Inflacja kosztowa a inflacja popytowa: jaka jest różnica?

Istnieją cztery główne przyczyny inflacji. Należą do nich inflacja popychająca koszty lub spadek łącznej podaży towarów i usług wynikający ze wzrostu kosztów produkcji i inflacji popytowej lub wzrost zagregowanego popytu, podzielony na cztery sekcje makroekonomii . Dwa inne czynniki przyczyniające się do inflacji obejmują wzrost podaży pieniądza w gospodarce i spadek popytu na pieniądz.

Pamiętaj, że inflacja to szybkość wzrostu ogólnego poziomu cen towarów i usług. To z kolei powoduje spadek siły nabywczej. Nie należy tego mylić ze zmianami cen poszczególnych towarów i usług, które cały czas rosną i spadają. Inflacja ma miejsce, gdy ceny w pewnym stopniu rosną w całej gospodarce.

Kluczowe dania na wynos

• Inflacja kosztowa to spadek łącznej podaży towarów i usług wynikający ze wzrostu kosztów produkcji.
• Inflacja napędzająca popyt to wzrost zagregowanego popytu, podzielony na cztery sekcje makroekonomii: gospodarstwa domowe, biznes, rządy i zagranicznych nabywców.
• Wzrost kosztów surowców lub robocizny może przyczynić się do wzrostu inflacji.
• Inflacja napędzająca popyt może być spowodowana rozwijającą się gospodarką, zwiększonymi wydatkami rządowymi lub wzrostem zagranicznym.

Jak inflacja może być dobra dla gospodarki?

Inflacją kosztową

Zagregowana podaż to całkowita wielkość towarów i usług wytwarzanych przez gospodarkę przy danym poziomie cen. Kiedy zagregowana podaż towarów i usług spada z powodu wzrostu kosztów produkcji, powoduje to inflację powodującą wzrost kosztów.

Inflacja kosztowa oznacza, że ​​ceny zostały „podniesione” przez wzrost kosztów któregokolwiek z czterech czynników produkcji - pracy, kapitału, ziemi lub przedsiębiorczości - gdy firmy już działają na pełnych mocach produkcyjnych. Firmy nie mogą utrzymać marży, wytwarzając takie same ilości towarów i usług, gdy ich koszty są wyższe, a ich wydajność zmaksymalizowana.

Cena surowców może również powodować wzrost kosztów. Może się to zdarzyć z powodu niedoboru surowców, wzrostu kosztów pracy przy wytwarzaniu surowców lub wzrostu kosztów importu surowców. Rząd może również podnieść podatki, aby pokryć wyższe koszty paliwa i energii, zmuszając firmy do przeznaczania większej ilości środków na płacenie podatków.

Aby to zrekompensować, wzrost kosztów przenoszony jest na konsumentów, powodując wzrost ogólnego poziomu cen lub inflacji.

Aby nastąpiła inflacja powodująca wzrost kosztów, popyt na towary musi być stały lub nieelastyczny. Oznacza to, że popyt musi pozostać stały, podczas gdy podaż towarów i usług spada. Jednym z przykładów inflacji powodującej obniżenie kosztów jest kryzys naftowy z lat 70. Ceny ropy wzrosły w krajach OPEC, a popyt na towar pozostał niezmieniony. W miarę wzrostu ceny rosły także koszty wyrobów gotowych, co powodowało inflację.

Przyjrzyjmy się, jak działa inflacja popychająca koszty za pomocą tego prostego wykresu cena-ilość. Poniższy wykres pokazuje poziom produkcji, który można osiągnąć na każdym poziomie cenowym. Wraz ze wzrostem kosztów produkcji łączna podaż spada z AS1 do AS2 (dana produkcja jest na pełnych obrotach), powodując wzrost poziomu cen z P1 do P2. Uzasadnieniem tego wzrostu jest to, że aby utrzymać lub zwiększyć marże, przedsiębiorstwa będą musiały podnieść cenę detaliczną płaconą przez konsumentów, powodując w ten sposób inflację.

Inflacja popytowo-ciągnąca

Inflacja napędzająca popyt występuje, gdy następuje wzrost zagregowanego popytu, podzielonego na cztery sekcje makroekonomii: gospodarstwa domowe, przedsiębiorstwa, rządy i kupujących z zagranicy.

Kiedy równoczesny popyt na produkcję przekracza to, co może wytworzyć gospodarka, cztery sektory konkurują ze sobą o zakup ograniczonej ilości towarów i usług. Oznacza to, że kupujący ponownie podnoszą ceny i powodują inflację. Ten nadmierny popyt, określany również jako „zbyt dużo pieniędzy goni za zbyt mało towarów”, zwykle występuje w rozwijającej się gospodarce.

W keynesowskiej ekonomii wzrost zagregowanego popytu jest spowodowany wzrostem zatrudnienia, ponieważ firmy muszą zatrudniać więcej osób, aby zwiększyć produkcję.

Wzrost zagregowanego popytu, który powoduje inflację popytu, może wynikać z różnej dynamiki gospodarczej. Na przykład wzrost wydatków publicznych może zwiększyć zagregowany popyt, a tym samym podwyższyć ceny. Innym czynnikiem może być deprecjacja lokalnych kursów walutowych, co podnosi cenę importu, a dla obcokrajowców obniża cenę eksportu. W rezultacie zmniejsza się zakup importu, a rośnie zakup eksportowy przez cudzoziemców. Zwiększa to ogólny poziom zagregowanego popytu - zakładając, że zagregowana podaż nie jest w stanie nadążyć za zagregowanym popytem w wyniku pełnego zatrudnienia w gospodarce.

Szybki wzrost za granicą może również spowodować wzrost popytu, ponieważ obcokrajowcy zużywają więcej eksportu. Wreszcie, jeśli rząd obniży podatki, gospodarstwa domowe będą miały więcej dochodu do dyspozycji w swoich kieszeniach. To z kolei prowadzi do wzrostu zaufania konsumentów, co pobudza wydatki konsumentów.

Patrząc ponownie na wykres cena-ilość, możemy zobaczyć związek między zagregowaną podażą i popytem. Jeśli zagregowane zapotrzebowanie wzrośnie z AD1 do AD2, w krótkim okresie nie zmieni to zagregowanej podaży. Zamiast tego spowoduje zmianę dostarczanej ilości - reprezentowaną przez ruch wzdłuż krzywej AS. Uzasadnieniem tego braku zmiany zagregowanej podaży jest to, że zagregowany popyt zwykle reaguje szybciej na zmiany warunków ekonomicznych niż zagregowana podaż.

Gdy firmy reagują na większy popyt wzrostem produkcji, wzrasta koszt wytworzenia każdej dodatkowej produkcji, co reprezentuje zmiana z P1 na P2. Wynika to z faktu, że firmy musiałyby płacić pracownikom więcej pieniędzy (np. Za nadgodziny) i / lub inwestować w dodatkowy sprzęt, aby nadążyć za popytem. Podobnie jak inflacja powodująca wzrost kosztów, inflacja powodująca spadek popytu może wystąpić, gdy firmy przenoszą wyższe koszty produkcji na konsumentów, aby utrzymać poziom zysków.