Jak oblicza się podatek na ubezpieczenie społeczne?

Podatek od programu emerytalnego, rent rodzinnych i ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa (OASDI) - zwanego bardziej podatkiem na ubezpieczenie społeczne - jest obliczany na podstawie ustalonego procentu dochodu z każdej wypłaty. Odsetek ten jest określony przez prawo każdego roku i dotyczy pracowników i pracodawców. W 2019 r. Zarówno pracownicy, jak i pracodawcy muszą wpłacać 6, 2% wynagrodzenia pracowniczego, w sumie 12, 4%. Osoby prowadzące działalność na własny rachunek są odpowiedzialne za pełne 12, 4%.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych

Program zabezpieczenia społecznego zapewnia korzyści emerytom i osobom, które w innym przypadku nie mogłyby pracować z powodu choroby lub niepełnosprawności. Ubezpieczenia społeczne często stanowią jedyne źródło stałego dochodu dla osób, które nie mogą już pracować - szczególnie dla osób o skromnych zarobkach.

Ponieważ Social Security to rządowy program mający na celu zapewnienie siatki bezpieczeństwa dla pracujących obywateli, jest on finansowany z prostego podatku potrącanego u źródła, który odlicza określony procent dochodu przed opodatkowaniem z każdej wypłaty. Pracownicy, którzy wpłacają składki przez co najmniej 10 lat, są uprawnieni do pobierania świadczeń na podstawie historii zarobków po przejściu na emeryturę lub niepełnosprawności.

Medicare

Program Medicare's Hospital Insurance (HI) to kolejny program rządowy, który zapewnia potrzebującym obywatelom i wymaga obowiązkowego podatku potrącanego u źródła. Podatki na ubezpieczenie społeczne i Medicare są często łączone i wymieniane na wypłatach jako podatek FICA, który oznacza federalną ustawę o składkach ubezpieczeniowych.

Podobnie jak OASDI, stawka podatku HI jest ustalana co roku zgodnie z prawem. W 2019 r. Stawka podatku HI wynosi 1, 45% dla pracowników i pracodawców. Osoby prowadzące działalność na własny rachunek muszą płacić obie porcje za łączną stawkę podatkową w wysokości 2, 9%.

Maksymalne dochody do opodatkowania

Świadczenia z zabezpieczenia społecznego są ograniczone do maksymalnej miesięcznej kwoty świadczenia na podstawie historii zarobków. Aby uniemożliwić pracownikom płacenie wyższych podatków, niż mogą oni później otrzymać w ramach świadczeń, istnieje ograniczenie kwoty rocznego wynagrodzenia lub dochodu podlegającego opodatkowaniu, zwane ograniczeniem podatkowym. W 2019 r. Maksymalna kwota dochodu podlegająca opodatkowaniu podatkiem OASDI wynosi 132 900 USD, co ogranicza maksymalny roczny wkład pracowniczy do kwoty 7 960, 80 USD. Kwota jest ustalana przez Kongres i może się zmieniać z roku na rok. Jednak żaden taki limit nie ma zastosowania do podatku Medicare HI; opiera się na całkowitych rocznych zarobkach danej osoby.

Limit płac jest corocznie indeksowany i można go znaleźć w publikacji IRS 15 dla większości pracowników lub w publikacji 51 dla pracowników rolnych.

Zgodnie z publikacją IRS 15 płace podlegające FICA obejmują wszystkie dochody otrzymane za wykonane usługi, chyba że wyraźnie wykluczone. Płatność nie musi być gotówką ani czekiem. Płace obejmują wynagrodzenia, premie, prowizje oraz płatne urlopy lub zwolnienia lekarskie. Płatności rzeczowe, w postaci towarów, zakwaterowania, wyżywienia, odzieży lub usług są również uwzględnione, chyba że pracownik jest pracownikiem gospodarstwa domowego lub pracownikiem rolnym. Składki do wyboru do kwalifikowanego planu emerytalnego podlegają FICA. Składki na ubezpieczenie wypadkowe lub ubezpieczenie zdrowotne opłacane przez pracodawcę dla pracownika, w tym małżonka i osoby pozostającej na utrzymaniu pracownika, nie są wynagrodzeniem i nie są uwzględnione w FICA. Składki na ubezpieczenie zdrowotne wpłacane przez pracodawcę również nie są uznawane za wynagrodzenie.

Na przykład Jeff zarabia 20 000 USD rocznie. Postanawia wnieść 4000 $ do swojego planu 401 (k), a jego pracodawca odpowiada 25% lub 1000 $. Jego wynagrodzenie z ubezpieczenia społecznego wynosi 20 000 USD: jego składka za odroczenie w dalszym ciągu podlega FICA, a dodatkowa kwota wniesiona przez pracodawcę nie. Podatek od ubezpieczenia społecznego potrącony z jego wynagrodzenia wynosi 1 240 USD.

Jeśli dana osoba zarabia więcej niż jeden podatek od ubezpieczenia społecznego od więcej niż jednego pracodawcy, może faktycznie płacić więcej podatków niż jest to wymagane. W przypadku nadpłaty kwota ta jest stosowana do federalnego rachunku podatkowego danej osoby lub jest zwracana. Każdy pracodawca musi nadal odpowiadać składce podatkowej, ale nie otrzymuje zwrotu, nawet jeśli dowie się o nadpłatie.

