Co spowodowało krach na giełdzie w 1929 roku?

Dekada znana jako „Ryczące lata dwudzieste” była okresem obfitego i znaczącego wzrostu politycznego, gospodarczego i społecznego oraz zmian w Stanach Zjednoczonych i za granicą, ale epoka ta zakończyła się dramatycznie i gwałtownie. W październiku 1929 r. Giełda upadła, torując drogę do wielkiego kryzysu w Ameryce w latach 30. XX wieku.

W następnych latach niektóre z wielu następstw krachu byłyby upadkiem tysięcy banków i utratą zatrudnienia przez prawie jedną czwartą siły roboczej (przed dniami kontroli bezrobocia); Szacuje się, że miliony straciły oszczędności życia podczas krachu na giełdzie w 1929 roku.

Czarny czwartek

Krach rozpoczął się 24 października 1929 r., Znany jako „Czarny czwartek”, kiedy rynek otworzył się o 11% mniej niż zamknięcie poprzedniego dnia. Instytucje i finansiści weszli z ofertami powyżej ceny rynkowej, aby powstrzymać panikę, a straty tego dnia były niewielkie, a akcje odbiły się w ciągu następnych dwóch dni.

Odbicie to okazało się jednak iluzoryczne, ponieważ w poniedziałek, znany obecnie jako przerażający Czarny poniedziałek, rynek zamknął się o 13%, a straty wzrosły w wyniku wezwań do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego. Następnego dnia (Czarny wtorek) oferty całkowicie zniknęły, a rynek spadł o kolejne 12%. Stamtąd rynek wykazywał tendencję spadkową aż do osiągnięcia dna w 1932 r.

Eksperci doszli do wniosku, że krach miał miejsce, ponieważ rynek był wykupiony, zawyżony i nadmiernie uparty, rosnąc, nawet jeśli warunki ekonomiczne nie sprzyjały postępowi.

Przed katastrofą, która zrujnowała zarówno majątek korporacyjny, jak i indywidualny, giełda osiągnęła najwyższy poziom 3 września 1929 r., A Dow Jones Industrial Average (DJIA) wyniósł 381, 17. Najwyższe dno osiągnięto 8 lipca 1932 r., Gdzie Dow wynosił 41, 22. Od szczytu do dołka była to strata 89, 19%.

Cena akcji typu blue chip spadła, ale odczuwał większy ból w przypadku akcji o małej kapitalizacji i akcji spekulacyjnych, z których wiele ogłosiło upadłość i zostały wycofane z rynku. Dopiero 23 listopada 1954 r. Dow osiągnął swój poprzedni szczyt 381, 17.

Przed katastrofą: okres fenomenalnego wzrostu

W pierwszej połowie lat 20. XX wieku firmy odniosły duży sukces w eksporcie do Europy, która odbudowywała się po wojnie. Bezrobocie było niskie, a samochody rozprzestrzeniały się po całym kraju, tworząc miejsca pracy i zwiększając wydajność gospodarki. Do szczytu w 1929 r. Ceny akcji wzrosły prawie 10 razy. W latach dwudziestych inwestowanie na giełdzie stało się narodową rozrywką dla tych, którzy mogli sobie na to pozwolić, a nawet tych, którzy nie mogli - ci ostatni pożyczyli od maklerów papierów wartościowych, aby sfinansować swoje inwestycje.

Wzrost gospodarczy stworzył środowisko, w którym spekulacje na temat akcji stały się niemal hobby, a ogólna populacja chciała części rynku. Wielu kupowało akcje z marżą - praktyka kupowania aktywów, w której kupujący płaci tylko procent wartości aktywów, a pożycza resztę od banku lub brokera - w proporcjach aż 1: 3, co oznacza, że ​​obniżali 1 USD kapitału za każde zakupione 3 USD. Oznaczało to również, że utrata jednej trzeciej wartości zapasów ich wymazałaby.

Nadprodukcja i nadpodaż na rynkach

Ludzie nie kupowali akcji na fundamentach; kupowali w oczekiwaniu na rosnące ceny akcji. Rosnące ceny akcji po prostu przyciągnęły więcej ludzi na rynki, przekonane, że to łatwe pieniądze. W połowie 1929 r. Gospodarka potknęła się z powodu nadmiernej produkcji w wielu branżach, co spowodowało nadpodaż. Zasadniczo firmy były w stanie tanio pozyskiwać pieniądze ze względu na wysokie ceny akcji i inwestować we własną produkcję z wymaganym optymizmem.

Ta nadprodukcja ostatecznie doprowadziła do nadpodaży w wielu obszarach rynku, takich jak uprawy rolnicze, stal i żelazo. Firmy były zmuszone porzucić swoje produkty ze stratą, a ceny akcji zaczęły słabnąć. Ze względu na liczbę akcji kupowanych z marginesem przez ogół społeczeństwa i brak gotówki na uboczu, całe portfele zostały zlikwidowane, a giełda spadła.

Następstwa katastrofy

Krach na giełdzie i związany z nim Wielki Kryzys (1929–1939) wywarły bezpośredni wpływ na prawie każdy segment społeczeństwa i zmieniły perspektywę całego pokolenia oraz relacje z rynkami finansowymi.

W pewnym sensie ramy czasowe po krachu na rynku były całkowitym odwróceniem postawy Ryczących lat dwudziestych, które były czasem wielkiego optymizmu, wysokich wydatków konsumenckich i wzrostu gospodarczego.