Zrozumienie chińskiej polityki dotyczącej jednego dziecka

Chińska polityka jednego dziecka prawdopodobnie znalazła się w centrum uwagi, podobnie jak liczebność jej populacji, największa na świecie z ponad 1, 38 miliarda. Celem tej polityki było dopilnowanie, aby wzrost liczby ludności nie wyprzedzał rozwoju gospodarczego oraz złagodzenie wyzwań środowiskowych i naturalnych oraz nierównowagi spowodowanej gwałtownie rosnącą liczbą ludności.

Początkowo miał to być środek tymczasowy i szacuje się, że zapobiegł on nawet 400 milionom narodzin od czasu jego ustanowienia. Upoważniona przez rząd polityka została oficjalnie zakończona niewielkimi fanfarami w dniu 29 października 2015 r., Po tym jak jej zasady zostały powoli złagodzone, aby umożliwić większej liczbie par spełniających określone kryteria posiadanie drugiego dziecka. Teraz wszystkie pary mogą mieć dwoje dzieci.

Powodem zakończenia polityki dla wszystkich obywateli Chin jest czysto demograficzny: zbyt wielu Chińczyków przechodzi na emeryturę, a ludność kraju ma zbyt mało młodych ludzi wchodzących na siłę roboczą, aby zapewnić im emeryturę, opiekę zdrowotną i dalszy wzrost gospodarczy. Około 30% populacji Chin jest w wieku powyżej 50 lat, a liczba pracowników wchodzących w ogólną siłę roboczą Chin maleje w ciągu ostatnich trzech lat, a tendencja ta powinna się przyspieszyć.

Historia

Polityka jednego dziecka została wprowadzona w 1979 r. Przez chińskiego przywódcę Deng Xiaopinga w celu ograniczenia gwałtownie rosnącej populacji Chin. W tym czasie było to około 970 milionów.

Wprowadzona polityka nakazała, aby Chińczycy Han, większość etniczna, mogli mieć tylko jedno dziecko. Na początku lat osiemdziesiątych Chiny złagodziły politykę zezwalającą parom na posiadanie drugiego dziecka, jeżeli oboje rodzice są dziećmi. Wyjątek stanowią także pary mieszkające w wiejskich Chinach i mniejszości etniczne o małej populacji.

Lata, które doprowadziły do ​​wprowadzenia tej polityki, były następstwem założenia Chińskiej Republiki Ludowej. Po latach niepokojów poprawiła się opieka medyczna i warunki sanitarne, a populacja Chin zaczęła rosnąć. W tym czasie było to dobrodziejstwem gospodarczym dla kraju, który przekształcał się w naród przemysłowy z rolniczego.

W latach 50. wzrost populacji zaczął przewyższać podaż żywności, a rząd zaczął promować kontrolę urodzeń. Po Wielkim Skoku Naprzód Mao Zedonga w 1958 r., Plan szybkiego zmodernizowania chińskiej gospodarki, nastąpił katastrofalny głód, który doprowadził do śmierci dziesiątek milionów Chińczyków.

W następstwie głodu rząd nadal promował planowanie rodziny, takie jak odkładanie posiadania dzieci i stosowanie kontroli urodzeń. Zostało to tymczasowo wykreślone z powodu przewrotu spowodowanego rewolucją kulturalną w 1966 r. Pod koniec lat 60. rząd zaczął nasilać kampanie planowania rodziny, a do połowy lat 70. wprowadził hasło planowania rodziny „Późno, długo i mało”.

Zachęty lub nagrody dla rodzin, które stosują się do polityki jednego dziecka, obejmują lepsze możliwości zatrudnienia, wyższe płace i pomoc rządową. Ci, którzy nie podlegają grzywnom, a dostęp do pomocy rządowej i możliwości zatrudnienia mogą stać się trudne.

Złagodzenie polityki

Pod koniec 2013 r., W ramach pakietu reform społecznych, gospodarczych i prawnych, rząd chiński zmienił politykę jednego dziecka, aby umożliwić parom posiadanie drugiego dziecka, jeśli jedno z rodziców zamiast obojga jest jedynakiem. Zmiana zaczęła obowiązywać w Chinach na początku tego roku.

Do września 2014 r. 800 000 par złożyło wniosek o drugie dziecko, według gazety China Daily, która zacytowała statystyki chińskiego rządu prowadzonego przez National Health and Family Planning Commission.

Oszacowano, że kwalifikowało się 11 milionów par i że połowa z nich ostatecznie się zgłosi. Jednym z problemów uniemożliwiających chińskim parom drugie dziecko jest to, że wielu z nich mieszka w miastach, w których koszty życia są wystarczająco wysokie, aby ich odwieść - problem, z którym borykają się również pary na Zachodzie. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: Boom or Bust: The End of the Chinese One-Child Policy?)

Nierównowaga płci

Jednym z niezamierzonych skutków ubocznych polityki jednego dziecka jest to, że Chiny są obecnie krajem najbardziej niezrównoważonym pod względem płci na świecie ze względu na preferencje kulturowe dotyczące potomstwa płci męskiej. Doprowadziło to do praktyki par rezygnujących z płodów żeńskich. Aborcja jest legalna w Chinach, chociaż aborcja selektywna płciowo nie jest.

Stosunek płci w Chinach wynosi 117, 6 chłopców na każde 100 urodzonych dziewcząt. Niektórzy badacze szacują, że do 2020 r. W Chinach będzie około 30 milionów więcej młodych mężczyzn niż kobiet. Oznacza to, że miliony chińskich mężczyzn mogą nie być w stanie znaleźć żon.

Starzejące się społeczeństwo

Chińska polityka jednego dziecka skutecznie obniżyła wskaźnik urodzeń, który spadł od lat 90. do średnio 1, 5, co oznacza, że ​​kobiety rodzą średnio 1, 5 dziecka. Oznacza to również, że obecnie ma do czynienia ze starzejącą się populacją, która polega na dzieciach, które wspierają je, gdy są starsze i nie pracują. Szacuje się, że do 2030 r. Jedna czwarta populacji będzie miała ponad 60 lat.

Kurcząca się siła robocza

Kontrola populacji spowodowała również zmniejszenie siły roboczej. Siła robocza Chin spadła do 897, 29 mln pracowników w 2018 r., Spadając o 0, 5% w siódmym z kolei roku spadku, zgodnie z National Bureau of Statistics (NBS). Rosnąca populacja osób starszych w Chinach i malejąca siła robocza były impulsem do rozluźnienia i zakończenia polityki jednego dziecka.

Dolna linia

Szacuje się, że chińska polityka jednego dziecka zapobiegła nawet 400 milionom narodzin od czasu jej wprowadzenia. W związku ze starzeniem się społeczeństwa i zmniejszającą się siłą roboczą polityka została najpierw złagodzona, aby umożliwić drugie dziecko wielu młodym parom, a następnie formalnie zakończyła się w październiku 2015 r.