Kryzys finansowy 2007-08 w przeglądzie

Kiedy ewangeliści z Wall Street zaczęli głosić „bez ratowania cię” przed upadkiem brytyjskiego banku Northern Rock, nie wiedzieli, że historia ostatecznie się rozśmieszy. Wraz z nadejściem globalnego kryzysu kredytowego i upadkiem Northern Rock, sierpień 2007 r. Okazał się jedynie punktem wyjścia do znacznych osuwisk finansowych. Wiele osób straciło konta emerytalne podczas tego procesu.

Od tego czasu widzieliśmy, jak wiele wielkich nazwisk rośnie, spada i spada jeszcze bardziej. W tym artykule podsumujemy przebieg kryzysu finansowego z lat 2007–2008.

Przed rozpoczęciem

Podobnie jak wszystkie poprzednie cykle boomów i upadków, ziarna krachu subprime zostały zasiane w nietypowych czasach. W 2001 r. Gospodarka USA doświadczyła łagodnej, krótkotrwałej recesji. Chociaż gospodarka ładnie wytrzymała ataki terrorystyczne, wybuch bańki internetowej i skandale związane z rachunkowością, strach przed recesją naprawdę zajmował umysły wszystkich.

Aby uniknąć recesji, Rezerwa Federalna obniżyła stopę funduszy federalnych 11 razy - z 6, 5% w maju 2000 r. Do 1, 75% w grudniu 2001 r. - tworząc zalew płynności gospodarczej. Tanie pieniądze po wyjściu z butelki zawsze wydają się zabierać na przejażdżkę. Znalazł łatwą ofiarę w niespokojnych bankierach - a nawet bardziej niespokojnych kredytobiorcach, którzy nie mieli dochodów, pracy ani aktywów. Ci kredytobiorcy subprime chcieli zrealizować marzenie swojego życia o zdobyciu domu. Dla nich trzymanie się za ręce chętnego bankiera było nowym promieniem nadziei. Więcej kredytów mieszkaniowych, więcej nabywców domów, większa aprecjacja cen nieruchomości. Nie minęło dużo czasu, zanim wszystko zaczęło się kręcić, tak jak tego pragnęły tanie pieniądze.

To środowisko łatwych kredytów i rosnąca spirala cen domów sprawiły, że inwestycje w wysokodochodowe kredyty hipoteczne typu subprime wyglądają jak nowa pęd złota. Fed kontynuował obniżanie stóp procentowych, być może ośmielony przez utrzymującą się niską inflację pomimo niższych stóp procentowych. W czerwcu 2003 r. Fed obniżył stopy procentowe do 1%, najniższej stopy od 45 lat. Cały rynek finansowy zaczął przypominać sklep ze słodyczami, w którym wszystko sprzedawano z ogromną zniżką i bez zaliczki. „Poliż swoje cukierki teraz i zapłać później” - cały rynek kredytów hipotecznych typu subprime wydawał się zachęcać tych, którzy mają ochotę na inwestycje typu „zrób to teraz”. Niestety nie było nikogo, kto mógłby ostrzec o bólach brzucha, które nastąpią.

Ale bankierzy uważali, że po prostu nie wystarczy pożyczyć cukierki leżące na ich półkach. Postanowili przepakować pożyczki ze słodyczami na zabezpieczone zobowiązania dłużne (CDO) i przenieść dług do innego sklepu ze słodyczami. Hurra! Wkrótce rozwinął się duży rynek wtórny w zakresie pozyskiwania i dystrybucji kredytów subprime. Dla większej satysfakcji, w październiku 2004 r. Komisja Giełdy Papierów Wartościowych (SEC) złagodziła wymóg kapitałowy netto dla pięciu banków inwestycyjnych - Goldman Sachs (NYSE: GS), Merrill Lynch (NYSE: MER), Lehman Brothers, Bear Stearns i Morgan Stanley (NYSE: MS) - co pozwoliło im na wykorzystanie do 30-krotności, a nawet 40-krotności początkowej inwestycji. Wszyscy byli na wysokim poziomie cukru, czując się tak, jakby jamy nigdy nie nadejdą.

Przegląd kryzysu finansowego 2007-08

Początek końca

Ale każdy dobry przedmiot ma złą stronę i kilka z tych czynników zaczęło pojawiać się obok siebie. Problemy zaczęły się, gdy stopy procentowe zaczęły rosnąć, a własność domów osiągnęła punkt nasycenia. Od 30 czerwca 2004 r. Fed zaczął podnosić stopy tak bardzo, że do czerwca 2006 r. Stopa funduszy federalnych osiągnęła 5, 25% (co pozostało bez zmian do sierpnia 2007 r.).

