Kierowane przez eksport strategie wzrostu poprzez historię

W kwestiach rozwoju gospodarczego przez ostatnie 40 lat dominowały tak zwane strategie wzrostu lub promocji eksportu związane z industrializacją. Kierowany przez eksport paradygmat wzrostu zastąpił - co wielu interpretowało jako nieudaną strategię rozwoju - paradygmat industrializacji substytucji importu. Chociaż nowa strategia rozwoju odnosi względny sukces, w tym w Niemczech, Japonii, a także w Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej, obecne warunki sugerują, że potrzebny jest nowy paradygmat rozwoju.

Od zastąpienia importu do wzrostu opartego na eksporcie

Zastąpienie importu, nie będąc celową strategią rozwoju, stało się dominującą strategią po krachu na amerykańskiej giełdzie w 1929 roku aż do około 1970 roku. Spadek efektywnego popytu po katastrofie pomógł spowodować spadek handlu międzynarodowego o około 30% między 1929 a 1932 rokiem. W tych trudnych warunkach gospodarczych narody na całym świecie wprowadziły protekcjonistyczne polityki handlowe, takie jak taryfy importowe i kontyngenty, aby chronić swój krajowy przemysł. Po drugiej wojnie światowej wiele krajów Ameryki Łacińskiej oraz Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej celowo przyjęło strategie substytucji importu.

Jednak w okresie powojennym rozpoczął się wyraźny trend w kierunku dalszego otwarcia na handel międzynarodowy w postaci strategii promocji eksportu. Po wojnie zarówno Niemcy, jak i Japonia, korzystając z pomocy na odbudowę USA, odrzuciły polityki chroniące nowopowstały przemysł przed zagraniczną konkurencją i zamiast tego promowały eksport na rynki zagraniczne poprzez zaniżony kurs walutowy. Wierzono, że większa otwartość zachęci do większego rozpowszechnienia produktywnej technologii i technicznego know-how.

Wraz z sukcesem powojennej gospodarki niemieckiej i japońskiej, a także wiarą w porażkę paradygmatu substytucji importu, strategie wzrostu napędzane eksportem zyskały na znaczeniu pod koniec lat siedemdziesiątych. Nowe instytucje Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW) i Banku Światowego, które udzielały pomocy finansowej krajom rozwijającym się, przyczyniły się do rozpowszechnienia nowego paradygmatu, uzależniając pomoc od gotowości rządów do otwarcia się na handel zagraniczny. W latach 80. wiele krajów rozwijających się, które wcześniej stosowały strategie substytucji importu, zaczynały teraz liberalizować handel, przyjmując zamiast tego model zorientowany na eksport. (Aby uzyskać więcej informacji, zobacz: Co to jest handel międzynarodowy? )

Era wzrostu opartego na eksporcie

W okresie od około 1970 r. Do 1985 r. Przyjęto paradygmat wzrostu napędzany eksportem przez Tygrysy Azji Wschodniej - Koreę Południową, Tajwan, Hongkong i Singapur - i ich sukces gospodarczy. Podczas gdy zaniżono kurs wymiany, aby zwiększyć konkurencyjność eksportu, kraje te zdały sobie sprawę, że istnieje znacznie większe zapotrzebowanie na pozyskiwanie technologii zagranicznych w celu konkurowania w przemyśle motoryzacyjnym i elektronicznym. Wiele sukcesów tygrysów wschodnioazjatyckich przypisywano ich zdolności do zachęcania do nabywania zagranicznych technologii i wdrażania ich skuteczniej niż ich konkurenci. Ich zdolność do pozyskiwania i rozwijania technologii była również wspierana przez bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ).

Szereg nowo uprzemysławiających się narodów w Azji Południowo-Wschodniej poszło za przykładem Tygrysów Azji Wschodniej, a także wielu krajów Ameryki Łacińskiej. Nową falę wzrostu napędzanego eksportem najlepiej oddają doświadczenia Meksyku, które rozpoczęły się od liberalizacji handlu w 1986 r., Która później doprowadziła do inauguracji północnoamerykańskiej umowy o wolnym handlu (NAFTA) w 1994 r.

NAFTA stała się szablonem nowego modelu wzrostu napędzanego eksportem. Zamiast rozwijających się narodów korzystających z promocji eksportu w celu ułatwienia rozwoju krajowego przemysłu, nowy model stał się platformą dla międzynarodowych korporacji (MNC) do zakładania tanich centrów produkcyjnych w kraju rozwijającym się w celu zapewnienia taniego eksportu do rozwiniętego świata. Podczas gdy kraje rozwijające się czerpią korzyści z tworzenia nowych miejsc pracy oraz transferu technologii, nowy model szkodzi procesowi industrializacji w kraju. (Aby zapoznać się z czytaniem, zobacz: Plusy i minusy NAFTA. )

Ten nowy paradygmat wkrótce zostanie rozszerzony na cały świat poprzez ustanowienie Światowej Organizacji Handlu (WTO) w 1996 r. Przystąpienie Chin do WTO w 2001 r. I wzrost oparty na eksporcie stanowią rozszerzenie modelu Meksyku, chociaż Chiny odniosły większy sukces czerpiąc korzyści płynące z większej otwartości na handel międzynarodowy niż Meksyk i inne kraje Ameryki Łacińskiej. Być może wynika to częściowo z większego wykorzystania taryf importowych, surowszej kontroli kapitału i umiejętności strategicznych w zakresie przyjmowania zagranicznych technologii do budowy własnej krajowej infrastruktury technologicznej. Niezależnie od tego Chiny pozostają uzależnione od korporacji wielonarodowych, co ilustruje fakt, że 50, 4% chińskiego eksportu pochodzi od firm zagranicznych, a jeśli uwzględnione są wspólne przedsięwzięcia, liczba ta wynosi aż 76, 7%.

Dolna linia

Podczas gdy wzrost w różnych postaciach był dominującym modelem rozwoju gospodarczego od lat 70. XX wieku, istnieją oznaki, że jego skuteczność może zostać wyczerpana. Paradygmat eksportu zależy od popytu zagranicznego, a od światowego kryzysu finansowego w 2008 r. Kraje rozwinięte nie odzyskały siły, aby być głównym dostawcą globalnego popytu. Co więcej, rynki wschodzące mają obecnie znacznie większy udział w globalnej gospodarce, co utrudnia wszystkim realizowanie strategii wzrostu opartych na eksporcie - nie każdy kraj może być eksporterem netto. Wygląda na to, że potrzebna będzie nowa strategia rozwoju, która będzie stymulować popyt wewnętrzny i większą równowagę między eksportem a importem.