Protokół z Kioto
Protokół z Kioto jest międzynarodowym porozumieniem mającym na celu zmniejszenie emisji dwutlenku węgla (CO2) i obecności gazów cieplarnianych (GHG) w atmosferze. Podstawową zasadą protokołu z Kioto było to, że kraje uprzemysłowione muszą zmniejszyć ilość emisji CO2.
Protokół został przyjęty w Kioto w Japonii w 1997 r., Kiedy gazy cieplarniane szybko zagrażały naszemu klimatowi, życiu na ziemi i samej planecie. Dziś protokół z Kioto funkcjonuje w innych formach, a jego kwestie są nadal przedmiotem dyskusji.
Kluczowe dania na wynos
- Protokół z Kioto jest umową międzynarodową, która wzywa kraje uprzemysłowione do znacznego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych.
- Inne porozumienia, takie jak poprawka dauhańska i porozumienie klimatyczne z Paryża, również próbowały ograniczyć kryzys globalnego ocieplenia.
- Dzisiaj rozmowy rozpoczęte protokołem z Kioto są kontynuowane i są niezwykle skomplikowane, z udziałem polityki, pieniędzy i braku konsensusu.
Wyjaśnienie protokołu z Kioto
tło
Protokół z Kioto upoważniał narody uprzemysłowione do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w czasie, gdy zagrożenie globalnym ociepleniem szybko rosło. Protokół był powiązany z Ramową konwencją Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (UNFCCC). Została przyjęta w Kioto w Japonii 11 grudnia 1997 r., A stała się prawem międzynarodowym 16 lutego 2005 r. Kraje, które ratyfikowały protokół z Kioto, otrzymały maksymalne poziomy emisji dwutlenku węgla na określone okresy i uczestniczyły w handlu kredytami węglowymi. Jeżeli kraj wyemitował więcej niż wyznaczony limit, wówczas zostałby ukarany poprzez otrzymanie niższego limitu emisji w następny okres.
Główne założenia
Kraje rozwinięte, uprzemysłowione, zgodnie z Protokołem z Kioto, złożyły obietnicę zmniejszenia swoich rocznych emisji węglowodorów średnio o 5, 2% do roku 2012. Liczba ta stanowiłaby około 29% całkowitej emisji gazów cieplarnianych na świecie. Cele zależały jednak od konkretnego kraju. Oznaczało to, że każdy naród miał inny cel do osiągnięcia w tym roku. Członkowie Unii Europejskiej (UE) zobowiązali się do ograniczenia emisji o 8%, podczas gdy Stany Zjednoczone i Kanada obiecały zmniejszyć swoje emisje odpowiednio o 7% i 6% do 2012 r.
Obowiązki krajów rozwiniętych a kraje rozwijające się
Protokół z Kioto uznał, że kraje rozwinięte są głównie odpowiedzialne za obecny wysoki poziom emisji gazów cieplarnianych w atmosferze w wyniku ponad 150 lat działalności przemysłowej. Jako taki protokół obciążył narody rozwinięte bardziej niż narody słabiej rozwinięte. Protokół z Kioto upoważniał 37 krajów uprzemysłowionych oraz UE do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Kraje rozwijające się zostały poproszone o dobrowolne przestrzeganie przepisów, a ponad 100 krajów rozwijających się, w tym Chiny i Indie, zostało całkowicie zwolnionych z porozumienia z Kioto.
Szczególna funkcja dla krajów rozwijających się
Protokół podzielił kraje na dwie grupy: załącznik I zawierał kraje rozwinięte, a nie-załącznik I - kraje rozwijające się. Protokół nałożył ograniczenia emisji tylko na kraje wymienione w załączniku I. Narody nieobjęte załącznikiem I uczestniczyły w inwestycjach w projekty mające na celu obniżenie emisji w swoich krajach. Za te projekty kraje rozwijające się zdobyły kredyty węglowe, które mogłyby sprzedawać lub sprzedawać krajom rozwiniętym, umożliwiając krajom rozwiniętym wyższy poziom maksymalnej emisji dwutlenku węgla w tym okresie. W efekcie funkcja ta pomogła krajom rozwiniętym w dalszym energicznym emitowaniu GHG.
Zaangażowanie Stanów Zjednoczonych
Stany Zjednoczone, które ratyfikowały pierwotne porozumienie z Kioto, zrezygnowały z protokołu w 2001 r. Stany Zjednoczone uważały, że porozumienie jest niesprawiedliwe, ponieważ wzywało kraje uprzemysłowione jedynie do ograniczenia redukcji emisji, i uważało, że może to zaszkodzić USA gospodarka.
