Ryc. 1 to przykład podstawowego 10-letniego portfela obligacji o wartości 1 mln USD z kuponem o wartości 5%.

Rycina 1

Podział kapitału na równe części zapewnia stały, równy strumień przepływów pieniężnych rocznie.

Inwestowanie w obligacje nie jest tak proste ani przewidywalne, jak mogłoby się wydawać zwykłemu obserwatorowi; istnieje wiele sposobów na zbudowanie portfela obligacji, z których każdy wiąże się z ryzykiem i nagrodami.

Indeksowanie obligacji

Indeksowanie jest uważane za quasi-pasywne z założenia. Głównym celem indeksowania portfela obligacji jest zapewnienie zwrotu i charakterystyki ryzyka ściśle powiązanej z indeksem docelowym. Chociaż strategia ta ma pewne cechy pasywnego kupna i utrzymania, ma ona pewną elastyczność. Podobnie jak śledzenie określonego indeksu giełdowego, portfel obligacji może być tak skonstruowany, aby naśladować dowolny opublikowany indeks obligacji. Jednym wspólnym indeksem naśladowanym przez zarządzających portfelem jest Barclays US Aggregate Bond Index.

Ze względu na wielkość tego indeksu strategia dobrze sprawdzałaby się w przypadku dużego portfela ze względu na liczbę obligacji wymaganych do odtworzenia indeksu. Należy również wziąć pod uwagę koszty transakcji związane nie tylko z pierwotną inwestycją, ale także z okresowym równoważeniem portfela w celu odzwierciedlenia zmian w indeksie.

Strategia obligacji immunizacyjnych

Strategia ta ma cechy zarówno strategii aktywnych, jak i pasywnych. Z definicji czysta immunizacja oznacza, że ​​portfel jest inwestowany na określony zwrot przez określony czas, niezależnie od jakichkolwiek wpływów zewnętrznych, takich jak zmiany stóp procentowych.

Podobnie jak w przypadku indeksowania, koszt alternatywny stosowania strategii immunizacji potencjalnie rezygnuje z potencjału wzrostu aktywnej strategii dla zapewnienia, że ​​portfolio osiągnie zamierzony pożądany zwrot. Podobnie jak w przypadku strategii kupna i trzymania, instrumentami najlepiej nadającymi się do tej strategii są obligacje wysokiej jakości z odległymi możliwościami niewykonania zobowiązania.

W rzeczywistości najczystszą formą immunizacji byłoby zainwestowanie w obligację zerokuponową i dopasowanie terminu zapadalności obligacji do dnia, w którym oczekuje się, że przepływ pieniężny będzie potrzebny. Eliminuje to wszelką zmienność zwrotu, dodatnią lub ujemną, związaną z reinwestycją przepływów pieniężnych.

Czas trwania lub średni czas trwania wiązania jest powszechnie stosowany w immunizacji. Jest to znacznie dokładniejsza miara predykcyjności zmienności obligacji niż termin zapadalności. Firmy ubezpieczeniowe, fundusze emerytalne i banki stosują strategię czasu trwania w środowisku inwestycji instytucjonalnych w celu dopasowania horyzontu czasowego przyszłych zobowiązań do strukturyzowanych przepływów pieniężnych. Jest to jedna z najsolidniejszych strategii i może być z powodzeniem stosowana przez osoby fizyczne.

Na przykład, podobnie jak fundusz emerytalny użyłby szczepień, aby zaplanować przepływy pieniężne po przejściu na emeryturę danej osoby, ta sama osoba mogłaby zbudować specjalny portfel dla własnego planu emerytalnego.

Aktywna strategia obligacji

Celem aktywnego zarządzania jest maksymalizacja całkowitego zwrotu. Wraz ze zwiększoną szansą na zwrot wiąże się oczywiście zwiększone ryzyko. Niektóre przykłady aktywnych stylów obejmują przewidywanie stóp procentowych, harmonogram, wycenę i wykorzystanie spreadu oraz scenariusze wielu stóp procentowych. Podstawową przesłanką wszystkich aktywnych strategii jest to, że inwestor jest skłonny stawiać zakłady na przyszłość, a nie rozliczać się z potencjalnie niższymi zwrotami, jakie może zaoferować strategia pasywna.

Dolna linia

Istnieje wiele strategii inwestowania w obligacje, które inwestorzy mogą zastosować. Podejście typu „kup i trzymaj” jest atrakcyjne dla inwestorów, którzy szukają dochodów i nie są skłonni do prognozowania. Strategie na środku drogi obejmują indeksację i immunizację, które zapewniają pewne bezpieczeństwo i przewidywalność. Potem jest aktywny świat, który nie jest dla zwykłego inwestora. Każda strategia ma swoje miejsce, a po prawidłowym wdrożeniu może osiągnąć cele, dla których była przeznaczona.