Korzyści wynikające ze zmiany polityki jednego dziecka przez Chiny

W 1979 r. Deng Xiaoping wdrożył politykę jednego dziecka po tym, jak urzędnik partii o nazwisku Song Jian obliczył optymalną populację Chin: 700 milionów ludzi, którą kraj przekroczył w 1965 r. Trudno jest zmierzyć wpływ tego eksperymentu społecznego. W 2006 r. Chiński urzędnik twierdził, że zapobiegano 400 milionom urodzeń. Profesor UNC-Chapel Hill Yong Cai i dyrektor Centrum Polityki Publicznej Brookings-Tsinghua Wang Feng podważają to twierdzenie, stawiając tę ​​liczbę na poziomie 200 milionów.

Fakty wydają się potwierdzać bardziej konserwatywne szacunki. Płodność w Chinach gwałtownie spadła w latach siedemdziesiątych, zanim polityka została wdrożona, i niewiele się zmieniła w latach po jej wprowadzeniu:

Ten spadek płodności został częściowo zrekompensowany 74% wzrostem oczekiwanej długości życia w chwili urodzenia od 1960 do 2013 r. (Wykres powyżej), a populacja Chin wzrosła ponad dwukrotnie w tym okresie. Z drugiej strony roczny wzrost liczby ludności spowolnił, a nawet spadł w stosunku do stopy procentowej Stanów Zjednoczonych, która w 2013 r. Wyniosła 0, 716%.

Niższe wskaźniki dzietności i wolniejszy wzrost populacji są charakterystyczne dla krajów uprzemysłowionych. Stany Zjednoczone są w stanie utrzymać wzrost populacji i piramidę dystrybucyjną w najniższym wieku, głównie z powodu imigracji. W przeciwnym razie Stany Zjednoczone wyglądałyby bardziej jak Łotwa, Litwa, Grecja lub 13 innych krajów europejskich, które według danych Banku Światowego odnotowały spadek liczby ludności w 2013 r.

Imigracja do Chin jest niewielka, więc ponieważ gospodarka kraju rozwijała się w ciągu ostatnich kilku dekad, prawdopodobne jest, że jej płodność i wskaźniki wzrostu populacji spadłyby wraz z polityką jednego dziecka lub bez niego. Istnieje wiele wyjątków od prawa, a ich egzekwowanie różni się w zależności od jurysdykcji. Wang Feng zwraca uwagę, że Chiny i Tajlandia, które nie mają polityki jednego dziecka, „miały prawie identyczne trajektorie płodności od połowy lat osiemdziesiątych”.

Nie oznacza to, że polityka nie przyniosła żadnego efektu. Ogromnie odbiło się to na kobietach, które doznały przymusowych aborcji i sterylizacji. Doprowadziło to do nierównowagi płci przy urodzeniu z powodu aborcji selektywnych płciowo. Ta preferencja dla chłopców jest nawet oficjalnie uznana: rodziny wiejskie, które mają dziewczynę, często mogą próbować dla chłopca. Według prognoz ONZ brak równowagi płci przy urodzeniu może utrzymywać się do 2060 r.

„The Economist” donosi, że skutki zniekształconego stosunku płciowego w chwili urodzenia są pogłębione. Do 2050 r. Na każde 100 samotnych kobiet w Chinach może przypadać 186 samotnych mężczyzn. Najlepszy scenariusz to szczyt 160 w 2030 r. „Ściśnięcie małżeństwa” było już związane z przyspieszeniem przestępstw z użyciem przemocy w Chinach i pogorszy się, zanim sytuacja się poprawi.

Demograficzne podatki zwrotne

Chiny były podręcznikowym beneficjentem dywidendy demograficznej, przechodząc od gospodarki rolnej do gospodarki przemysłowej. Zjawisko to wynika ze spadku umieralności dzieci, co z kolei prowadzi rodziny do posiadania mniejszej liczby dzieci. W rezultacie przez kilka dziesięcioleci duża część pracowników wchodzi w okres największego zarobku i spędzania lat, zwiększając produkcję i konsumpcję, podczas gdy odsetek osób starszych (w wieku 65+) i młodszych (w wieku 0-14 lat) pozostaje stosunkowo wysoki mały.

Według Keiichiro Oizumi, starszego ekonomisty z Japan Research Institute, chińska dywidenda demograficzna jest prawie wyczerpana. W 2011 roku przewidywał, że „populacja w wieku produkcyjnym” w Chinach (w wieku 15–64 lata) zacznie spadać jako odsetek całości w 2015 r. Przy założeniu stałego wskaźnika urodzeń populacja Chin zacznie spadać do 2030 r.

