Funkcje maklerskie: Underwriting i role agencji

Ze względu na prostotę, szczególnie od inwestora indywidualnego, często właściwe jest, aby zwrócić się do dealera inwestycyjnego jako brokera. Kiedy mamy do czynienia z firmą zajmującą się papierami wartościowymi jako osobą fizyczną, prosimy tę firmę o pośrednictwo w transakcji w naszym imieniu. Firma ma jednak wiele innych rodzajów działalności, które nie obejmują handlu detalicznego. Akredytacja i obrót główną firmą mogą stanowić największą część jej bieżącej działalności. Tutaj przyglądamy się, czym są te działania i jak funkcjonują w procesie emisji papierów wartościowych.

Rynek pierwotny

Być może najbardziej lukratywnym aspektem działalności związanej z papierami wartościowymi jest sprzedaż nowych emisji papierów wartościowych dużym inwestorom instytucjonalnym i detalicznym. Sprzedaż nowych emisji w ten sposób stanowi rynek pierwotny. Początkowo tylko firmy zajmujące się papierami wartościowymi były zaangażowane w tę działalność gospodarczą, która nazywa się gwarantowaniem emisji lub finansowaniem, i nie obejmowała w ogóle brokera detalicznego. Jednak większość zintegrowanych firm ma teraz zarówno działy ubezpieczeń, jak i pośrednictwa.

Działając jako gwarant, firma jest właścicielem nowego problemu związanego z bezpieczeństwem w ramach swojego inwentarza, tym samym podejmując pewne ryzyko. Nagrody za podejmowanie tego ryzyka są jednak często ogromne: firma ubezpieczeniowa otrzymuje zysk z różnicy między ceną zakupu a ceną sprzedaży, więc oczywiście firma będzie dążyć do sprzedaży jak największej liczby jednostek emisji po najwyższej cenie możliwy. Natomiast nowy emitent zasadniczo nie przyjmuje takiego samego ryzyka, ponieważ gwarant gwarantuje płatność bez względu na cenę, po której emisja ostatecznie sprzedaje się na rynku, a nawet jeśli w ogóle sprzedaje.

Biorąc pod uwagę ryzyko, emitent papierów wartościowych i jego dealer inwestycyjny współpracują w celu ustalenia pierwotnej ceny emisji, terminu i innych czynników zbywalności, które pomogą przyciągnąć inwestorów. Zasadniczo firma ubezpieczająca jest zaniepokojona, że ​​cena papierów wartościowych może ulec pogorszeniu, gdy znajdują się one w zapasach, co doprowadziłoby do erozji zysków lub nawet przekształcenia potencjalnych zysków w straty. Aby poradzić sobie z dużym ryzykiem, powstanie konsorcjum podobnie myślących firm inwestycyjnych, aby ograniczyć niektóre indywidualne ryzyka i zapewnić szybką dystrybucję papierów wartościowych wśród wszystkich klientów firm, a nie tylko jednej firmy.

Podczas negocjacji warunków pierwotnej emisji papierów wartościowych firma ubezpieczeniowa wykorzystuje całą swoją wiedzę specjalistyczną w zakresie obrotu na rynku wtórnym. Firma zyskuje poczucie charakteru rynku, na którym zostanie uwolniona nowa emisja papierów wartościowych (tj. Aktualna atrakcyjność papierów wartościowych dla inwestorów oraz wycena rynkowa bliskich konkurentów). Jednym z powodów, dla których firmy inwestycyjne zaangażowały się w oba aspekty rynku około połowy XX wieku, jest posiadanie wiedzy specjalistycznej na rynku wtórnym, co pomaga w sprzedaży na rynku pierwotnym.

Główny handel

Po zawarciu nowego papieru wartościowego między jego emitentem a gwarantem, papier ten jest uważany za wyemitowany i niespłacony, i jako taki zaczyna handlować na rynku wtórnym. Firmy inwestycyjne uczestniczą w rynku wtórnym na jeden z dwóch sposobów: jako zleceniodawcy, trzymając papiery wartościowe na sprzedaż we własnych zapasach lub jako pośrednicy, działając w imieniu kupującego lub sprzedającego, ale nie będąc właścicielem papierów wartościowych w żadnym momencie transakcji.

W obrocie głównym firma inwestycyjna ma nadzieję na zysk z zakupu papierów wartościowych na wolnym rynku, utrzymując je we własnym zapasie przez pewien okres, a następnie sprzedając je za wyższą cenę. Jak wspomniano wcześniej, korzystne jest, aby firmy inwestycyjne angażowały się w główny obrót, ponieważ dobrze znają obecne warunki rynkowe, a zatem mają wiedzę specjalistyczną, aby opracować odpowiednie poziomy odniesienia do wyceny emisji z rynku pierwotnego lub rentowności nowych emisji obligacji.

