Wydatki na deficyt
Wydatki na deficyt mają miejsce, gdy wydatki rządu są wyższe niż dochody, które gromadzi w okresie budżetowym, a zatem powodują lub pogarszają saldo długu publicznego. Zazwyczaj deficyty publiczne są finansowane ze sprzedaży publicznych papierów wartościowych, zwłaszcza obligacji rządowych. Wielu ekonomistów, zwłaszcza tych o tradycji keynesowskiej, uważa, że deficyty publiczne mogą być wykorzystane jako narzędzie stymulującej polityki fiskalnej.
ŁAMANIE W DÓŁ Wydatki deficytowe
Wydatki deficytowe są zjawiskiem księgowym. Jedyny sposób na uczestnictwo w wydatkach deficytowych ma miejsce, gdy przychody nie są wydatkami. Niemniej jednak większość debat akademickich i politycznych dotyczących wydatkowania deficytu koncentruje się na teorii ekonomii, a nie rachunkowości. Zgodnie z teorią ekonomii popytu rząd może rozpocząć deficyt po tym, jak gospodarka wejdzie w recesję. Pojęcie wydatków deficytu jako polityki fiskalnej przypisuje się zwykle brytyjskiemu ekonomiście Johnowi Maynardowi Keynesowi. Jednak wiele jego pomysłów było ponownymi interpretacjami lub adaptacjami starszych treści merkantylistycznych.
W rzeczywistości wiele pomysłów Keynesa dotyczących wydatków zostało już wypróbowanych przed opublikowaniem w 1936 r. Jego „Ogólnej teorii zatrudnienia, odsetek i zatrudnienia”, kluczowej książki Keynesa na temat ekonomii. Na przykład Herbert Hoover walczył z Wielkim Kryzysem z ponad 50-procentowym wzrostem wydatków rządowych i ogromnymi projektami robót publicznych w ciągu czterech lat swojej prezydentury w latach 1928 i 1932.
Książka Keynesa z 1936 roku dała akademickie i intelektualne uzasadnienie programom wydatków na deficyt. Twierdził, że spadek wydatków konsumenckich można zrównoważyć odpowiednim wzrostem wydatków deficytu publicznego, który utrzymałby właściwą równowagę popytu, aby uniknąć wysokiego bezrobocia. Keynes uważał, że po osiągnięciu pełnego zatrudnienia rynek może powrócić do bardziej swobodnego podejścia, a deficyt można spłacić. Na wypadek, gdyby dodatkowe wydatki rządowe spowodowały inflację, Keynes argumentował, że rząd może po prostu podnieść podatki i pozbyć się dodatkowego kapitału z gospodarki.
Wydatki na deficyt i wzrost gospodarczy
Wydatki na deficyt są często źle interpretowane jako sprzyjający wzrostowi aparat polityki gospodarczej, być może dlatego, że z czasem taktyka została pozytywnie skorelowana z produktem krajowym brutto (PKB). Ponieważ jednak wydatki rządowe są składnikiem PKB, nie jest empirycznym faktem, że te dwa wydatki będą rosły i spadały razem.
Keynes uważał, że główną rolą wydatków na deficyt jest zapobieganie wzrostowi bezrobocia podczas recesji lub odwracanie go. Uważał również, że istnieje druga korzyść z wydatków rządowych, coś wie „efekt mnożnikowy”. Teoria ta sugeruje, że 1 dolar wydatków rządowych może zwiększyć całkowitą produkcję ekonomiczną o ponad 1 USD. Multiplikator keynesowski ma wiele teoretycznych i empirycznych wyzwań, których wyniki są różne i niejednoznaczne.
Wielu ekonomistów uważa, że skutki deficytu wydatków, jeśli pozostawione bez kontroli, mogą zagrozić wzrostowi gospodarczemu. Zbyt duże zadłużenie, powiększone o konsekwentne deficyty, może spowodować, że rząd podniesie podatki, poszuka sposobów na podniesienie inflacji i spłatę zadłużenia. Co więcej, sprzedaż obligacji skarbowych może wyprzeć emitentów korporacyjnych i innych prywatnych emitentów, co może zniekształcić ceny i stopy procentowe na rynkach kapitałowych.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.