Zrozumienie rachunków kapitałowych i finansowych w bilansie płatniczym

Bilans płatniczy (BOP) to rejestr wszelkich płatności lub pokwitowań między jednym narodem a jego obywatelami w dowolnym innym kraju. Rachunek bieżący, rachunek kapitałowy i rachunek finansowy tworzą BOP danego kraju. Te trzy relacje razem opowiadają o stanie gospodarki, jej perspektywach gospodarczych i strategiach osiągania zamierzonych celów.

Na przykład duża wielkość importu i eksportu może wskazywać na otwartą gospodarkę, która wspiera wolny handel. Z drugiej strony kraj, który wykazuje niewielką aktywność międzynarodową na swoim rachunku kapitałowym lub finansowym, może mieć słabo rozwinięty rynek kapitałowy i mało waluty obcej wchodzącej do tego kraju w formie bezpośrednich inwestycji zagranicznych.

Rachunek bieżący rejestruje przepływ towarów i usług w kraju i poza nim, w tym dobra materialne, opłaty za usługi, rachunki turystyczne i pieniądze wysyłane bezpośrednio do innych krajów jako pomoc lub wysyłane do rodzin. Rachunek finansowy mierzy wzrosty lub spadki międzynarodowych aktywów własnościowych, z którymi dany kraj jest powiązany, natomiast rachunek kapitałowy mierzy wydatki inwestycyjne i całkowity dochód kraju.

Tutaj koncentrujemy się na rachunkach kapitałowych i finansowych, które opowiadają o inwestycjach i regulacjach rynku kapitałowego w danym kraju.

Kluczowe dania na wynos

• Bilans płatniczy kraju składa się z jego rachunku bieżącego, rachunku kapitałowego i rachunku finansowego.
• Rachunek kapitałowy rejestruje przepływ towarów i usług w kraju i poza nim, podczas gdy rachunek finansowy mierzy wzrost lub spadek międzynarodowych aktywów własności.
• Dodatnie rachunki kapitałowe i finansowe oznaczają, że kraj ma więcej debetów niż kredytów, co czyni go dłużnikiem netto wobec świata. Ujemne konta sprawiają, że kraj jest wierzycielem netto.

Rachunek kapitałowy

Rachunek kapitałowy kraju odnosi się do wszelkich międzynarodowych transferów kapitałowych. Ogólne wydatki i dochody mierzone są napływem i odpływem funduszy w postaci inwestycji i pożyczek wpływających i wypływających z gospodarki. Deficyt pokazuje, że wypływa więcej pieniędzy, a nadwyżka oznacza, że ​​napływa więcej pieniędzy.

Oprócz transakcji na aktywach niefinansowych i nieprodukowanych uwzględniono również:

• Transakcje takie jak umorzenie długów
• Przeniesienie towarów i aktywów finansowych przez migrantów opuszczających lub wjeżdżających do kraju
• Przeniesienie własności środków trwałych i środków otrzymanych na sprzedaż lub nabycie środków trwałych
• Podatki od prezentów i spadki
• Opłaty śmierci, patenty, prawa autorskie, tantiemy
• Nieubezpieczone uszkodzenie środków trwałych

Złożone transakcje dotyczące zarówno aktywów kapitałowych, jak i wierzytelności finansowych można rejestrować zarówno na rachunkach kapitałowych, jak i bieżących.

Rachunki finansowe

Rachunek finansowy kraju jest podzielony na dwa subkonta: własność krajowa aktywów zagranicznych i własność zagraniczna aktywów krajowych.

Jeżeli własność krajowa części aktywów zagranicznych rachunku finansowego wzrasta, zwiększa się ogólny rachunek finansowy. Jeżeli zagraniczna własność aktywów krajowych wzrasta, zmniejsza się ogólny rachunek finansowy, więc ogólny rachunek finansowy rośnie, gdy zmniejsza się zagraniczna własność aktywów krajowych. Łącznie krajowa własność kraju w stosunku do aktywów zagranicznych i własność zagraniczna aktywów krajowych mierzy międzynarodową własność aktywów, z którymi kraj jest powiązany.

