Dlaczego krach na giełdzie w 1929 r. Mógł się wydarzyć w 2018 r

Akcje w USA wciąż rosną, osiągając rekordowo wysoki poziom, inwestorzy spodziewający się nieuniknionego spadku mają jeszcze jedną przyczynę nieprzespanych nocy. Wskaźnik CAPE, miara wyceny akcji opracowany przez ekonomistę Laureata Nagrody Nobla, Roberta Shillera z Yale University, jest obecnie na wyższym poziomie niż przed Wielkim Krachem w 1929 r., Informuje Financial Times, dodając, że jedyny raz CAPE był nawet wyższy poprzedza awaria dotcom z lat 2000-02. Jednak, jak zauważa FT, istnieją pewne różnice między 1929 a 2018 r., Które sprawiają, że CAPE jest mniej przerażający dla inwestorów.

Od poprzednich minimów z rynku niedźwiedzi osiągniętych w obrocie śróddziennym w dniu 6 marca 2009 r., Poprzez ich wartości zamknięcia z 12 stycznia 2018 r., Indeks S&P 500 (SPX) zyskał 318%, a Dow Jones Industrial Average (DJIA) wzrósł o 299% . Jeśli chodzi o analizę wyceny CAPE, istnieje kilka kluczowych ograniczeń.

Wady CAPE

Według dyrektora inwestycyjnego Roba Arnotta, założyciela, prezesa i dyrektora generalnego Research Associates, CAPE z biegiem czasu wykazuje tendencję wzrostową. Ma to sens zarówno dla niego, jak i dla FT, ponieważ Stany Zjednoczone w ciągu ponad stu lat stały się rynkiem wschodzącym i stały się dominującą gospodarką światową. W rezultacie oboje uważają, że zwiększenie wielokrotności zysków dla akcji w USA byłoby uzasadnione. Chociaż obecna wartość CAPE jest powyżej linii trendu długoterminowego, różnica jest znacznie mniejsza niż w 1929 r., Jak pokazują szczegółowe prace badawcze Arnott.

Co więcej, w wyniku reform z lat 30. XX wieku, takich jak utworzenie Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) oraz zaostrzone standardy sprawozdawczości finansowej, dziś jakość raportowanych zysków jest dziś prawdopodobnie znacznie wyższa niż w 1929 r. W związku z tym wartość CAPE za 1929 r. jest prawdopodobnie zaniżony, biorąc pod uwagę, że jego mianownik, raportowane zyski przedsiębiorstw, jest prawdopodobnie zawyżony przez dzisiejsze standardy.

FT wskazuje również, że CAPE nie uwzględnia poziomu stóp procentowych. Kiedy stawki są niskie, tak jak są dzisiaj, „zdyskontowane przyszłe zarobki są wyższe i rozsądne jest płacenie więcej za zapasy”, mówi FT. Rzeczywiście, FT mogło dodać, że CAPE patrzy wstecz na 10 lat zysków przedsiębiorstw, podczas gdy wyceny rynkowe są, przynajmniej teoretycznie, oparte na oczekiwaniach dotyczących przyszłych zysków.

Katastrofa w 1929 r

Wielka katastrofa w 1929 r. Jest głównie związana z gwałtownym spadkiem cen akcji w dwóch kolejnych dniach handlowych, „Czarnym poniedziałku” i „Czarnym wtorku”, 28 i 29 października 1929 r., W których Dow spadł odpowiednio o 13% i 12%. Ale to był tylko najbardziej dramatyczny odcinek na dłuższym rynku bessy.

Po osiągnięciu szczytowej wartości 381, 17 3 września 1929 r. Dow ostatecznie osiągnie dno 8 lipca 1932 r., O wartości 41, 22, z łączną stratą 89%. Potrwa to do 23 listopada 1954 r. - ponad 25 lat później - by Dow odzyskał swój poziom sprzed katastrofy. Wielka katastrofa jest powszechnie uważana za jeden z czynników przyczyniających się do wybuchu wielkiego kryzysu lat 30. XX wieku.

„Niezamierzone i niepożądane konsekwencje”

Zaniepokojony spekulacjami na giełdzie, Rezerwa Federalna „zareagowała agresywnie” rygorystyczną polityką pieniężną, która rozpoczęła się w 1928 r., Co przyczyniło się do wybuchu Wielkiej Krachu według Banku Rezerw Federalnych w San Francisco (FRBSF). Co więcej, w 1929 r. Fed prowadził politykę odmawiania kredytów bankom, które udzielały pożyczek spekulantom giełdowym, zgodnie z historią Rezerwy Federalnej.

