Bezrobocie
Bezrobocie występuje, gdy osoba aktywnie poszukująca pracy nie jest w stanie znaleźć pracy. Bezrobocie jest często wykorzystywane jako miara zdrowia gospodarki. Najczęstszą miarą bezrobocia jest stopa bezrobocia, czyli liczba bezrobotnych podzielona przez liczbę osób na rynku pracy.
Kluczowe dania na wynos
- Bezrobocie pojawia się, gdy pracownicy, którzy chcą pracować, nie mogą znaleźć pracy, co oznacza niższą wydajność ekonomiczną, a jednocześnie wymagają utrzymania.
- Wysokie stopy bezrobocia są sygnałem niepokoju gospodarczego, ale wyjątkowo niskie stopy bezrobocia mogą sygnalizować przegrzanie gospodarki.
- Bezrobocie można sklasyfikować jako tarciowe, cykliczne, strukturalne lub instytucjonalne.
- Dane dotyczące bezrobocia są gromadzone i publikowane przez agencje rządowe na różne sposoby.
Zrozumienie bezrobocia
Bezrobocie jest kluczowym wskaźnikiem ekonomicznym, ponieważ sygnalizuje (niezdolność) pracowników do łatwego uzyskania pracy zarobkowej w celu przyczynienia się do produktywności gospodarki. Więcej bezrobotnych oznacza mniejszą całkowitą produkcję gospodarczą, niż mogłoby to mieć miejsce w innym przypadku. I w przeciwieństwie do bezczynnego kapitału, bezrobotni nadal będą musieli utrzymać przynajmniej konsumpcję na utrzymanie w okresie bezrobocia. Oznacza to, że gospodarka o wysokim bezrobociu ma niższą produkcję bez proporcjonalnego spadku zapotrzebowania na podstawową konsumpcję. Wysokie, utrzymujące się bezrobocie może sygnalizować poważne niepokoje w gospodarce, a nawet prowadzić do wstrząsów społecznych i politycznych.
Z drugiej strony niska stopa bezrobocia oznacza, że istnieje większe prawdopodobieństwo, że gospodarka będzie produkować prawie pełną moc, maksymalizując produkcję i napędzając wzrost wynagrodzeń i podnosząc poziom życia w czasie. Jednak wyjątkowo niskie bezrobocie może być również znakiem ostrzegawczym przegrzania gospodarki, presji inflacyjnej i trudnych warunków dla firm potrzebujących dodatkowych pracowników.
Choć definicja bezrobocia jest jasna, ekonomiści dzielą bezrobocie na wiele różnych kategorii. Dwie najszersze kategorie bezrobocia to bezrobocie dobrowolne i mimowolne. Gdy bezrobocie jest dobrowolne, oznacza to, że dana osoba dobrowolnie opuściła pracę w poszukiwaniu innej pracy. Gdy jest to przymusowe, oznacza to, że dana osoba została zwolniona lub zwolniona i musi teraz szukać innej pracy. Głębsze kopanie powoduje, że bezrobocie - zarówno dobrowolne, jak i mimowolne - można podzielić na cztery rodzaje.
Bezrobocie frykcyjne
Bezrobocie frykcyjne powstaje, gdy dana osoba jest w trakcie pracy. Po odejściu z firmy naturalnie potrzeba czasu na znalezienie innej pracy, co sprawia, że tego rodzaju bezrobocie trwa krótko. Jest to również najmniej problematyczne z ekonomicznego punktu widzenia. Bezrobocie frykcyjne jest naturalnym wynikiem faktu, że procesy rynkowe wymagają czasu, a informacje mogą być kosztowne. Poszukiwanie nowej pracy, rekrutacja nowych pracowników i dopasowywanie odpowiednich pracowników do odpowiednich miejsc pracy wymaga czasu i wysiłku, co powoduje bezrobocie z powodu tarcia.
Cykliczne bezrobocie
Cykliczne bezrobocie to zróżnicowanie liczby bezrobotnych pracowników w trakcie ożywienia gospodarczego i spowolnienia gospodarczego, takich jak zmiany cen ropy. Bezrobocie rośnie w okresach recesji i spada w okresach wzrostu gospodarczego. Zapobieganie cyklicznemu bezrobociu i łagodzenie go podczas recesji jest głównym przedmiotem zainteresowania badań ekonomicznych i celu różnych narzędzi politycznych, które rządy stosują w celu obniżenia koniunktury gospodarczej w celu stymulowania gospodarki.
Bezrobocie strukturalne
Strukturalne bezrobocie wynika ze zmian technologicznych w strukturze gospodarki, w której funkcjonują rynki pracy. Zmiany technologiczne, takie jak automatyzacja produkcji lub zastąpienie transportu konnego samochodami, prowadzą do bezrobocia wśród pracowników wysiedlonych z miejsc pracy, które nie są już potrzebne. Przekwalifikowanie tych pracowników może być trudne, kosztowne i czasochłonne, a wysiedleńcy często kończą albo bez pracy przez dłuższy czas, albo całkowicie opuszczają siłę roboczą.
Bezrobocie instytucjonalne
Bezrobocie instytucjonalne to bezrobocie wynikające z długoterminowych lub stałych czynników instytucjonalnych i zachęt w gospodarce. Rządowe zasady, takie jak wysokie minimalne płace minimalne, hojne programy świadczeń społecznych i restrykcyjne przepisy dotyczące licencjonowania pracy; zjawiska na rynku pracy, takie jak płace wydajnościowe i dyskryminujący zatrudnienie; a instytucje rynku pracy, takie jak wysokie wskaźniki związkowe, mogą przyczynić się do bezrobocia instytucjonalnego.
Pomiar bezrobocia
W Stanach Zjednoczonych rząd korzysta z ankiet, spisów powszechnych oraz liczby roszczeń z tytułu ubezpieczenia od bezrobocia w celu śledzenia bezrobocia.
Amerykański spis ludności przeprowadza comiesięczne badanie w imieniu Bureau of Labor Statistics o nazwie Current Population Survey (CPS) w celu sporządzenia pierwotnego oszacowania stopy bezrobocia w kraju. Badanie to jest przeprowadzane co miesiąc od 1940 r. Próba obejmuje około 60 000 kwalifikujących się gospodarstw domowych, co przekłada się na około 110 000 osób każdego miesiąca. Badanie zmienia jedną czwartą gospodarstw domowych w próbie, tak że żadne gospodarstwo domowe nie jest reprezentowane przez więcej niż cztery kolejne miesiące w celu zwiększenia wiarygodności szacunków.
Istnieje wiele odmian stopy bezrobocia z różnymi definicjami dotyczącymi tego, kto jest „bezrobotnym”, a kto „pracownikiem”. Na przykład Biuro Statystyki Pracy (BLS) powszechnie powołuje się na stopę bezrobocia „U-3” jako oficjalną stopę bezrobocia, ale ta definicja bezrobocia nie obejmuje bezrobotnych, których zniechęcił trudny rynek pracy i nie są już dłużej poszukując pracy.
1:39