Kiedy dobra wiadomość jest rzeczywiście złą wiadomością dla inwestorów

Kontekst i prezentacja często mają większe znaczenie niż treść, przynajmniej w krótkim okresie. Wiele spółek publicznych podniosło to pojęcie do przewrotnej formy sztuki, ogłaszając wiadomości, które w rzeczywistości są dość złe dla akcjonariuszy, ale obracając je w taki sposób, aby brzmiało to tak, jakby akcjonariusze powinni być wdzięczni za tak dalekowzroczne przywództwo. Umiejętność oddzielenia prawdziwych dobrych wiadomości od obrzęku i podwójnej rozmowy jest cenną umiejętnością.

Inwestorzy powinni zwracać uwagę na te cztery przykłady dobrych wiadomości, które zwykle nie są dobre.

Restrukturyzacja

Po wielkiej recesji i ciągłym ożywieniu gospodarczym przez lata od tamtej pory firmy były zazwyczaj w nastroju do zatrudniania i rozwoju, a nie do restrukturyzacji i redukcji. W końcu możemy spodziewać się kolejnej fali restrukturyzacji przedsiębiorstw wśród spółek publicznych. Chociaż analitycy i instytucje często dopingują te posunięcia, zręczni inwestorzy powinni być sceptyczni.

Czasami restrukturyzacja ma sens na świecie; szczególnie, gdy firma zatrudnia nowy zespół zarządzający, aby ulepszyć lub przekształcić firmę, która jest opóźniona i osiąga gorsze wyniki. Ale co z przypadkami, w których zespół zarządzający wykonujący wypalanie to ten sam zespół, który zatrudnił? Z wyjątkiem publicznego mea culpa (i być może rezygnacji z niektórych bonusów lub pensji), dlaczego inwestor miałby ufać dyrektorowi generalnemu, który w zasadzie mówi: „Przyznaję… zrobili to!”.

Restrukturyzacje mogą być bardzo niekorzystne dla morale i pochłaniają lojalność pracowników i pracodawców. Co gorsza, lista firm, które wywalczyły sobie drogę do dobrobytu, jest raczej krótka. Gdy akcjonariusz zobaczy jedną ze swoich spółek portfelowych ogłaszającą restrukturyzację, powinien dokładnie zbadać, czy ruchy te mają na celu długoterminowy sukces (a nie krótkoterminowy wzrost zysków) i czy obecne kierownictwo naprawdę ma umiejętności do budowania umiejętności długoterminowa wartość dla akcjonariuszy i skutecznie konkurować na rynku.

(Aby dowiedzieć się więcej, zobacz Zarabianie na restrukturyzacji przedsiębiorstw ).

Dokapitalizowanie

W środowisku akademickim od dawna panuje przekonanie, że dla każdej firmy istnieje „odpowiednia” struktura kapitału - idealna równowaga finansowania dłużnego i kapitałowego w celu maksymalizacji zysków i zysków przy jednoczesnym zminimalizowaniu ryzyka i zmienności. Jak czytelnicy mogą podejrzewać, profesorowie rozwijający te teorie prawie nigdy nie prowadzili firmy ani nie ponosili w niej wysokiej odpowiedzialności.

Dokapitalizowanie często oznacza spółkę, która ma dość dobrą historię generowania przepływów pieniężnych, a niewielkie zadłużenie często trafia na rynek i emituje znaczne kwoty długu. Zasadniczo zmienia to kapitalizację spółki ze stosunku kapitału wysokiego / długu lekkiego na przeciwny.

Dlaczego firma zrobiłaby coś takiego? Do pewnego stopnia dług to tanie pieniądze. Wiarygodne firmy często stwierdzają, że oprocentowanie zadłużenia jest niższe niż ich koszt kapitału własnego, a odsetki od długu można odliczyć od podatku (dywidendy kapitałowe nie są). Czasami firmy wykorzystują ten rodzaj manewru, aby zebrać środki pieniężne na potrzeby przejęć, szczególnie w przypadkach, gdy akcje mogą być niepłynne lub w inny sposób nieatrakcyjne jako waluta transakcji.

Jednak w wielu innych przypadkach firmy wykorzystują środki pieniężne wygenerowane ze sprzedaży wierzytelności na sfinansowanie dużej jednorazowej dywidendy specjalnej. Jest to świetne rozwiązanie dla długoterminowych inwestorów, którzy otrzymują wypłatę gotówki i odchodzą, ale tworzy zupełnie inną firmę dla tych, którzy pozostają zainwestowani lub dokonają zakupu po dokapitalizowaniu.

Niestety wiele firm dokapitalizuje się w okresach szczytowych przepływów pieniężnych i walczy o przetrwanie pod ciężką spłatą zadłużenia, gdy pogarszają się warunki gospodarcze. W związku z tym dokapitalizowanie to tylko dobra wiadomość dla inwestorów, którzy chcą podjąć specjalną dywidendę i uruchomić ją, lub w przypadkach, gdy jest to wstęp do umowy, która faktycznie jest warta obciążenia długiem i związanego z nim ryzyka.

