Zły bank
Zły bank to taki, który ma na celu kupowanie złych pożyczek i innych niepłynnych aktywów innej instytucji finansowej. Podmiot posiadający znaczne nierentowne aktywa w będzie sprzedawał te aktywa złemu bankowi po cenie rynkowej. Przenosząc takie aktywa do złego banku, pierwotna instytucja może wyczyścić bilans - chociaż nadal będzie zmuszona do dokonywania odpisów.
Zła struktura banku może również zakładać ryzykowne aktywa grupy instytucji finansowych zamiast jednego banku.
Przegrani i zwycięzcy Bad Banks
Podczas gdy akcjonariusze i obligatariusze na ogół tracą pieniądze z tego rozwiązania, deponenci zwykle nie. Banki, które w wyniku tego procesu staną się niewypłacalne, mogą zostać dokapitalizowane, znacjonalizowane lub zlikwidowane. Jeśli nie staną się niewypłacalne, menedżerowie złego banku mogą skoncentrować się wyłącznie na maksymalizacji wartości nowo nabytych aktywów wysokiego ryzyka.
Krytycy złych rozwiązań bankowych
Niektórzy krytykują konfigurację złych banków, podkreślając, że jeśli państwa przejmą kredyty zagrożone, zachęca to banki do podejmowania nadmiernego ryzyka, co prowadzi do pokusy nadużycia.
McKinsey przedstawił cztery podstawowe modele złych banków w 2009 roku. Obejmowały one:
- Gwarancja bilansowa (często gwarancja rządowa), której bank używa do ochrony części swojego portfela przed stratami
- Jednostka specjalnego przeznaczenia (SPE), w której bank przekazuje swoje złe aktywa innej organizacji (ponownie, zwykle wspieranej przez rząd)
- Bardziej przejrzysta restrukturyzacja wewnętrzna, w której bank tworzy oddzielną jednostkę do przechowywania złych aktywów (rozwiązanie nie jest w stanie w pełni odizolować banku od ryzyka)
- Podział złego banku, w którym bank tworzy nowy, niezależny bank do przechowywania złych aktywów, w pełni izolując pierwotny podmiot od konkretnego ryzyka
Przykłady złych struktur bankowych
Dobrze znanym przykładem złego banku był Narodowy Bank Grant Street. Ta instytucja została utworzona w 1988 r. W celu przechowywania złych aktywów Mellon Bank.
Kryzys finansowy z 2008 r. Ożywił zainteresowanie złym rozwiązaniem bankowym, ponieważ menedżerowie niektórych największych na świecie instytucji rozważali segregację swoich nierentownych aktywów.
Prezes Banku Rezerw Federalnych Ben Bernanke zaproponował pomysł wykorzystania rządowego złego banku w czasie recesji po krachu hipotecznym na rynku kredytów hipotecznych typu subprime. Miałoby to na celu oczyszczenie prywatnych banków o wysokim poziomie problematycznych aktywów i umożliwienie im ponownego uruchomienia akcji kredytowej. Alternatywną strategią, którą Fed rozważał, był plan ubezpieczenia gwarantowanego. Pozwoliłoby to zachować toksyczne aktywa w księgach banków, ale wyeliminowałoby ryzyko banków, zamiast przekazywać je podatnikom.
Poza Stanami Zjednoczonymi w 2009 r. Republika Irlandii utworzyła zły bank, Narodową Agencję Zarządzania Aktywami w odpowiedzi na własny kryzys finansowy w kraju.