„Fed zdołał powstrzymać gwałtowny wzrost cen akcji, ale może to przyczynić się do jednego z głównych impulsów wielkiego kryzysu”, jak podsumowuje list ekonomiczny FRBSF. „Wykrywanie i usuwanie pęcherzyków finansowych jest trudne”, podsumowuje artykuł z Historii Fed, dodając, że „Stosowanie polityki pieniężnej w celu powstrzymania entuzjazmu inwestorów może mieć szerokie, niezamierzone i niepożądane konsekwencje”.

„Poradnik” dotyczący ograniczania uszkodzeń przy zderzeniu

Oba źródła wskazują również, że w następstwie najgorszych dni krachu, w październiku 1929 r. Bank Rezerw Federalnych w Nowym Jorku prowadził agresywną politykę zastrzyku płynności do głównych banków w Nowym Jorku. Obejmowało to zakupy rządowych papierów wartościowych na otwartym rynku oraz przyspieszone pożyczki dla banków o obniżonej stopie dyskontowej.

Ta akcja była wówczas kontrowersyjna. Zarówno Rada Gubernatorów Rezerwy Federalnej, jak i prezesi kilku innych regionalnych banków Rezerw Federalnych twierdzili, że prezydent George L. Harrison z nowojorskiego Fed przekroczył swój autorytet. Niemniej jednak jest to obecnie zaakceptowany „podręcznik” ograniczania szkód spowodowanych wypadkami na giełdzie, według historii Fed.

Po krachu na giełdzie w 1987 r. Fed pod przewodnictwem Alana Greenspana podjął agresywne działania w celu zwiększenia płynności, szczególnie w celu wzmocnienia firm zajmujących się papierami wartościowymi, które musiały sfinansować duże zapasy papierów wartościowych, które nabyły, wypełniając lawinę zamówień sprzedaży od swoich klientów, na artykuł badawczy z University of Notre Dame.

W odpowiedzi na kryzys finansowy w 2008 r. Fed pod przewodnictwem Bena Bernanke rozpoczął agresywnie ekspansjonistyczną politykę pieniężną, mającą na celu wsparcie systemu finansowego, rynków papierów wartościowych i gospodarki. Polegając na masowych zakupach obligacji rządowych w celu zwiększenia stóp procentowych w pobliżu zera, polityka ta jest często nazywana łagodzeniem ilościowym.

Tymczasem Greenspan należy do tych, którzy teraz ostrzegają, że kontynuując politykę łatwych pieniędzy przez lata po zahamowaniu kryzysu w 2008 r., Fed stworzył nowe bańki aktywów finansowych. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz także: Duże zagrożenie dla akcji to upadek obligacji: Greenspan .)

Również w odpowiedzi na krach w 1987 r. Giełda w Nowym Jorku (NYSE) i Chicago Mercantile Exchange (CME) ustanowiły tak zwane „wyłączniki”, które zatrzymałyby handel po dużym spadku cen. Te zabezpieczenia mają spowolnić falę panicznej sprzedaży i pomóc w stabilizacji rynków.

Nowa era, nowe ryzyko

Z drugiej strony, komputerowy handel programami, który spowodował gwałtowne fale szalonej sprzedaży w 1987 r., A także gwałtowne spadki na rynku, takie jak „Flash Crash”, zwiększył szybkość i wszechobecność. W rezultacie skomputeryzowane algorytmy handlu mogą stanowić jedno z największych zagrożeń dla rynków. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz także: Czy handel może być przyczyną większej awarii niż w 1987 r.>)

Po doświadczeniach z 1929 r. Fed nie jest skłonny do zacieśniania polityki pieniężnej, próbując spuścić powietrze z baniek aktywów. Jednak wraz z poprawą raportów o wzroście gospodarczym Fed jest dziś coraz bardziej zaniepokojony utrzymywaniem inflacji pod kontrolą. Każda błędna kalkulacja, która zbyt szybko podnosi stopy procentowe, może wywołać recesję i spowodować spadek cen akcji i obligacji. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz także: Jak Fed może zabić rajd akcji w 2018 r .)

Ponadto coraz bardziej powiązana gospodarka światowa oznacza, że ​​iskrę, która zapala gwałtowny spadek na giełdzie w USA, można zapalić w dowolnym miejscu na świecie. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz także: 5 globalnych ryzyk, które mogą hamować zapasy w 2018 r .)