Unia walutowa
Unia walutowa ma miejsce, gdy dwie lub więcej grup (zwykle kraje) mają wspólną walutę lub decydują o ustaleniu kursów wymiany, aby utrzymać wartość swojej waluty na pewnym poziomie. Jednym z głównych celów utworzenia unii walutowej jest synchronizacja polityki pieniężnej każdego kraju i zarządzanie nią.
Unia walutowa jest często określana jako „unia walutowa”.
Co powoduje drastyczne zmiany walut?
PRZEŁAMANIE Unii walutowej
Grupa krajów (lub regionów) korzystających ze wspólnej waluty. Na przykład w 1979 r. Osiem narodów europejskich utworzyło Europejski System Walutowy (EMS). System ten polegał na wzajemnie ustalonych kursach wymiany między tymi krajami. W 2002 r. 12 krajów europejskich zgodziło się na wspólną politykę pieniężną, tworząc europejską unię gospodarczą i walutową. Jednym z powodów, dla których kraje tworzą te systemy, jest obniżenie kosztów transakcyjnych handlu transgranicznego.
Cechy unii walutowej
Unia walutowa lub unia walutowa różni się od pełnej unii gospodarczej i walutowej tym, że obejmuje wspólną walutę między dwoma lub więcej krajami, ale bez dalszej integracji między krajami uczestniczącymi. Dalsza integracja może obejmować przyjęcie jednolitego rynku w celu ułatwienia handlu transgranicznego, co pociąga za sobą zniesienie fizycznych i fiskalnych barier między krajami w celu swobodnego przepływu kapitału, siły roboczej, towarów i usług w celu wzmocnienia ogólnej gospodarki. Aktualne przykłady unii walutowych obejmują między innymi euro i franka CFA.
Historia unii walutowej
Związki walutowe często były przyjmowane w przeszłości w celu ułatwienia handlu i umocnienia gospodarek, a także pomocy w ujednoliceniu wcześniej podzielonych państw.
W XIX wieku dawna unia celna Niemiec pomogła zjednoczyć odmienne państwa Konfederacji Niemiec w celu zwiększenia handlu. Począwszy od 1818 r. Kolejne stany przystąpiły następnie, wywołując serię aktów mających na celu ustandaryzowanie wartości monet używanych na tym obszarze. System okazał się sukcesem i pomógł zabezpieczyć zjednoczenie polityczne Niemiec w 1871 r., A następnie utworzenie banku Rzeszy w 1876 r. I waluty krajowej Reichsmark.
Podobnie w 1865 r. Francja przewodziła Łacińskiej Unii Walutowej, która obejmowała Francję, Belgię, Grecję, Włochy i Szwajcarię. Złote i srebrne monety zostały znormalizowane i stały się prawnym środkiem płatniczym oraz swobodnie wymieniane za granicą, aby zwiększyć handel. Unia walutowa zakończyła się sukcesem i dołączyły inne kraje; jednak ostatecznie został rozwiązany w latach dwudziestych XX w. ze względu na stres wojenny i inne trudności polityczne i gospodarcze.
Inne historyczne związki walutowe obejmują Skandynawską Unię Walutową z lat 70. XIX wieku opartą na wspólnej złotej walucie oraz ewentualne przyjęcie waluty krajowej przez Stany Zjednoczone w 1863 r.
Ewolucja europejskiej unii walutowej
Europejską unię walutową we współczesnej formie można prześledzić poprzez różne strategie unifikacji gospodarczej w drugiej połowie XX wieku. Umowa z Bretton Woods, przyjęta przez Europę w 1944 r., Koncentrowała się na polityce stałego kursu walutowego, aby zapobiec spekulacjom na dzikim rynku, które spowodowały wielki kryzys. Różne inne umowy wzmocniły dalszą europejską jedność gospodarczą, takie jak traktat paryski z 1951 r. Ustanawiający Europejską Wspólnotę Stali i Węgla (EWWiS), później skonsolidowany w Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej (EWG) w 1958 r. Jednak globalne trudności gospodarcze z lat 70. XX wieku zapobiegały dalszemu Europejska integracja gospodarcza do czasu podjęcia wysiłków pod koniec lat osiemdziesiątych.
Ostateczne utworzenie nowoczesnej Europejskiej Unii Gospodarczej i Walutowej (UGW) było możliwe dzięki podpisaniu traktatu z Maastricht z 1992 r. Tak więc Europejski Bank Centralny (EBC) został utworzony w 1998 r., Ze stałymi kursami wymiany i kursów wymiany ustalonymi między państwami członkowskimi.
W 2002 r. Przyjęcie euro, wspólnej europejskiej waluty, zostało wdrożone przez 12 państw członkowskich UE.
Inne związki walutowe
Obecnie istnieje ponad dwadzieścia oficjalnych unii walutowych. Najczęściej stosowanym jest euro, z którego korzysta 19 z 28 członków Unii Europejskiej; dolar amerykański, który jest oficjalną walutą w USA, Portoryko, Salwadorze i wielu innych; oraz franka szwajcarskiego, który jest oficjalny w Szwajcarii i Lichtensteinie.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.