Rezerwa walutowa
Rezerwa pieniężna jest zasobem banku centralnego waluty krajowej i metali szlachetnych. Zasoby banków centralnych pozwalają regulować podaż waluty krajowej i podaży pieniądza, a także zarządzać transakcjami na rynkach globalnych. Rezerwy walutowe pomagają rządom w wypełnianiu bieżących i krótkoterminowych zobowiązań finansowych. Rezerwy stanowią aktywa w bilansie płatniczym kraju. Dolar amerykański jest dominującym aktywem rezerwowym, więc większość narodowych banków centralnych utrzymuje dużą część swoich rezerw w dolarach amerykańskich.
PRZEŁAMANIE Rezerwy walutowej
Zasoby rezerw walutowych są znane jako agregaty pieniężne i są szerokimi kategoriami, które definiują i mierzą podaż pieniądza w gospodarce. W Stanach Zjednoczonych znormalizowane agregaty pieniężne obejmują fizyczny papier i monety, udziały w rynku pieniężnym, depozyty oszczędnościowe i inne przedmioty.
Władze monetarne banku centralnego danego kraju wykorzystają swoje łatwo dostępne aktywa rezerwowe do sfinansowania działań związanych z manipulowaniem walutami w gospodarce kraju. Banki centralne utrzymają także rezerwy międzynarodowe, które są środkami, które banki mogą przekazywać sobie między sobą w celu zaspokojenia globalnych transakcji. Same rezerwy mogą być złotem lub określoną walutą, taką jak dolar lub euro.
Historia rezerwy walutowej
Obecny system przechowywania waluty i towarów pochodzi z lat 1971–73. W tym czasie prezydent Richard Nixon wprowadził kontrolę cen i zakończył wymienialność dolara amerykańskiego na złoto w odpowiedzi na rosnącą inflację plus recesję lub stagflację, a także presję na ceny dolara i złota.
Ta zmiana oznaczała koniec ery Porozumienia z Bretton Woods. Umowa z Bretton Woods z 1944 r. Ustanowiła wartość wymiany dla wszystkich walut w odniesieniu do złota. Kraje członkowskie zobowiązały się, że banki centralne utrzymają stałe kursy wymiany między walutami a dolarem. Gdyby wartość waluty kraju stała się zbyt słaba w stosunku do dolara, bank centralny kupiłby własną walutę na rynkach walutowych, aby zmniejszyć podaż i podwyższyć cenę. Gdyby waluta stała się zbyt droga, bank mógłby wydrukować więcej, aby zwiększyć podaż i obniżyć cenę, a tym samym popyt.
Ponieważ Stany Zjednoczone posiadały większość złota na świecie, większość krajów ustalała wartość swojej waluty w stosunku do dolara zamiast do złota. Banki centralne utrzymywały stałe kursy wymiany między walutami a dolarem. Wartość dolara wzrosła, mimo że jego wartość w złocie pozostała taka sama, dzięki czemu dolar amerykański stał się walutą światową. Ta rozbieżność ostatecznie doprowadziła do upadku systemu Bretton Woods.
Rezerwa walutowa przed Bretton Woods
Do I wojny światowej większość krajów stosowała standard złota, w którym gwarantowali wykupienie swojej waluty za jej wartość w złocie. Ale aby zapłacić za wojnę, wielu straciło złoty standard. Spowodowało to hiperinflację, ponieważ podaż pieniądza przekroczyła popyt. Po wojnie kraje wróciły do standardu złota.
Podczas Wielkiego Kryzysu w odpowiedzi na krach na giełdzie w 1929 r. Wzrosła wymiana walut i handel towarami, co spowodowało wzrost cen złota, dlatego ludzie wymieniali dolary na złoto. Rezerwa Federalna podniosła stopy procentowe w celu obrony standardu złota, pogarszając kryzys. System Bretton Woods dał krajom większą elastyczność niż ścisłe przestrzeganie złotego standardu, z mniejszą zmiennością niż bez standardu. Kraj członkowski może zmienić wartość swojej waluty, aby skorygować nierównowagę salda na rachunku bieżącym.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.