(Aby dowiedzieć się więcej, zobacz Ocena struktury kapitałowej firmy .)

Specjalne dywidendy

Wraz z popularnością (i elastycznością) wykupu akcji, specjalne dywidendy stały się mniej powszechne, ale nadal występują. Specjalna dywidenda jest w zasadzie tak brzmi - firma dokonuje jednorazowej wypłaty gotówki akcjonariuszom, bez szczególnych oczekiwań na powtórzenie podobnej wypłaty w najbliższej przyszłości.

Podczas gdy specjalne dywidendy finansowane z długów są niebezpieczne same w sobie, istnieje problem nawet z dywidendami finansowanymi z niestrategicznej sprzedaży aktywów lub akumulacji środków pieniężnych. Największym problemem związanym ze specjalnymi dywidendami jest niezbyt subtelny komunikat, który im towarzyszy - kierownictwo zasadniczo nie ma pomysłów i lepszych opcji na kapitał spółki.

Czy lepiej jest dla firmy wypisywać czek akcjonariuszom niż marnować pieniądze na głupie przejęcia lub nowy projekt ekspansji, który nie może zarobić na kosztach kapitału? Oczywiście. Lepiej byłoby jednak, gdyby kierownictwo dysponowało planem i strategią kontynuowania wzrostu i reinwestowania kapitału w atrakcyjnym tempie. Chociaż zespoły zarządzające, które chcą uznać, że firma wzrosła tak bardzo, jak to praktycznie można, należy pochwalić za szczerość, inwestorzy nie powinni przeoczyć przesłania, że ​​wysyła specjalną dywidendę, i powinni odpowiednio dostosować swoje przyszłe oczekiwania dotyczące wzrostu.

(Aby dowiedzieć się więcej, zobacz Fakty dotyczące dywidendy, których możesz nie znać .)

Trujące Pigułki

Co dzieje się, gdy zarząd obawia się, że spółka narazi swoich akcjonariuszy na prawdę, że mogliby uzyskać premię, sprzedając swoje akcje w ramach wykupu, a zarząd nie chce sprzedawać? Inicjują trującą pigułkę lub, jak firmy wolą je nazywać, plan „praw akcjonariuszy”. Tabletki z trucizną mają na celu nieprzyzwoicie drogie przejęcia dla nabywcy, często pozwalając kierownictwu osiągając słabsze wyniki i utrzymać zarobki.

Zasadniczo spółka ustanawia mechanizm wyzwalający, w przypadku gdy którykolwiek akcjonariusz nabywa więcej niż tę kwotę spółki, każdy inny akcjonariusz, z wyjątkiem akcjonariusza inicjującego, ma prawo do zakupu nowych akcji z dużym dyskontem. To skutecznie osłabia wyzwalającego akcjonariusza i znacznie zwiększa koszt transakcji.

Naprawdę niefortunne w tych umowach jest osadzony paternalizm. Zarząd i zarząd mówią swoim akcjonariuszom: „Nie jesteś wystarczająco mądry, aby zdecydować, czy to dobry interes, więc my zdecydujemy za ciebie”. W innych przypadkach jest to po prostu konflikt interesów - zarząd lub zarząd posiada duży zapas akcji i po prostu nie jest jeszcze gotowy do sprzedaży.

Prawdą jest, że niektóre badania wykazały, że firmy posiadające trujące pigułki otrzymują wyższe stawki (i premie za przejęcie) niż te, które tego nie robią. Problem polega na tym, że istnieje stosunkowo niewiele poza groźbą procesów sądowych, które akcjonariusze mogą zrobić, aby zapewnić, że rada dyrektorów dotrzymuje swoich obowiązków powierniczych wobec akcjonariuszy. Jeśli większość akcjonariuszy chce sprzedać spółkę po określonej cenie, trująca pigułka i opinia kierownictwa na temat wyceny nie powinny stać na przeszkodzie.

Dolna linia

Wiadomości zawsze niosą ze sobą pewną niuans. Żadne z wymienionych tutaj działań nie jest powszechnie ani automatycznie „złe” lub „złe” dla spółki i jej akcjonariuszy. Problem polega na tym, że zbyt często nieuczciwi i samolubni menedżerowie próbują oszukać swoich akcjonariuszy, aby wierzyli, że szybkie poprawki są strategią długoterminową. Inwestorzy powinni dbać o zdrowy sceptycyzm i upewnić się, że „dobre wieści” są tak dobre, jak kierownictwo chce w to uwierzyć.

(Aby uzyskać więcej informacji, zobacz Czy dobra wiadomość może być sygnałem do sprzedaży? I ocena zarządzania firmą ).