Kiedy pękła bańka na rynku nieruchomości?

Ceny nieruchomości stale rosły w Stanach Zjednoczonych od dziesięcioleci, a spowolnienia powodowane były jedynie zmianami stóp procentowych. Ceny rosły wraz z upływem czasu wraz ze wzrostem popytu na posiadanie domów dzięki programom sponsorowanym przez rząd, a także ogólne przekonanie, że posiadanie nieruchomości stanowi amerykański sen. Kredyty hipoteczne stały się dostępne dla szerszego grona konsumentów dzięki programom oferowanym przez Fannie Mae, Freddie Mac i innych, którzy mogli oddać pieniądze w ręce niektórych nieodpowiedzialnych właścicieli domów, którzy później nie wywiązaliby się z płatności. Stopy procentowe utrzymywały się w przystępnym przedziale cenowym w połowie lat 90. i na początku 2000 r., Dzięki czemu właściciele domów byli jeszcze bardziej przystępni. Podobnie jak w przypadku innych inwestycji, nieruchomości nie mogłyby docenić z roku na rok w takim tempie na zawsze, a wkrótce pękła bańka.

Załamanie z pewnością nie nastąpiło z dnia na dzień, ale głośne pomruki zaczęły się pojawiać, gdy kredyty hipoteczne typu subprime - te udzielane konsumentom z kredytami nie do końca doskonałymi - stały się 20% rynku w 2006 r., Według Washington Post. Niektóre banki zaciągnęły kredyty hipoteczne typu subprime w całości i na początku 2008 r. Zaczęły spotykać się z opóźnieniami w płatnościach i niewykonaniem zobowiązań w tak dużej liczbie, że wiele banków upadło. Duże portfele subprime szybko obniżyły towarzystwa ubezpieczeniowe, takie jak AIG, które ubezpieczały te kredyty hipoteczne. Pule kredytów hipotecznych wykorzystywane do inwestycji były niespłacane, a instytucje takie jak Lehman Brothers i Bear Sterns, które ubezpieczały, były właścicielami i sprzedawały wiele takich inwestycji, widziały spadki wartości tak wielkie, że nie tylko musiały zamykać drzwi, ale także niszczyć inne. Tymczasem zwiększone wykluczenia zaczęły obniżać wartości pobliskich domów, a reakcja łańcuchowa rozprzestrzeniła się na cały kraj w latach 2008–2010.