Rachunek finansowy dotyczy pieniędzy związanych z rezerwami walutowymi i prywatnymi inwestycjami w przedsiębiorstwa, nieruchomości, obligacje i akcje. Na rachunku finansowym wyszczególniono również aktywa będące własnością państwa, takie jak specjalne prawa ciągnienia w Międzynarodowym Funduszu Walutowym (MFW) lub aktywa sektora prywatnego przechowywane w innych krajach, aktywa lokalne będące w posiadaniu obcokrajowców - rządowych i prywatnych - oraz bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ ).

Jak oni pracują

Kapitał przekazany z kraju w celu inwestowania jest rejestrowany jako obciążenie na jednym z tych dwóch rachunków. Wynika to z faktu, że pieniądze opuszczają gospodarkę. Ale ponieważ jest to inwestycja, istnieje domniemany zwrot. Zwrot ten - niezależnie od tego, czy zysk kapitałowy z inwestycji portfelowej (obciążenie z rachunku finansowego), czy zwrot z inwestycji bezpośredniej (obciążenie z rachunku kapitałowego) - jest rejestrowany jako kredyt na rachunku bieżącym. To jest, gdzie inwestowanie dochodu jest rejestrowane w BOP. Przeciwnie, gdy kraj otrzymuje kapitał: wypłata zwrotu z tej inwestycji byłaby odnotowana jako obciążenie na rachunku bieżącym.

Biuro Analiz Ekonomicznych mierzy rachunek kapitałowy w USA

Co to znaczy?

W przeciwieństwie do rachunku bieżącego, który ma teoretycznie działać z nadwyżką lub deficytem, ​​BOP powinien wynosić zero. Zatem rachunek bieżący z jednej strony, a rachunek kapitałowy i finansowy z drugiej strony powinny się równoważyć.

Na przykład, jeśli obywatel Grenlandii kupi kurtkę od firmy kanadyjskiej, wówczas Grenlandia zyskuje kurtkę, a Kanada zyskuje równoważną ilość waluty. Aby osiągnąć zero, do księgi głównej dodawany jest element równoważący odzwierciedlający wymianę wartości. Zgodnie z Podręcznikiem bilansu płatniczego MFW formuła bilansu płatniczego lub tożsamość jest podsumowana jako:

Rachunek bieżący + rachunek finansowy + rachunek kapitałowy + pozycja bilansująca = 0

Kiedy jednak gospodarka ma dodatnie rachunki kapitałowe i finansowe (napływ środków finansowych netto), debety tego kraju są czymś więcej niż kredytami ze względu na wzrost zobowiązań wobec innych gospodarek lub zmniejszenie roszczeń w innych krajach. Zwykle dzieje się to równolegle z deficytem na rachunku bieżącym - napływ pieniędzy oznacza, że ​​zwrot z inwestycji jest debetem na rachunku bieżącym. W ten sposób gospodarka wykorzystuje światowe oszczędności w celu zaspokojenia lokalnych potrzeb inwestycyjnych i konsumpcyjnych. Jest dłużnikiem netto wobec reszty świata.

Jeśli rachunki kapitałowe i finansowe są ujemne (odpływ finansowy netto), kraj ma więcej roszczeń niż zobowiązań, albo ze względu na wzrost roszczeń gospodarki za granicą lub zmniejszenie zobowiązań zagranicznych gospodarek. Rachunek bieżący powinien rejestrować nadwyżkę na tym etapie, wskazując, że gospodarka jest wierzycielem netto, który zapewnia fundusze światu.

Konta liberalne

Rachunki kapitałowy i finansowy są ze sobą powiązane, ponieważ oba rejestrują międzynarodowe przepływy kapitału. W dzisiejszej globalnej gospodarce nieograniczony przepływ kapitału ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia światowego handlu, a ostatecznie większego dobrobytu dla wszystkich. Aby tak się jednak stało, kraje muszą posiadać „otwarte” lub „liberalne” zasady dotyczące kapitału i rachunków finansowych. Obecnie wiele gospodarek rozwijających się wdraża liberalizację rachunku kapitałowego - proces, który usuwa ograniczenia w przepływie kapitału - w ramach programu reform gospodarczych.

Liberalizacja rachunku kapitałowego kraju może oznaczać przejście w kierunku zdrowej polityki gospodarczej.

