Badanie krzywej Phillipsa

Alban William Phillips był profesorem ekonomii, który badał związek między inflacją a bezrobociem. Phillips przeanalizował dane ekonomiczne odzwierciedlające inflację płac i stopy bezrobocia w Wielkiej Brytanii. Śledzenie danych na krzywej w trakcie danego cyklu koniunkturalnego ujawniło odwrotną zależność między stopą bezrobocia a inflacją płac; płace rosły powoli, gdy stopa bezrobocia była wysoka, i szybciej, gdy stopa bezrobocia była niska. Tutaj przyjrzymy się krzywej Phillipsa i sprawdzimy, jak dokładna okazała się relacja bezrobocia / wynagrodzenia w czasie.

Logika krzywej Phillipsa
Odkrycie Phillipsa wydaje się intuicyjne. Kiedy bezrobocie jest wysokie, wiele osób szuka pracy, więc pracodawcy nie muszą oferować wysokich płac. To kolejny sposób stwierdzenia, że ​​wysoki poziom bezrobocia skutkuje niskim poziomem inflacji płac. Podobnie sytuacja odwrotna wydaje się intuicyjna. Kiedy stopy bezrobocia są niskie, coraz mniej osób szuka pracy. Pracodawcy szukający pracowników muszą podnieść płace, aby przyciągnąć pracowników. (Aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj Analiza makroekonomiczna .)

Podstawa krzywej
Phillips opracował krzywą na podstawie dowodów empirycznych. Zbadał korelację między stopą bezrobocia a inflacją płac w Wielkiej Brytanii w latach 1861–1957 i podał wyniki w 1958 r. Ekonomiści z innych krajów rozwiniętych wykorzystali pomysł Phillipsa do przeprowadzenia podobnych badań dla własnych gospodarek. Koncepcja została wstępnie zatwierdzona i stała się szeroko akceptowana w latach 60.

Wpływ na politykę w gospodarkach rozwiniętych
Ruch wzdłuż krzywej, w którym płace rosną szybciej niż norma dla danego poziomu zatrudnienia w okresach ekspansji gospodarczej i wolniej niż norma podczas spowolnienia gospodarczego, doprowadziły do ​​pomysłu, że polityka rządu może być wykorzystana do wpłynięcia na stopy zatrudnienia i poziom inflacji. Realizując właściwe polityki, rządy miały nadzieję na osiągnięcie trwałej równowagi między zatrudnieniem a inflacją, co doprowadziłoby do długoterminowego dobrobytu. (Aby zapoznać się z czytaniem, zobacz Analiza pików i szczytów ).

Aby osiągnąć i utrzymać taki scenariusz, rządy stymulują gospodarkę do zmniejszania bezrobocia. To działanie prowadzi do wyższej inflacji. Gdy inflacja osiągnie niedopuszczalny poziom, rząd zaostrzy politykę fiskalną, co obniży inflację i zwiększy bezrobocie. Idealnie, idealna polityka zapewniłaby optymalną równowagę niskich stóp inflacji i wysokich wskaźników zatrudnienia. (Aby dowiedzieć się więcej o polityce rządowej, przeczytaj Co to jest polityka fiskalna? )

Teoria odrzucona i rozwinięta
Ekonomiści Edmund Phillips i Milton Friedman przedstawili kontr-teorię. Argumentowali, że pracodawcy i pracownicy najemni opierają swoje decyzje na skorygowanej o inflację sile nabywczej. Zgodnie z tą teorią płace rosną lub spadają w stosunku do popytu na pracę.

W latach 70. wybuch stagflacji w wielu krajach spowodował jednoczesne wystąpienie wysokiego poziomu inflacji i wysokiego poziomu bezrobocia, niszcząc pojęcie odwrotnej zależności między tymi dwiema zmiennymi. Stagflacja zdawała się również potwierdzać ideę przedstawioną przez Phillipsa i Friedmana, ponieważ płace rosły równolegle z inflacją, podczas gdy wcześniejsi teoretycy oczekiwali spadku płac wraz ze wzrostem bezrobocia. (Aby uzyskać więcej informacji, przeczytaj Badanie stagflacji ).
Obecnie oryginalna krzywa Phillipsa jest nadal stosowana w scenariuszach krótkoterminowych, przy czym przyjęto mądrość, że rządowi decydenci mogą manipulować gospodarką tylko tymczasowo. Obecnie jest często określany jako „krótkoterminowa krzywa Phillipsa” lub „krzywa Phillipsa wzmocniona oczekiwaniami”. Odniesieniem do wzrostu inflacji jest rozpoznanie, że krzywa przesuwa się wraz ze wzrostem inflacji.

Przesunięcie to prowadzi do teorii długoterminowej, często określanej jako „długofalowa krzywa Phillipsa” lub nie przyspieszająca stopa bezrobocia (NAIRU). Zgodnie z tą teorią uważa się, że istnieje stopa bezrobocia, w której inflacja jest stabilna.

Na przykład, jeśli bezrobocie jest wysokie i utrzymuje się przez długi czas w połączeniu z wysoką, ale stabilną stopą inflacji, krzywa Phillipsa przesuwa się, aby odzwierciedlić stopę bezrobocia, która „naturalnie” towarzyszy wyższej stopie inflacji.

Ale nawet przy opracowaniu scenariusza długoterminowego krzywa Phillipsa pozostaje niedoskonałym modelem. Większość ekonomistów zgadza się z zasadnością NAIRU, ale niewielu uważa, że ​​gospodarkę można powiązać z „naturalną” stopą bezrobocia, która pozostaje niezmienna. W grę wchodzi także dynamika współczesnych gospodarek, z różnymi teoriami przeciwstawiającymi się Phillipsowi i Friedmanowi, ponieważ monopole i związki skutkują sytuacjami, w których pracownicy mają niewielką lub żadną zdolność wpływania na płace. Na przykład długoterminowa umowa negocjowana przez związek, która ustala wynagrodzenie na poziomie 12 USD za godzinę, nie daje pracownikom możliwości negocjowania wynagrodzeń. Jeśli chcą pracy, akceptują stawkę wynagrodzenia. W takim scenariuszu popyt na pracę jest nieistotny i nie ma wpływu na płace.

Wniosek
Podczas gdy argumenty akademickie i kontrargumenty szalą w tę iz powrotem, wciąż rozwijane są nowe teorie. Poza środowiskiem akademickim empiryczne dowody dotyczące wyzwań związanych z zatrudnieniem i inflacją oraz konfrontacji gospodarek na całym świecie, sugerujące właściwe połączenie polityk wymaganych do stworzenia i utrzymania idealnej gospodarki, nie zostały jeszcze określone.