Zarabianie na długach: krótkowzroczna polityka rządowa?

Debata publiczna na temat długu i monetyzacji długu jest tak stara jak Republika. James Madison nazwał dług klątwą publiczną, a pierwszy sekretarz skarbu Alexander Hamilton nazwał go błogosławieństwem, pod warunkiem, że dług nie był zbyt duży. Współczesny okres monetyzacji zadłużenia wynikał z kosztu finansowania długu przez Ministerstwo Skarbu przez wzrost emisji obligacji.

Historycznie Departament Skarbu ustalał kwotę wyemitowanego długu i terminów zapadalności. Pełniąc tę ​​funkcję, ma pełną kontrolę nad polityką pieniężną, definiowaną jako podaż pieniądza i kredytu. Rezerwa Federalna była dystrybutorem całego długu publicznego i wspierała ceny długu poprzez sprzedaż obligacji, banknotów i bonów. Doszło do kolizji między obiema agencjami z powodu braku terminowego sfinansowania długu wojennego.

Porozumienie Skarbu i Fedu z 1951 r. Rozwiązało kwestię, kto kontroluje bilans Fed, odwracając role. Fed kontrolowałby politykę pieniężną, wspierając ceny długu bez kontroli nad posiadanym długiem, i kupowałby to, czego społeczeństwo nie chce, a Skarb Państwa koncentrowałby się na kwocie emisji i kategorycznych terminach zapadalności. (Dowiedz się o narzędziach wykorzystywanych przez Fed do wpływania na stopy procentowe i ogólne warunki ekonomiczne, przeczytaj Formułowanie polityki pieniężnej .)

Polityka pieniężna
Od 1951 r. Polityka pieniężna jest kontrolowana przez operacje otwartego rynku Fed z polityką wyłącznie skarbową. To oddzieliło Fed od polityki fiskalnej i alokacji kredytu i pozwoliło na prawdziwą niezależność. Uwolniło to również Fed od monetyzacji długu na potrzeby polityki fiskalnej i zapobiegło zmowie, takiej jak umowy o ustalaniu stóp procentowych bezpośrednio do emisji skarbowych. Polityka kredytowa została również wyodrębniona i ograniczona do Skarbu, definiowanego jako ratowanie instytucji, sterylizacja operacji walutowych i przekazywanie aktywów Fed do Skarbu Państwa w celu zmniejszenia deficytu. Sekretarz skarbu i kontroler waluty zostali usunięci z Zarządu Rezerwy Federalnej, tak że decyzje dotyczące polityki były odrębne od polityki fiskalnej. Dzisiaj 12 prezesów Banku Rezerw Federalnych i prezes Fed tworzą Federalny Komitet Otwartego Rynku, który określa politykę stóp procentowych i podaży pieniądza.

Skutki zarabiania długów
Zarabianie na długach prowadzi do wzrostu wzrostu pieniądza w stosunku do stóp procentowych, ale niekoniecznie do wzrostu pieniądza w związku z zakupami rządowymi lub operacjami otwartego rynku. Zarabianie na długach ma miejsce, gdy zmiany zadłużenia powodują zmiany stóp procentowych. Jednak sam wzrost pieniądza nie oznacza monetyzacji długu, ponieważ wzrost pieniądza odpływa i przepływa przez cykle kurczenia się i ekspansji na przestrzeni lat bez zmiany stóp procentowych.

Załóżmy, że doszło do wyprzedaży, gdy cały wyemitowany dług został sprzedany bez monetyzacji. To cele polityki fiskalnej zrealizowane. Polityka fiskalna jest polityką podatkową i wydatkową obecnej administracji prezydenckiej. Co jeśli wzrost pieniądza był równy długowi bez monetyzacji? Wzrost pieniądza występuje w M1, M2 i M3. M1 to pieniądz w obiegu, M2 to M1 plus oszczędności i depozyty czasowe poniżej 100 000 USD, a M3 to M2 plus duże depozyty czasowe powyżej 100 000 USD. Zatem operacje otwartego rynku to emisja długu zastąpionego pieniędzmi. (Aby przeczytać o różnych kategoriach pieniędzy, zobacz Co to są pieniądze? )

Zarabianie na długu można również scharakteryzować jako wzrost pieniądza przekraczający dług federalny lub brak wzrostu pieniądza w stosunku do długu. Ten ostatni przykład nazywa się efektem płynności, w którym niski wzrost pieniądza prowadzi do niskich stóp procentowych. Albo zmieni prędkość pieniądza, zdefiniowaną jako szybkość obiegu pieniądza. Zwykle celem jest wzrost zadłużenia równy prędkości. Pozwala to na synchronizację systemu.

