Umowa adhezyjna
W umowie o przyleganiu jedna ze stron ma znacznie większą moc niż druga przy tworzeniu umowy. Aby istniała umowa przyczepności, oferujący musi dostarczyć klientowi standardowe warunki, które są identyczne z tymi oferowanymi innym klientom. Te warunki nie podlegają negocjacji.
Wyjaśnienie umowy adhezyjnej
Przykładem umowy przyczepności jest umowa ubezpieczenia. W umowie ubezpieczenia firma i jej agent mają prawo sporządzić umowę, a potencjalny ubezpieczający ma jedynie prawo do odmowy; nie mogą odrzucić oferty ani utworzyć nowej umowy, na którą ubezpieczyciel może się zgodzić. Przed podpisaniem umowy o przystąpieniu należy ją dokładnie przeczytać, ponieważ wszystkie informacje i zasady zostały napisane przez drugą stronę.
Umowy adhezyjne są zwykle wykonalne w Stanach Zjednoczonych, ponieważ większość państw amerykańskich przestrzega jednolitego kodeksu handlowego i zawiera szczegółowe postanowienia dotyczące umów adhezji dotyczących sprzedaży lub leasingu towarów. Umowy przyczepności podlegają jednak szczególnej kontroli.
Historia kontraktów adhezyjnych
Umowy adhezyjne jako koncepcja wywodzą się z francuskiego prawa cywilnego, ale nie weszły w amerykańskie orzecznictwo, dopóki Harvard Law Review opublikował wpływowy artykuł Edwina W. Pattersona w 1919 r. Następnie większość amerykańskich sądów przyjęła tę koncepcję, w dużej mierze wspomaganą przez Najwyższego Sprawa Court of California, która zatwierdziła analizę przyczepności w 1962 r.
Wykonalność umów adhezyjnych
Aby umowa była traktowana jako umowa adhezyjna, musi być prezentowana jako umowa „weź lub zostaw”, nie dając żadnej ze stron możliwości negocjowania z powodu nierównej pozycji przetargowej. Umowy adhezyjne podlegają kontroli, która może odbywać się na wiele sposobów:
- Jeżeli warunki są nieuzasadnione dla osoby otrzymującej (nie piszącej) umowę, a jeżeli strony umowy były nierówne, taka umowa nie jest wykonalna. To, czy umowa jest racjonalna w swoich oczekiwaniach, zależy od znaczenia warunków, celu warunków i okoliczności towarzyszących przyjęciu umowy.
- Artykuł 211 Amerykańskiego Instytutu Prawa („Restatement” (Second) of Contracts), który ma przekonującą, choć niewiążącą siłę w sądach, stanowi:
Jeżeli druga strona ma powody, by sądzić, że strona wyrażająca taką zgodę nie zrobiłaby tego, gdyby wiedziała, że pismo zawierało określony warunek, nie jest on częścią umowy.
- Doktryna niepodlegalności jest doktryną opartą na faktach, wynikającą z zasad słuszności. Brak zgodności w umowach adhezyjnych zwykle pojawia się, gdy nie ma znaczącego wyboru ze strony jednej strony ze względu na jednostronne postanowienia umowy, wraz z nieuzasadnionymi uciążliwymi warunkami, których nikt w rozsądny sposób nie zaakceptowałby.