IBAN vs. SWIFT Code: Jaka jest różnica?

Istnieją dwie uznawane na arenie międzynarodowej, standardowe metody identyfikacji rachunków bankowych, gdy dokonywany jest przelew z jednego kraju do drugiego: międzynarodowy numer rachunku bankowego (IBAN) i kod Towarzystwa Światowej Międzybankowej Telekomunikacji Finansowej (SWIFT). Różnica między tymi dwiema metodami polega na ich identyfikacji.

Kod SWIFT służy do identyfikacji konkretnego banku podczas transakcji międzynarodowej, natomiast IBAN służy do identyfikacji indywidualnego rachunku biorącego udział w transakcji międzynarodowej. Oba odgrywają istotną rolę w sprawnym funkcjonowaniu międzynarodowego rynku finansowego.

Międzynarodowy numer rachunku bankowego

Według Europejskiej Rady ds. Płatności normalizację wprowadzono po raz pierwszy w 1997 r. Wraz z publikacją ISO 136: 1997. Wyrażono jednak obawy, głównie przez Europejski Komitet ds. Standardów Bankowych, że proponowane standardy są zbyt elastyczne. Przerobiona wersja normy zawierała orzeczenie, które wymagało, aby IBAN dla każdego kraju miał określoną długość. Zastrzegł również, że w IBAN można używać tylko wielkich liter.

Numer IBAN pozwala na łatwą identyfikację kraju, w którym znajduje się bank oraz numer konta odbiorcy przelewu. IBAN działa również jako metoda sprawdzania poprawności szczegółów transakcji. Ta metoda sprawdzania i identyfikacji jest stosowana we wszystkich krajach Unii Europejskiej i większości innych krajów europejskich.

Stany Zjednoczone i Kanada to dwa główne kraje, które nie korzystają z systemu IBAN; rozpoznają jednak system i przetwarzają płatności zgodnie z systemem.

System transferu funduszy SWIFT

System SWIFT poprzedza próby standaryzacji międzynarodowych transakcji bankowych za pośrednictwem IBAN. Pozostaje metodą, za pomocą której dokonuje się większości międzynarodowych transferów środków. Jednym z głównych powodów tego jest fakt, że system przesyłania komunikatów SWIFT pozwala bankom na udostępnianie znacznej ilości danych finansowych. Dane te obejmują stan konta, kwoty debetowe i kredytowe oraz szczegóły związane z przekazem pieniężnym. Banki często używają kodu identyfikacyjnego banku (BIC) zamiast kodu SWIFT. Oba są jednak łatwo wymienne; oba zawierają kombinację liter i cyfr i mają na ogół od ośmiu do 11 znaków.

Dostęp do obu tych identyfikatorów jest niezbędny do zapewnienia szybkiego i skutecznego transferu międzynarodowego. Wymagany przez bank identyfikator zależy od używanego banku, banku odbiorcy oraz krajów, w których przelew jest wysyłany i odbierany. Jednak bez jednego z nich szanse na pomyślne zakończenie transferu znacznie się zmniejszają.

Uwagi specjalne

Przed wprowadzeniem tych metod identyfikacji nie było znormalizowanych, międzynarodowych metod identyfikacji rachunków bankowych. Informacje wykorzystane przez jeden kraj do identyfikacji banku i indywidualnych kont, kraj wysyłający, niekoniecznie zostały rozpoznane przez kraj otrzymujący.

Brak standardowych praktyk oznaczał, że nie było sposobu, aby wprowadzone informacje były prawidłowe. W rezultacie teoretycznie można dokonywać płatności na rzecz niewłaściwych osób lub organizacji. Podobnie płatności mogą być opóźnione przy potwierdzeniu danych identyfikacyjnych. Nieodebrane, opóźnione i błędne płatności spowodowały dodatkowe koszty dla banków wysyłających i odbierających.

Wprowadzenie tych metod identyfikacji miało kluczowe znaczenie dla usprawnienia procesu wykonywania międzynarodowych przelewów pieniężnych.

Kluczowe dania na wynos

• Międzynarodowe numery rachunków bankowych i kodeksy międzynarodowych bankowości finansowej międzybankowej ułatwiają międzynarodowe przekazy pieniężne.
• Kod SWIFT służy do identyfikacji konkretnego banku podczas transakcji międzynarodowej.
• IBAN służy do identyfikacji indywidualnego konta biorącego udział w transakcji międzynarodowej.