The Kingpin of Wall Street: JP Morgan

Kiedy John Pierpont Morgan przybył na Wall Street, była to niezorganizowana mieszanka sprzecznych interesów i jedno z wielu centrów finansowych w kraju, który wciąż walczy z resztkami kolonializmu. Kiedy opuścił Wall Street, była to zwarta grupa dużych firm, wiodących w jednej z najszybciej rozwijających się gospodarek na świecie. Znaczna część postępów na Wall Street pod koniec XX wieku i na początku XXI wieku była spowodowana wpływem JP Morgana i umiejętnościami, którymi go władał.

W swoim życiu Morgan grał wiele ról: bankier, finansista, baron-rabuś i bohater. W tym artykule przyjrzymy się życiu najsłynniejszego bankiera z Wall Street.

Rodzinny biznes

Kiedy Morgan urodził się 17 kwietnia 1837 r. W Hartford w stanie Connecticut, nie było wątpliwości, że jego przyszłość leży w bankowości. Jego ojciec, Junius Spencer Morgan, był partnerem banku prowadzonego przez innego Amerykanina, George'a Peabody'ego.

Morgan został wychowany, wiedząc, że zajmie miejsce ojca, przewożąc ze Stanów Zjednoczonych do Wielkiej Brytanii, aby sprzedawać amerykańskie obligacje inwestorom londyńskim. Większość tych obligacji stanowiły oferty stanowe i federalne, a w tym okresie historii ryzyko było znacznie wyższe niż obligacje rządowe narodów europejskich.

Po przejściu na emeryturę George Peabody całkowicie pozostawił bank w rękach Juniusa, nawet usuwając z niego swoje nazwisko. W 1864 r. Zadebiutował JS Morgan & Co., pierwszy bank Morgan. W tym czasie JP Morgan skończył europejską edukację i uczył się swojej przyszłej pracy jako agent jego ojca w Nowym Jorku, podczas gdy jego ojciec zajmował ważniejszy koniec biznesu w Londynie.

Przejęcie steru

Morgan zaczął przejmować obowiązki ojca po fuzji Drexel-Morgan. Połączenie Drexel-Morgan rozszerzyło zakres działalności, wzmocniło międzynarodowe powiązania i powiększyło kapitał, który bank był w stanie pożyczyć.

Gdy jego ojciec zniknął na dalszy plan, Morgan zaczął odgrywać coraz większą rolę w towarzystwach ubezpieczeniowych w ofertach publicznych. Bardzo interesował się koleją, posiadaniem akcji, obsługą ofert, finansowaniem, a nawet umieszczaniem pracowników Morgan w zarządach spółki. Ponieważ znaczenie kolei rosło na całym kontynencie, Morgan wybrał doskonały czas na powiększenie zarówno bogactwa banku, jak i osobistej siły.

Pod koniec XX wieku Morgan, Wall Street i rząd USA coraz bardziej martwili się o status kraju jako kraju będącego dłużnikiem. Wall Street głęboko wierzyło, że potrzebna jest stabilna waluta, zanim Stany Zjednoczone będą mogły wyjść z dziury. To Morgan wysłał Wall Street do Białego Domu w celu omówienia spraw z prezydentem. Doprowadziło to Amerykanów do przekonania, że ​​Morgan jest królem Wall Street, a także skupiło się na ich gniewu na przyjęciu standardu złota, postrzeganego jako zaklęcie śmierci dla rolników w kraju o dużej agrarności. Był królem rabusiów wśród baronów rabusiów.

Wielka reorganizacja

Morgan, Cornelius Vanderbilt, John D. Rockefeller i wszyscy inni baronowie-rabusi podzielali dwa przekonania: zawzięta rywalizacja była rujnująca, a kombinacja i rozmiar mogły zmniejszyć konkurencję, zwiększając jednocześnie wydajność. Morgan wykorzystał swoją osobistą moc i reputację, aby zachęcić do tworzenia trustów i fuzji w branżach, w których widział rujnującą konkurencję.

Chociaż zawsze będzie pamiętany za próbę stworzenia stalowego monopolu w postaci US Steel, wielu innych dużych graczy, których Morgan pomógł stworzyć, było korzystnych dla gospodarki. General Electric and International Harvester (obecnie Navistar International) pomógł Stanom Zjednoczonym rozwinąć się technologicznie i pomógł sektorowi rolnemu Morganowi często oskarżano go o uduszenie przez jego trusty kolejowe.