Kolejną zaletą, jaką firma inwestycyjna czerpie z podstawowej działalności handlowej, jest płynność. Ponieważ może zrealizować transakcję kupna lub sprzedaży każdej transakcji za pomocą własnych zapasów, firma inwestycyjna nie musi czekać na jednoczesne dopasowanie zleceń kupna i sprzedaży od inwestorów zewnętrznych w celu sfinalizowania transakcji. Ta korzyść z obrotu kwotami znacznie zwiększa płynność rynku i zapewnia, że ​​zwykle będzie kupujący prawie każdy papier wartościowy, nawet jeśli inwestorzy detaliczni generalnie nie są aktywni w obrocie tym papierem wartościowym.

Transakcje brokerskie lub agencyjne

W zakresie bankowości inwestycyjnej rolą maklera papierów wartościowych jest ta, z którą inwestorzy indywidualni są najbardziej zaznajomieni. Działając jako brokerzy, firmy działają jako pośrednicy lub pośrednicy w transakcjach na rynku wtórnym, nigdy nie będąc własnymi papierami wartościowymi. Broker może reprezentować kupujących i sprzedających, którzy są zleceniodawcami. W zamian za ułatwienie lub wykonanie transakcji brokerzy pobierają od swoich klientów prowizję.

Przenikanie się funkcji głównych i agencji

Kiedy zniknęło rozróżnienie między firmami zajmującymi się papierami wartościowymi działającymi wyłącznie na rynku pierwotnym a firmami działającymi wyłącznie na rynku wtórnym, funkcje ról głównych i agencyjnych uległy przenikaniu. Istnieje kilka przykładów głównych działań przypominających role agencji i odwrotnie.

W pewnych okolicznościach firmy ubezpieczeniowe nie będą chciały przejąć na własność nowej emisji i zamiast tego wydadzą ją na zasadzie najlepszych starań. Dealer będzie sprzedawał swoim klientom jak najwięcej emisji po najlepszej możliwej cenie, ale może zwrócić każdą niesprzedaną część firmie wydającej. Oczywiste jest, że umieszczenie najlepszych starań jest odpowiednie, gdy pełne umieszczenie może nie być możliwe z powodu złych warunków rynkowych lub spekulacyjnego charakteru emitenta.

Kolejna zmiana ról dyrektora i agencji ma miejsce, gdy firma emituje nowe papiery wartościowe na rynek wtórny, uzupełniając wiele wyemitowanych i pozostających w obrocie akcji, które rozpoczęły obrót na rynku wtórnym po zakończeniu pierwotnej emisji. W niektórych przypadkach taka drugorzędna kwestia może być określana jako oferta prywatna, a emitent ma wystarczająco solidną reputację, więc dystrybutor podejmuje bardzo małe ryzyko, dystrybuując kwestię jakości do kilku dużych instytucji.

W przypadku nieudziałowych papierów wartościowych obrót wtórny jest zwykle prowadzony przez firmę papierów wartościowych jako zleceniodawca. Jednak sporadycznie odbywają się transakcje agencyjne. Na przykład w przypadku nowej emisji na rynku pieniężnym dealer może sprzedać papiery wartościowe jako agent lub wziąć je do ekwipunku jako główny w celu późniejszej odsprzedaży.

Wreszcie, gdy firma inwestycyjna handluje akcjami ze swojego inwentarza, działając jako główny, giełda wyznacza firmę jako zarejestrowanego handlowca lub animatora rynku. To nakłada na firmę odpowiedzialność za utrzymanie pozycji w określonym akcie giełdowym w celu zwiększenia jego płynności rynkowej. W takich sytuacjach nie ma centralnego rynku dla głównej działalności firmy; transakcje są przeprowadzane na rynku pozagiełdowym, na który składają się systemy komputerowe łączące dealerów i duże instytucje.

Dolna linia

Firmy inwestycyjne nie zawsze były dużymi, wieloaspektowymi podmiotami gospodarczymi, które znamy dzisiaj. W przeszłości pojedyncze firmy zajmujące się papierami wartościowymi prowadziły działalność tylko w jednym obszarze, ale na początku XX wieku dealerzy inwestycyjni zaczęli działać jako zleceniodawcy nowych emisji papierów wartościowych i pośrednicy w obrocie papierami wartościowymi na rynku wtórnym. Teraz role zleceniodawcy i agenta przenikają się, ponieważ firmy inwestycyjne są zaangażowane zarówno na rynku pierwotnym, jak i wtórnym.