Bodziec ekonomiczny
Bodźcem gospodarczym są próby rządów lub agencji rządowych mające na celu stymulację finansową gospodarki. Bodźcem gospodarczym jest wykorzystanie zmian polityki pieniężnej lub fiskalnej do przyspieszenia wzrostu gospodarczego w czasie recesji. Rządy mogą to osiągnąć za pomocą taktyk, takich jak obniżenie stóp procentowych, zwiększenie wydatków rządowych i łagodzenie ilościowe, by wymienić tylko kilka.
1:22Zrozumienie pułapu zadłużenia
Wyjaśnienie bodźca ekonomicznego
W trakcie normalnego cyklu koniunkturalnego rządy mogą próbować wpływać na tempo i strukturę wzrostu gospodarczego za pomocą różnych dostępnych im narzędzi. Rządy centralne, w tym rząd federalny USA, mogą wykorzystywać narzędzia polityki fiskalnej i monetarnej do stymulowania wzrostu. Podobnie, rządy stanowe i lokalne mogą również angażować się w stymulowanie wydatków, inicjując projekty lub wprowadzając polityki zachęcające do inwestycji w sektorze prywatnym.
Ekonomiści debatują nad zaletami bodźca ekonomicznego
Podobnie jak wiele rzeczy w ekonomii, programy stymulacyjne są nieco kontrowersyjne. John Maynard Keynes, brytyjski ekonomista z początku XX wieku, najczęściej kojarzy się z koncepcją bodźca ekonomicznego, określanego niekiedy mianem środków antycyklicznych. Jego ogólna teoria dowodziła, że w czasach utrzymującego się wysokiego bezrobocia rządy powinny deficytować wydatki, aby stymulować dalszy popyt, podnosić stopy wzrostu i zmniejszać bezrobocie. Stymulując wzrost, wydatki deficytu mogą, w niektórych okolicznościach, zwrócić się dzięki wyższym dochodom podatkowym wynikającym z szybszego wzrostu.
Potencjalne ryzyko wydatków na bodziec gospodarczy
Keynes ma kilka kontrargumentów, w tym nieco teoretyczne debaty na temat „równoważności ricardiańskiej” i koncepcji wypierania. Ten pierwszy, nazwany na cześć pracy Davida Ricardo z początku 1800 roku, sugeruje, że konsumenci internalizują rządowe decyzje dotyczące wydatków w sposób, który równoważy obecne środki stymulujące. Innymi słowy, Ricardo argumentował, że konsumenci wydaliby dzisiaj mniej, gdyby wierzyli, że zapłacą wyższe przyszłe podatki na pokrycie deficytu publicznego. Chociaż dowody empiryczne na równoważność ricardiańską nie są jasne, pozostają ważnym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji politycznych.
Krytyka wypierania sugeruje, że wydatki na deficyt publiczny zmniejszą prywatne inwestycje na dwa sposoby. Po pierwsze, rosnący popyt na siłę roboczą spowoduje wzrost płac, co szkodzi zyskom przedsiębiorstw. Po drugie, deficyty muszą być finansowane w perspektywie krótkoterminowej długiem, co spowoduje nieznaczny wzrost stóp procentowych, co spowoduje, że uzyskanie finansowania niezbędnego do własnych inwestycji będzie dla przedsiębiorstw bardziej kosztowne.
Dodatkowe argumenty przeciwko wydatkom na bodźce uznają, że niektóre formy bodźców mogą być korzystne teoretycznie, ale napotykają praktyczne wyzwania. Na przykład wydatki na bodźce mogą wystąpić w niewłaściwym czasie z powodu opóźnień w identyfikacji i alokacji środków. Po drugie, rządy centralne są prawdopodobnie mniej wydajne w alokacji kapitału do jego najbardziej użytecznego celu, co prowadzi do marnotrawstwa projektów o niskim zwrocie.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.