Chiny są winne pewne zaległości demograficzne. Najstarsze chińskie wyżu demograficznego mają teraz 60 lat. Dzieci tego pokolenia stanowiły drugi boom w latach dziewięćdziesiątych i mają przed sobą życie zawodowe, ale piramida rozkładu wieku wciąż staje się niepokojąco ciężka.

Jedną z konsekwencji tej inwersji demograficznej jest tak zwana struktura rodziny 4-2-1: czworo dziadków, dwoje rodziców i jedno dziecko, od których dochodów może zależeć cała szóstka. Istnieją wyjątki dla rodziców, którzy od pewnego czasu są dziećmi. Jednak w miarę gromadzenia się osób na utrzymaniu rząd jest coraz bardziej zainteresowany zwiększeniem dzietności.

W 2013 r. Jednym z pierwszych działań Xi Jinpinga jako przywódcy Chin było umożliwienie parom posiadania drugiego dziecka, jeśli jedno z rodziców jest jedynakiem. Zmiana miała katalizować współczynnik dzietności, a dwa miliony par mają ubiegać się o drugą ciążę w 2014 roku. Frekwencja rozczarowała: 800 000 par złożyło podanie w pierwszych dziewięciu miesiącach roku. Dla pracującego jedynego dziecka z dwojgiem rodziców na emeryturze i czworga starszych dziadków opieka jest trudna.

Możliwości opieki zdrowotnej

Po reformie z 2013 r. Inwestorzy byli entuzjastycznie nastawieni do kolejnego wyżu demograficznego. Udziały we wszystkim, od producentów wyrobów papierniczych (do sprzątania po bałaganie) po fortepiany (ponieważ każde dziecko potrzebuje własnego) wzrosły, podczas gdy udziały w przynajmniej jednym producencie środków antykoncepcyjnych spadły.

To były prawdopodobnie słabe zakłady. Współczynnik dzietności w Chinach może rosnąć w górę, ale większą tendencją będzie starzenie się społeczeństwa z mniejszą liczbą produktywnych pracowników. Wraz ze wzrostem chorób niezakaźnych spowodowanych zanieczyszczeniem i innymi czynnikami, perspektywa ta stwarza możliwości w rozwijającym się chińskim sektorze opieki zdrowotnej.

McKinsey & Company szacuje, że wydatki na opiekę zdrowotną w tym kraju osiągną 1 bilion USD w 2020 r., W porównaniu z 350 miliardami USD w 2011 roku. Bezpośrednie inwestycje zagraniczne są coraz bardziej pożądane: ograniczenia w zakresie własności zagranicznej szpitali zostały wyeliminowane w strefie wolnego handlu w Szanghaju i podniesione do 70 % gdzie indziej. Pozostałe pułapki powinny ostatecznie zniknąć. Największa w kraju sieć ośrodków radioterapii i diagnostyki obrazowej, Concord Medical Group (CCM), handluje jako ADR.

Ubezpieczenie

Otwiera się także prywatny rynek ubezpieczeń, chociaż 90% populacji nadal zależy od ubezpieczeń finansowanych przez państwo. American International Group Inc. (AIG) posiadało nieco ponad jedną czwartą akcji w Hongkongu jednego z największych prywatnych ubezpieczycieli w Chinach, PICC Property & Casualty Co., sprzedając swoje udziały w 2016 roku.

Urządzenia Medyczne

Urządzenia medyczne stanowią kolejną okazję do inwestowania w chińskim sektorze opieki zdrowotnej. Największy chiński producent, Mindray Medical International Limited (MR) stał się prywatny w 2016 roku. Pośrednią sztuką jest Becton Dickinson & Co. (BDX). Firma kupiła CR Bard za 24 mld USD w 2017 r., Co zapewniło jej dużą obecność w Chinach.

Farmaceutyki

Producenci narkotyków mogą być na razie złym punktem wejścia. GlaxoSmithKline (GSK) zostało ukarane grzywną w wysokości prawie 500 mln USD w 2014 r. Za zarzuty korupcyjne, od 10 do 20 razy więcej niż przewidywano. Sprawa rzuca światło na zwiększoną podatność polityczną międzynarodowych korporacji podczas ostatniej represji korupcyjnej w tym kraju, a także na marnotrawstwo przenikające chiński przemysł farmaceutyczny. Nadmiar recepty jest powszechny, a korupcja stanowi około 20-30% cen narkotyków.

Dolna linia

Pomimo ostatnich reform polityki dotyczącej jednego dziecka Chiny nie stają się młodsze. Zamiast obstawiać wyż demograficzny, inwestorzy powinni zbadać możliwości w sektorze opieki zdrowotnej, który szybko rośnie i jest coraz bardziej otwarty na inwestycje zagraniczne. Zaleca się jednak ostrożność, ponieważ korupcja jest powszechna, a niepewność polityczna rośnie.