Odmowa Rozpocznij
Pojawiały się wczesne oznaki niepokoju: do 2004 r. Liczba domów w USA osiągnęła szczyt 70%; nikt nie był zainteresowany kupnem lub jedzeniem większej ilości cukierków. Następnie, w ostatnim kwartale 2005 r., Ceny domów zaczęły spadać, co doprowadziło do 40% spadku amerykańskiego indeksu budownictwa mieszkaniowego w 2006 r. Dotyczyło to nie tylko nowych domów, ale wielu kredytobiorców subprime nie mogło teraz znieść większego zainteresowania stopy procentowe i zaczęli spłacać swoje pożyczki.

To spowodowało, że rok 2007 zaczął się od złych wiadomości z wielu źródeł. Każdego miesiąca jeden kredytodawca subprime składał wniosek o ogłoszenie upadłości. W lutym i marcu 2007 r. Ponad 25 kredytodawców subprime złożyło wniosek o ogłoszenie upadłości, co wystarczyło, aby rozpocząć falę. W kwietniu znany bank New Century Financial również złożył wniosek o ogłoszenie upadłości.

Inwestycje i społeczeństwo
Problemy na rynku subprime zaczęły docierać do wiadomości, wzbudzając zainteresowanie większej liczby ludzi. Horrory zaczęły wyciekać.

Według doniesień prasowych z 2007 r. Firmy finansowe i fundusze hedgingowe posiadały ponad 1 bilion USD papierów wartościowych zabezpieczonych obecnie upadającymi kredytami hipotecznymi subprime - wystarczającymi do rozpoczęcia globalnego tsunami finansowego, jeśli więcej kredytobiorców subprime zacznie spłacać. Do czerwca Bear Stearns zaprzestał wykupów w dwóch swoich funduszach hedgingowych, a Merrill Lynch przejął aktywa w wysokości 800 milionów dolarów z dwóch funduszy hedgingowych Bear Stearns. Ale nawet ten duży ruch był tylko drobną sprawą w porównaniu z tym, co miało się wydarzyć w nadchodzących miesiącach.

Sierpień 2007: Zaczyna się osuwisko

W sierpniu 2007 r. Stało się jasne, że rynek finansowy nie jest w stanie samodzielnie rozwiązać kryzysu subprime, a problemy rozprzestrzeniły się poza granice Stanów Zjednoczonych. Rynek międzybankowy zamarł całkowicie, głównie z powodu panującego strachu przed nieznanym wśród banków. Northern Rock, brytyjski bank, musiał zgłosić się do Banku Anglii w celu uzyskania finansowania awaryjnego z powodu problemu z płynnością. Do tego czasu banki centralne i rządy na całym świecie zaczęły się łączyć, aby zapobiec dalszej katastrofie finansowej.

Problemy wielowymiarowe

Unikalne problemy kryzysu subprime wymagały zarówno konwencjonalnych, jak i niekonwencjonalnych metod, które były stosowane przez rządy na całym świecie. W jednomyślnym posunięciu banki centralne kilku krajów podjęły skoordynowane działania w celu zapewnienia wsparcia płynności instytucjom finansowym. Chodziło o to, by postawić rynek międzybankowy na nogi.

Fed zaczął obniżać stopę dyskontową, a także stopę funduszy, ale złe wieści wciąż napływały ze wszystkich stron. Lehman Brothers złożył wniosek o upadłość, bank Indymac upadł, Bear Stearns został przejęty przez JP Morgan Chase (NYSE: JPM), Merrill Lynch został sprzedany Bank of America, a Fannie Mae i Freddie Mac zostali objęci kontrolą rządu federalnego USA.

Do października 2008 r. Stopa funduszy federalnych i stopa dyskontowa zostały obniżone odpowiednio do 1% i 1, 75%. Banki centralne w Anglii, Chinach, Kanadzie, Szwecji, Szwajcarii i Europejskim Banku Centralnym (EBC) również uciekły się do obniżek stóp procentowych, aby pomóc światowej gospodarce. Ale same obniżki stóp i wsparcie płynności nie były wystarczające, aby zatrzymać tak powszechne krach finansowy.

Następnie rząd Stanów Zjednoczonych wydał Ustawę o stabilizacji gospodarczej z 2008 r., Która stworzyła korpus w wysokości 700 miliardów dolarów na zakup aktywów w trudnej sytuacji, zwłaszcza papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką. Różne rządy przedstawiły swoje wersje pakietów ratunkowych, gwarancji rządowych i bezpośredniej nacjonalizacji.

W końcu kryzys zaufania

Kryzys finansowy z lat 2007–2008 nauczył nas, że zaufania rynku finansowego, które kiedyś uległy zniszczeniu, nie można szybko przywrócić. W połączonym świecie pozorny kryzys płynności może bardzo szybko przerodzić się w kryzys wypłacalności dla instytucji finansowych, kryzys bilansu płatniczego dla suwerennych krajów i poważny kryzys zaufania dla całego świata. Ale srebrna podszewka jest taka, że ​​po każdym kryzysie w przeszłości rynki wyszły silnie, aby wypracować nowe początki z pewnego rodzaju zmianą. Niewielki wybór inwestorów skorzystał nawet z kryzysu.