Postrzegana moc Morgana była znacznie większa niż rzeczywiste bogactwo, które kontrolował. Bank Morgan po prostu nie był w stanie gwarantować ofert publicznych ani obsługiwać emisji obligacji bez pomocy rozwijającego się sektora finansowego. Reputacja Morgana oznaczała jednak, że za każdym razem, gdy jego bank był częścią konsorcjum, doniesiono, że Morgan osobiście kierował ofertą. Rosnący prestiż Morgana pomógł mu w czasach, gdy reputacja banku oferującego usługi była ważniejsza niż fundamenty giełdowe. To umocniło postrzeganie Morgana jako figuranta dla całej Wall Street.

Kiedy było źle, Morgan został oskarżony o hamowanie gospodarki. Kiedy wszystko szło dobrze, uważano, że Morgan podszywa mu kieszenie. Osobista moc Morgana miała wysoką cenę publiczną.

Panika

Morgan był znienawidzony i szanowany w niemal równej mierze na początku XX wieku. Jednak w 1907 r. Przechylił rękę i dał rządowi i ogółowi społeczeństwa obawy. 25 marca 1907 r. Giełda nowojorska zaczęła gwałtownie spadać z powodu bezprecedensowej serii paniki. To dziwne wydarzenie wkrótce się poprawiło, ale zasygnalizowało społeczności finansowej, że na giełdzie nie wszystko było w porządku. Morgan miał 70 lat, był na emeryturze i był na wakacjach, podczas gdy nieprawidłowości zwiększały się latem i jesienią. W październiku 1907 r. Kryzys wyraźnie nadciągał. 19 października Morgan udał się do Nowego Jorku, aby spróbować zapobiec katastrofie finansowej.

Morgan wykorzystał swoje znaczące kontakty, aby zgromadzić wszystkich zaangażowanych w gospodarkę USA. Nawet Departament Skarbu USA przekazał 25 milionów dolarów za wysiłki Morgana, aby zwiększyć płynność i utrzymać płynność rynku.

Ze swojego biura Morgan wysłał posłańców na giełdy i do banków, upewniając się, że nie zamkną kasy, ale tempo, z jakim gotówka mogła zostać odprowadzona z systemu, uległo spowolnieniu. Liczniki pieniędzy zostały poinstruowane, aby liczyć dwukrotnie w wolnym tempie, przywódcy religijni zostali wezwani do głoszenia spokoju w swoich kazaniach, a prezesi kompanii i bankierzy byli zamknięci w bibliotece Morgana. W zamkniętym pokoju Morgan był w stanie zmusić wszystkich zaangażowanych do zaakceptowania planu. Zasadniczo stworzyłyby one płynność finansową, aby podeprzeć świat finansowy, podobnie jak teraz rząd federalny w podobnych sytuacjach. Następnie plan ten uzyskał akceptację prezydenta i panika ustąpiła.

Uznając, że tylko starzejący się bankier siedział między Stanami Zjednoczonymi a katastrofą finansową, rząd szybko przystąpił do reformy sektora bankowego i zbudował System Rezerwy Federalnej, aby zapobiec kryzysom w przyszłości.

Komitet Pujo

Panika z 1907 roku była najlepszym momentem Morgana. W następstwie otrzymał pochwałę wraz ze zwykłą winą. Jego oczywiste manipulowanie gospodarką tylko pogorszyło opinię publiczną o nim jako o „Królu rabusiów” z Wall Street. Zamiast pozostawić go na emeryturę, Morgan został wezwany do komitetu Pujo, rządowego dochodzenia w sprawie funduszy powierniczych. W trakcie swojego zeznania Morgan dał głos temu, co było wówczas niewypowiedzianym kodem bankiera. Wzmocnił między innymi koncepcje charakteru i odpowiedzialności moralnej Starego Świata, będące głównymi zasadami bankiera. Bez względu na to, czy był to szlachetny dyrektor, stało się jasne, że układ dżentelmena między dużymi bankami na Wall Street kontrolował ogromną część kredytu narodowego.

Śmierć

Po przesłuchaniach zdrowie Morgana zaczęło słabnąć. Był starcem, a jego liczne dolegliwości miały tyle samo wspólnego ze spadkiem jego zdrowia, co wszelkie stresy wywierane na niego przez komitet. Jednak wraz z jego upadkiem wiek działalności dżentelmenów lub barokowych rządów postrzeganych przez jego krytyków minął na Wall Street. 31 marca 1913 r. Bohater Paniki z 1907 r. I rzekomy król Wall Street zmarł w pokoju hotelowym w Rzymie.

Dziś mówimy o podmiotach, korporacjach i międzynarodowych korporacjach dominujących na Wall Street. Nigdy więcej jeden człowiek, ani prezes Fed, ani przywódca narodu, nie będzie miał tyle władzy nad światem finansowym.