Protokół z Kioto zakończył się w 2012 r. Skutecznie w połowie upieczony
Globalne emisje wciąż rosły w 2005 r., Kiedy to protokół z Kioto stał się prawem międzynarodowym - mimo że został przyjęty w 1997 r. Wydawało się, że w wielu krajach, w tym w UE, wszystko idzie dobrze. Planowali osiągnąć lub przekroczyć swoje cele w ramach porozumienia do 2011 roku. Jednak inni nadal nie mieli szans. Weźmy Stany Zjednoczone i Chiny - dwa największe na świecie emitery. Wyprodukowali wystarczającą ilość gazów cieplarnianych, aby złagodzić postęp osiągnięty przez narody, które osiągnęły swoje cele. W rzeczywistości w latach 1990–2009 nastąpił wzrost emisji o około 40% na całym świecie.
Poprawka dauhańska przedłużyła protokół z Kioto do 2020 r
W grudniu 2012 r., Po zakończeniu pierwszego okresu rozliczeniowego protokołu, strony protokołu z Kioto spotkały się w Doha w Katarze, aby przyjąć poprawkę do pierwotnego porozumienia z Kioto. Ta tak zwana poprawka dauhańska dodała nowe cele redukcji emisji dla drugiego okresu rozliczeniowego 2012–2020 dla krajów uczestniczących. Poprawka dauhańska miała krótkie życie. W 2015 r. Podczas szczytu w sprawie zrównoważonego rozwoju, który odbył się w Paryżu, wszyscy uczestnicy UNFCCC podpisali kolejny pakt, paryskie porozumienie klimatyczne, które skutecznie zastąpiło protokół z Kioto.
Porozumienie klimatyczne z Paryża
Porozumienie klimatyczne z Paryża jest przełomowym paktem środowiskowym, który został przyjęty przez prawie każdy naród w 2015 r. W celu zajęcia się zmianami klimatu i ich negatywnymi skutkami. Umowa obejmuje zobowiązania wszystkich głównych krajów emitujących GHG do ograniczenia zanieczyszczenia powodującego zmianę klimatu i do wzmocnienia tych zobowiązań z czasem. Główna dyrektywa zawarta w porozumieniu wzywa do ograniczenia globalnej emisji gazów cieplarnianych, aby ograniczyć wzrost temperatury Ziemi w tym stuleciu do 2 stopni Celsjusza powyżej poziomów sprzed okresu przemysłowego, jednocześnie podejmując kroki w celu ograniczenia wzrostu do 1, 5 stopnia. Porozumienie paryskie zapewnia również krajom rozwiniętym pomoc krajom rozwijającym się w ich wysiłkach na rzecz dostosowania kontroli klimatu, a także tworzy ramy dla monitorowania i raportowania celów klimatycznych krajów w przejrzysty sposób.
Protokół z Kioto dzisiaj?
W 2016 r., Kiedy weszło w życie Porozumienie klimatyczne z Paryża, Stany Zjednoczone były jednym z głównych motorów porozumienia, a prezydent Obama okrzyknął go „hołdem dla amerykańskiego przywództwa”. Donald Trump jako kandydat na prezydenta w tym czasie skrytykował porozumienie jako złą ofertę dla narodu amerykańskiego i zobowiązał się wycofać Stany Zjednoczone, jeśli zostanie wybrany.
Skomplikowany stalemate
W 2019 r. Dialog wciąż trwa, ale przekształcił się w złożone bagno obejmujące politykę, pieniądze, brak przywództwa, brak konsensusu i biurokrację. Dzisiaj, pomimo niezliczonych planów i niektórych działań, nie wdrożono rozwiązań problemów związanych z emisją gazów cieplarnianych i globalnym ociepleniem. Niemal wszyscy naukowcy badający atmosferę uważają obecnie, że globalne ocieplenie jest przede wszystkim wynikiem działania człowieka. Logicznie rzecz biorąc, to, co ludzie spowodowali swoim zachowaniem, powinno być możliwe do naprawienia przez zmianę ich zachowania. Dla wielu frustrujące jest to, że spójne działania mające na celu rozwiązanie globalnego kryzysu klimatycznego spowodowanego przez człowieka jeszcze się nie wydarzyły.
Pamiętaj o Internecie
Bardzo ważne jest, abyśmy byli przekonani, że w rzeczywistości możemy rozwiązać te kwestie, które są tak istotne dla naszego przetrwania. My, ludzie, rozwiązaliśmy już ogromne problemy w wielu dziedzinach dzięki innowacjom technicznym, które doprowadziły do radykalnie nowych rozwiązań. Co więcej, jeśli ktoś zasugerował w 1958 r., Że nasza własna Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych Obrony (DARPA) - która nadzoruje rozwój zaawansowanych technologii do wykorzystania przez wojsko USA - prowadziłaby świat w tworzeniu Internetu - system, który mógłby „połączyć każdego człowieka i wszystko z każdą inną osobą i wszystkim na planecie natychmiast i za zerową cenę ”- cóż, byliby wyśmiani ze sceny… a może gorzej.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.