Ten nieograniczony przepływ kapitału oznacza, że ​​rządy, korporacje i osoby fizyczne mogą swobodnie inwestować kapitał w innych krajach. To następnie toruje drogę nie tylko do zwiększenia BIZ w branżach i projektach rozwojowych, ale także do inwestycji portfelowych na rynku kapitałowym. W ten sposób firmy dążące do większych rynków i mniejszych rynków poszukujących większego kapitału i krajowych celów ekonomicznych mogą wejść na arenę międzynarodową, co spowoduje silniejszą globalną gospodarkę.

Korzyści, jakie kraj otrzymujący czerpie z bezpośrednich inwestycji zagranicznych, obejmują napływ kapitału zagranicznego do swojego kraju, a także dzielenie się wiedzą techniczną i zarządczą. Korzyścią dla firmy dokonującej BIZ jest możliwość rozszerzenia udziału w rynku na gospodarkę zagraniczną, a tym samym uzyskiwanie większych zysków. Niektórzy twierdzą, że nawet krajowa polityka polityczna i makroekonomiczna jest coraz bardziej dotknięta, ponieważ zagraniczne firmy inwestujące w lokalną gospodarkę mają cenny udział w procesie reformy lokalnej gospodarki. Te zagraniczne firmy stają się ekspertami lokalnych władz w zakresie polityk, które ułatwią prowadzenie działalności gospodarczej.

Inwestycje zagraniczne portfela mogą sprzyjać deregulacji rynku kapitałowego i wolumenom giełdy. Inwestując na więcej niż jednym rynku, inwestorzy są w stanie zdywersyfikować ryzyko portfelowe, zwiększając jednocześnie zwroty z inwestycji na rynku wschodzącym. Pogłębiający się rynek kapitałowy, oparty na zreformowanej lokalnej gospodarce i liberalizacji rachunków kapitałowych i finansowych, może w ten sposób przyspieszyć rozwój rynku wschodzącego.

Mała kontrola może być dobra

Oprócz ideologii politycznych, niektóre solidne teorie ekonomiczne wskazują, dlaczego kontrola rachunku kapitałowego może być dobra. Przypomnijmy azjatycki kryzys finansowy z 1997 r. Niektóre kraje azjatyckie otworzyły swoje gospodarki na świat, a niespotykana dotąd ilość kapitału zagranicznego przekraczała granice, głównie w formie inwestycji portfelowych - kredytu na rachunku finansowym i debetu na rachunku bieżącym. Oznaczało to, że inwestycje były krótkoterminowe i łatwe do likwidacji, a nie bardziej długoterminowe.

Kiedy wzrosły spekulacje i panika rozprzestrzeniła się w całym regionie, najpierw nastąpiło odwrócenie przepływów kapitału, a pieniądze zostały wyciągnięte z tych rynków kapitałowych. Gospodarki azjatyckie były odpowiedzialne za swoje zobowiązania krótkoterminowe (obciążenia na rachunku bieżącym), ponieważ papiery wartościowe zostały wyprzedane, zanim można było uzyskać zyski kapitałowe. Nie tylko ucierpiała aktywność na giełdzie, ale także nastąpiło wyczerpanie rezerw walutowych, deprecjacja lokalnych walut i kryzys finansowy.

Analitycy twierdzą, że katastrofa finansowa mogłaby być mniej dotkliwa, gdyby istniały pewne kontrole na rachunku kapitałowym. Na przykład, gdyby kwota pożyczki zagranicznej była ograniczona (co stanowi obciążenie rachunku bieżącego), miałaby ona ograniczone zobowiązania krótkoterminowe, a szkoda ekonomiczna mogłaby być mniej dotkliwa.

Dolna linia

Bilans płatniczy danego kraju jest podsumowanym zapisem międzynarodowych transakcji tego kraju z resztą świata. Transakcje te są kategoryzowane na rachunku bieżącym, rachunku kapitałowym i rachunku finansowym.

Wnioski z azjatyckiego kryzysu finansowego doprowadziły do ​​nowych debat na temat najlepszego sposobu liberalizacji kapitału i rachunków finansowych. Rzeczywiście, MFW i Światowa Organizacja Handlu od dawna wspierały wolny handel towarami i usługami (liberalizacja rachunków bieżących) i obecnie borykają się ze złożonością wolności kapitału. Doświadczenie wykazało, że bez jakiejkolwiek kontroli nagłe odwrócenie przepływów kapitału może nie tylko zniszczyć gospodarkę, ale może również spowodować wzrost ubóstwa narodu.