Co spowodowało Czarny poniedziałek: krach na giełdzie w 1987 roku?

Poniedziałek 19 października 1987 roku jest znany jako Czarny poniedziałek. Tego dnia maklerzy giełdowi w Nowym Jorku, Londynie, Hongkongu, Berlinie, Tokio i prawie każdym innym mieście z wymianą wpatrywali się w liczby biegające po swoich wyświetlaczach z rosnącym poczuciem strachu. Strach finansowy załamał się, a napięcie spowodowało upadek rynków światowych.

W Stanach Zjednoczonych zamówienia sprzedaży składane na podstawie zamówień sprzedaży stanowią wartość Dow prawie 22%. Mówiono o rozpoczęciu przez USA cyklu niedźwiedzi - byki biegają od 1982 r. - ale rynki dawały bardzo niewielkie ostrzeżenie nowemu wówczas ówczesnemu prezesowi Rezerwy Federalnej Alanowi Greenspanowi. Greenspan pospiesznie obniżył stopy procentowe i wezwał banki do zalania systemu płynnością. Spodziewał się spadku wartości dolara ze względu na międzynarodową sprzeczkę z innymi krajami G7 ponad wartość dolara, ale pozornie ogólnoświatowe załamanie finansowe stało się w poniedziałek przykrą niespodzianką.

Wymiana była również zajęta próbą zablokowania zleceń handlowych programu. Pomysł wykorzystania systemów komputerowych do angażowania się w strategie handlowe na dużą skalę był wciąż stosunkowo nowy na Wall Street, a konsekwencje systemu zdolnego do składania tysięcy zamówień podczas awarii nigdy nie zostały przetestowane. Te programy komputerowe automatycznie zaczęły likwidować zapasy, ponieważ niektóre cele dotyczące strat zostały osiągnięte, co spowodowało obniżenie cen. Ku konsternacji giełd handel programami doprowadził do efektu domina, ponieważ spadające rynki wywołały więcej zleceń stop-loss. Szalona sprzedaż uruchomiła kolejną rundę zamówień stop-loss, co spowodowało, że rynki popadły w spiralę spadkową. Ponieważ te same programy również automatycznie wyłączały wszystkie zakupy, oferty znikały na całym rynku akcji w zasadzie w tym samym czasie.

Czarny poniedziałek

Złowieszcze znaki przed katastrofą

Były pewne znaki ostrzegawcze przekroczeń, które były podobne do przekroczeń w poprzednich punktach przegięcia. Wzrost gospodarczy zwolnił, a inflacja zaczęła rosnąć. Silny dolar wywierał presję na amerykański eksport. Rynek akcji i gospodarka po raz pierwszy rozchodziły się na hossie, w wyniku czego wyceny wzrosły do ​​nadmiernych poziomów, a ogólny wskaźnik ceny do zysków wzrósł powyżej 20. Przyszłe szacunki dotyczące zysków były niższe, ale zapasy pozostały niezmienione.

Uczestnicy rynku byli świadomi tych problemów, ale kolejna innowacja doprowadziła wielu do zlekceważenia znaków ostrzegawczych. Ubezpieczenia portfelowe dawały fałszywe poczucie zaufania instytucjom i biurom maklerskim. Na Wall Street panowało ogólne przekonanie, że zapobiegłoby to znacznej utracie kapitału, gdyby rynek upadł. Skończyło się to nadmiernym podejmowaniem ryzyka, które stało się widoczne dopiero wtedy, gdy zapasy zaczęły spadać w dniach poprzedzających ten fatalny poniedziałek. Nawet menedżerowie portfela, którzy sceptycznie podchodzili do postępów na rynku, nie odważyli się pominąć ciągłego wzrostu.

Dolna linia

Handlarze programów wzięli na siebie dużą część winy za krach, który zatrzymał się następnego dnia, dzięki blokadom wymiany i pewnym sprytnym, być może niewyraźnym posunięciom Fed. Równie tajemniczo rynek wspiął się ponownie ku szczytom, z których właśnie spadł. Wielu inwestorów, którzy pocieszyli się przewagą rynku i przeszli na handel mechaniczny, bardzo wstrząsnęło krachem.

Chociaż handel programami znacznie przyczynił się do powagi krachu (jak na ironię, w celu ochrony każdego portfela przed ryzykiem, stał się największym pojedynczym źródłem ryzyka rynkowego), dokładny katalizator jest nadal nieznany i być może na zawsze nie do poznania. Przy skomplikowanych interakcjach między walutami międzynarodowymi a rynkami prawdopodobnie pojawią się czkawki. Po awarii giełdy wdrożyły zasady dotyczące wyłączników i inne środki ostrożności w celu spowolnienia wpływu nieprawidłowości w nadziei, że rynki będą miały więcej czasu na rozwiązanie podobnych problemów w przyszłości.