Obliczanie podatków FICA: przykład

Pracownik, który zarabia 166 920 USD rocznie, pobiera półroczne wypłaty w wysokości 6.420 USD przed opodatkowaniem i potrąceniami z tytułu planu emerytalnego. Chociaż podatek Medicare jest należny od całej pensji, tylko pierwsze 128 400 USD podlega podatkowi na ubezpieczenie społeczne. Ponieważ 128 400 USD podzielone przez 6420 USD wynosi 20, próg ten jest osiągany po 20. wypłacie.

Dlatego też przez pierwsze 20 okresów rozliczeniowych całkowite potrącenie podatku FICA wynosi (6420 USD x 6, 2%) + (6420 USD x 1, 45%) lub 491, 13 USD. Tylko pozostały podatek Medicare HI ma zastosowanie do pozostałych czterech okresów wypłaty, dlatego potrącenie potrącane jest do 6 420 USD x 1, 45% lub 93, 09 USD. W sumie pracownik co roku płaci 7 960, 80 USD na ubezpieczenie społeczne i 2 420, 34 USD na Medicare. Chociaż nie wpływa to na wynagrodzenie pracownika za zabranie do domu, pracodawca musi wnieść taką samą kwotę do obu programów.

Jak wspomniano powyżej, osoby prowadzące działalność na własny rachunek są do celów podatkowych zarówno pracodawcą, jak i pracownikiem, co oznacza, że ​​są zobowiązane do obu składek. W powyższym przykładzie osoba prowadząca działalność na własny rachunek z takim samym wynagrodzeniem płaci 15 921, 60 USD na ubezpieczenie społeczne i 4 880, 68 USD na Medicare.

Stawki zabezpieczenia społecznego na przestrzeni lat

Podatek od ubezpieczeń społecznych rozpoczął się w 1937 r. W tym czasie stawka pracownika wynosiła 1%. Z biegiem lat stale rośnie, osiągając 3% w 1960 r. I 5% w 1978 r. W 1990 r. Liczba pracowników wzrosła z 6, 06 do 6, 2%, ale utrzymywała się na stałym poziomie - z wyjątkiem 2011 i 2012 r. Ulga podatkowa, Reautoryzacja ubezpieczenia od bezrobocia oraz ustawa o tworzeniu miejsc pracy z 2010 r. Obniżyły procent składki do 4, 2% dla pracowników w tych latach; pracodawcy nadal byli zobowiązani do zapłaty pełnej kwoty swoich składek.

Limit podatkowy istniał od początku programu w 1937 r. I utrzymywał się na poziomie 3000 USD do czasu Ustawy o poprawkach do ubezpieczeń społecznych z 1950 r. Następnie został podniesiony do 3600 USD dzięki rozszerzonym świadczeniom i zakresowi ubezpieczenia. Dodatkowe podwyższenia progu podatkowego w 1955, 1959 i 1965 r. Miały na celu wyeliminowanie różnicy w korzyściach między osobami o niskich i wysokich zarobkach.

W polityce podatkowej dotyczącej ubezpieczeń społecznych w latach siedemdziesiątych wprowadzono szereg proponowanych zmian i ponownych ocen. Administracja Nixon miała zasadnicze znaczenie, argumentując, że wzrost pułapu podatkowego jest niezbędny do skorelowania ze zmianami krajowego wskaźnika średniego wynagrodzenia, aby uwzględnić poziomy świadczeń dla osób w różnych przedziałach podatkowych. Ustawa o poprawkach do ubezpieczeń społecznych z 1972 r. Musiała zostać zmieniona z powodu problemów z formułą świadczeń, które spowodowały obawy o finansowanie. Poprawka z 1977 r. Rozwiązała problem niedoboru finansowego i ustanowiła strukturę wzrostu pułapu podatkowego, która korelowała ze wzrostem średnich płac.

Oprócz nadążania za wzrostem przeciętnego wynagrodzenia, zwiększono również pułap podatkowy na ubezpieczenie społeczne, aby poprawić finansowanie w systemie i zapewnić rozsądne kwoty świadczeń osobom, które zarabiają ponadprzeciętnie. Od 1983 r. Liczba osób zarabiających w Ameryce, które przekroczyły limit podatkowy, wynosi około 6%.

W XXI wieku powszechną obawą jest to, że Ubezpieczenia Społeczne mogą stać się niewypłacalne z powodu dłuższej średniej długości życia i malejącego stosunku liczby pracowników do emerytów. Analitycy czasami sugerują podniesienie podatku na ubezpieczenie społeczne jako sposobu na utrzymanie odpowiedniego finansowania programu. Jednak większość polityków waha się poprzeć to stanowisko ze względu na przytłaczające społeczne zdanie na jego temat.

Podatek regresywny

Inną powszechną skargą związaną z podatkiem na ubezpieczenie społeczne jest regresywność; to znaczy, jeśli dana osoba zarabia mniej, wyższy procent jej dochodów idzie na ten podatek. Jest to podatek regresywny, ponieważ dotyczy tylko dochodu do określonej kwoty. Każdy, kto zarabia poniżej 128 400 USD, ma efektywną stawkę podatku na ubezpieczenie społeczne w wysokości 6, 2%. Natomiast ktoś, kto zarabia milion dolarów rocznie, płaci znacznie mniejszy procent swojego całkowitego dochodu na podatek od ubezpieczeń społecznych.