Dlaczego Fed zarabia dług?
Lepszym sposobem na zrozumienie tej relacji jest pytanie: jakie są cele Fed? Czy dążą do wzrostu do prędkości, wzrostu pieniądza do zatrudnienia, tak jak kiedyś, wzrost pieniądza był równy obecnej podaży pieniądza, docelowej stopie procentowej lub inflacji? Cele w zakresie inflacji okazały się nie tylko katastrofalne, ale badania pokazują negatywne relacje statystyczne, które zmuszają do zsynchronizowania relacji wzrostu do zadłużenia. Od czasu uchwalenia ustawy o rezerwie federalnej z 1913 r., Która stworzyła system rezerwy federalnej, wypróbowano wiele dróg.

Kwestię monetyzacji i wzrostu do zadłużenia należy rozumieć w kategoriach efektu mnożnikowego, o ile podaż pieniądza rośnie w odpowiedzi na zmiany bazy monetarnej. Jest to lepsza metoda zrozumienia zasobów Fed. Załóżmy, że Fed zmienił rezerwę obowiązkową banków, wskaźnik gotówki, którą banki muszą utrzymywać w stosunku do depozytów klientów. Zmieniłoby to tempo wzrostu pieniądza w mnożniku, bazie pieniężnej i prawdopodobnie spowodowałoby zmianę stopy procentowej. Dopóki dług jest zsynchronizowany z tym wzrostem pieniądza, nie dochodzi do monetyzacji, ponieważ wszystko, co wzrosło, to baza pieniężna lub podaż pieniądza i kredytu. Poprzednie badania na przestrzeni lat pokazują bez wątpienia statystyczny wpływ wzrostu pieniądza na zmiany zadłużenia.

Inne formy zarabiania
Zarabianie odbywa się na inne sposoby, na przykład gdy wzrost pieniądza jest ukierunkowany na wyższe stopy procentowe. Jest to wzrost pieniądza z pożądanymi celami wzrostu. Jedynym sposobem może to być obniżenie poziomów zapadalności w celu zwiększenia płynności o stałym dochodzie. Wzrost płynności przy jednoczesnym ograniczeniu emisji długu spowodowałby większą podaż pieniądza i nierównowagę wzrostu zadłużenia. Stopy procentowe musiałyby wzrosnąć, aby przywrócić równowagę systemu. Problem pojawia się, gdy stopy procentowe rosną, spada wartość niespłaconego długu. Dług długoterminowy spada bardziej niż dług krótkoterminowy, więc deficyty powstają z powodu spowolnienia działalności gospodarczej i wzrostu relacji zadłużenia do dochodu. Ta metoda przyspieszyłaby wzrost PKB w krótkim okresie, ale spowolniłaby gospodarkę w dłuższej perspektywie.

Podczas cykli skurczowych i niskich stóp procentowych wzrost pieniądza i zadłużenie zwykle zmniejszają się jednocześnie. Oznacza to, że rządy muszą wypłacać zapadające obligacje, banknoty i rachunki na rynku. Nowy dług i podatki są potrzebne, aby spłacić stary dług i obsłużyć nowy dług. Jeśli ceny obligacji nie rosną, a rządy płacą tylko za rentowność, zapewnia to dalsze skurcze i wydłużenie cyklu. Dług wzrósł trzykrotnie w latach 1943–1946, ponieważ inwestorzy nie chcieli kupować obligacji o obniżonych cenach. Jednak dopóki wzrost pieniądza jest równy długowi, nie dochodzi do monetyzacji.

Wniosek: Zarabianie na sprawach
Ważne jest, aby obserwować wysokość długu i długość zapadalności oferowaną przez Skarb Państwa. W większości przypadków jednakowe terminy zapadalności były tradycyjnie oferowane w obligacjach 2, 10 i 30-letnich oraz 13-tygodniowych bonów skarbowych. Uważaj na wszelkie zmiany tej dynamiki, ponieważ zmieni się wzrost pieniądza do zadłużenia. Zobacz także ceny tych różnych instrumentów. Nie chcesz, aby dług krótkoterminowy spłacał więcej niż dług długoterminowy. To zapowiada hurtową zmianę wskaźnika wzrostu do zadłużenia.

Należy szczególnie uważać na rosnące zapotrzebowanie na dług krótkoterminowy, ponieważ może to wyprzeć kapitał długoterminowy. Nazywa się to neutralnością zadłużenia lub równoznacznością ricardiańską, nazwaną na cześć Davida Ricardo, słynnego ekonomisty z XVIII wieku. Neutralność zadłużenia można postrzegać jako przypadek, gdy Skarb Państwa emituje więcej długów krótkoterminowych niż dłuższych terminów zapadalności. Cel jest dwojaki: ukryć deficyty lub, podobnie jak w latach poprzednich, utrzymać inflację i bezrobocie na niskim poziomie. Chociaż wyemitowany dług netto mógł być równy, długoterminowe skutki mogą być katastrofalne dla gospodarki. Na koniec należy pamiętać o oświadczeniach Fed, ponieważ polityka pieniężna może kierować wyłącznie podaż pieniądza lub stopy procentowe. (Ogólny przegląd czynników makroekonomicznych znajduje się w części Analiza makroekonomiczna ).