Analiza deficytu handlowego w USA

Księgowość eksportu i importu to gra o sumie zerowej. Jeśli miałbyś prowadzić rachunek handlu każdego narodu z każdym innym narodem, liczby powinny się zrównoważyć. Powiedzmy, że odejmowałeś import każdego kraju od jego eksportu. Kto będzie na górze? Kto byłby na dole? Co to nam powiedziałoby?

Bilans handlowy jest jednym z najczęściej cytowanych wskaźników służących do pomiaru siły finansowej kraju. Pomysł, który na pierwszy rzut oka ma sens, jest taki, że kraj, który dużo eksportuje, odnosi sukcesy w produkcji towarów i usług, których chcą inne kraje. Tak więc kraj, który niewiele eksportuje, np. Korea Północna w wysokości 158 USD na mieszkańca, ledwo może wyprodukować tyle, aby zaspokoić popyt wewnętrzny, nie mówiąc już o znalezieniu wielu nabywców na rynku światowym. Tymczasem Liechtenstein ma średnio ponad 100 000 USD eksportu na mieszkańca, co może prowadzić do przekonania, że ​​małe księstwo jest najbardziej biegłym narodem na świecie w zakresie dostarczania towarów, których ludzie chcą.

Eksportuje dobrze, importuje źle. Czekaj, co?

Z drugiej strony import musi być negatywnie skorelowany z samowystarczalnością, prawda? Im więcej musisz wnieść, tym mniej jesteś kompetentny w rozwijaniu własnych zasobów, prawda? Zgodnie z tą logiką, San Marino jest najmniej kompetentnym krajem na świecie (ponad 82 000 USD importu na mieszkańca rocznie), podczas gdy Republika Środkowoafrykańska prawie doskonali sztukę produkcji wszystkiego, czego potrzebuje (73 USD w imporcie na mieszkańca).

To już jest szalone. Z reguły kraje europejskie pozbawione dostępu do morza mają znacznie wyższy standard życia niż kraje afrykańskie pozbawione dostępu do morza. Ale być może liczby eksportowe i importowe będą miały sens, gdy spojrzymy na różnice między nimi. Z pewnością kraj o największym eksporcie netto (lub używając terminu „dodatni bilans handlowy”) jest bogaty, podczas gdy kraj o największym ujemnym bilansie handlowym musi być bez środków do życia.

Dość napięcia. Największym eksporterem netto na świecie są Niemcy, kraj o silnej gospodarce, której zazdrości wielu wysoko rozwiniętych krajów. Teraz liczby zaczynają mieć sens. Na drugim końcu spektrum, z deficytem handlowym wynoszącym ponad pół biliona dolarów, a zatem największym na świecie koszykiem ekonomicznym, są… Stany Zjednoczone Ameryki. To też nie jest blisko. Deficyt handlowy Stanów Zjednoczonych jest nie tylko większy niż nadwyżka Niemiec, ale większy o kolejny większy deficyt handlowy na świecie, niż w Wielkiej Brytanii.

Różne rodzaje deficytu

W jaki sposób najlepiej prosperująca gospodarka świata może być najbardziej rozpylana? Nie może i nie jest. Miarą bilansu handlowego nie jest to, że każdy eksport i każdy import jest wymieniany na coś o dokładnej wartości w dolarach: dolarów!

Brzmi łatwo, ale tak nie jest. Duży deficyt handlowy oznacza, że ​​obywatele tego kraju są tak bogaci, że mogą sobie pozwolić na zakup tego, co mają do zaoferowania inne narody. Pod tym względem porównanie eksportu z importem niekoniecznie jest pożądane, a nawet sprawiedliwe, nie mówiąc już o uznaniu ich za dwie strony tej samej monety. Poza tym, tak duży jak amerykański import, Stany Zjednoczone nadal eksportują więcej niż jakikolwiek kraj, z wyjątkiem Chin. Świat chce tego, co sprzedajemy. I wzajemnie. Jest to coś godnego pochwały, a nie krytyki. Deficyt handlowy oznacza po prostu, że tyle naszych domowych produktów, ile chcą inne kraje, chcemy jeszcze ich więcej.

W tym momencie głupi lub umyślni politycy narzekają na „niezależność energetyczną” i tym podobne, jakby kupując więcej ropy niż sprzedajemy, zniewala nas narody, od których ją kupujemy. Ameryka nie powinna bardziej koncentrować się na niezależności od energii, niż martwić się o niezależność od żywności, od samochodów lub od kobaltu i niklu.

Jeśli spojrzysz na deficyt handlowy na mieszkańca, znormalizowane liczby wyglądają mniej przytłaczająco. (Stany Zjednoczone są w końcu trzecim najbardziej zaludnionym krajem na świecie). Gdyby spojrzeć na deficyt handlowy w odniesieniu do produktu krajowego brutto, surowe 500 miliardów dolarów w USA staje się nie do przyjęcia. To zaledwie 2% PKB. Aby spojrzeć na to z perspektywy, szacunki Światowego Factbook Centralnej Agencji Wywiadowczej umieszczają USA wśród Egiptu, Wybrzeża Kości Słoniowej, Francji i Polski. Każdy wskaźnik ekonomiczny, który szereguje te pięć narodów w kolejności, ma ograniczoną wartość.

Im większy deficyt handlowy, tym lepiej?

Niektóre kraje, ograniczone wielkością lub niedostępnością, koniecznie dużo importują. Singapur zajmuje mniej nieruchomości niż Lexington w Kentucky, a zatem nie obfituje w bursztynowe fale zboża i ogromne złoża węgla. Kiribati jest domem dla 100 000 ludzi rozrzuconych po oceanie oceanu wielkości wschodnich Stanów Zjednoczonych. Dlatego te dwa są jednymi z niewielu krajów, które importują więcej niż produkują. Mają mały wybór w tej sprawie.

Używanie tutaj słów „nadwyżka” i „deficyt” jest częścią problemu, biorąc pod uwagę konotacje tych słów. Deficyt handlowy netto oznacza, że ​​średnio wypłacamy dolary i dostajemy rzeczy w zamian. Niemcy robią coś przeciwnego: wysyłają rzeczy i otrzymują w zamian walutę. Te rzeczy są co najmniej tak samo cenne jak pieniądze w obu przypadkach, inaczej nikt by nie handlował. Gdyby deficyty handlowe były znane jako „import netto” lub nawet „różnica między zagranicznymi przedsiębiorstwami”, nie prowadzilibyśmy tej dyskusji.

Dolna linia

Kiedy usłyszysz na czas przypomnienia o „słabej” gospodarce Stanów Zjednoczonych, weź je w odpowiednim kontekście. Tak, bezrobocie jest o kilka punktów procentowych wyższe, a roczny wzrost o kilka dziesiątych punktów niższy niż chcielibyśmy. Ale możliwość handlu zarówno jako nadawca o dużej ilości, jak i odbiorca towarów, w skali wielu miliardów dolarów, jest czymś, do czego inne kraje powinny aspirować. Handel jest korzystny. Większy handel jest bardziej korzystny niż mniejszy handel. „Deficyt” handlowy w wysokości 505 miliardów dolarów jest rzeczywiście korzystny.