Interwencja walutowa
Interwencja walutowa jest narzędziem polityki pieniężnej stosowanym przez bank centralny. Kiedy bank centralny odgrywa aktywną, partycypacyjną rolę w wpływie na kurs transferu środków pieniężnych waluty krajowej. Zwykle robi to z własnymi rezerwami lub jest własnym organem do generowania waluty. Banki centralne, zwłaszcza te w krajach rozwijających się, interweniują na rynku walutowym w celu tworzenia rezerw dla siebie lub dostarczania ich bankom krajowym. Ich celem jest często stabilizacja kursu walutowego.
Kluczowe dania na wynos
- Interwencja walutowa odnosi się do wysiłków banków centralnych na rzecz ustabilizowania waluty.
- Efekty destabilizujące mogą pochodzić zarówno z sił rynkowych, jak i nierynkowych.
- Stabilizacja walut może wymagać interwencji krótko- lub długoterminowych.
- Stabilizacja pozwala inwestorom czuć się bardziej komfortowo z transakcjami przy użyciu danej waluty.
Zrozumienie interwencji walutowej
Kiedy bank centralny zwiększa podaż pieniądza za pomocą różnych środków, należy uważać, aby zminimalizować niezamierzone skutki, takie jak niekontrolowana inflacja. Sukces interwencji walutowej zależy od tego, jak bank centralny sterylizuje wpływ swoich interwencji, a także od ogólnej polityki makroekonomicznej ustalonej przez rząd. Dwie trudności, z którymi borykają się banki centralne, określają czas i zakres interwencji, ponieważ często jest to wezwanie do osądu, a nie zimny, twardy fakt. Ilość rezerw, rodzaj problemów gospodarczych, przed jakimi stoi kraj, oraz stale zmieniające się warunki rynkowe wymagają przeprowadzenia sporej ilości badań i zrozumienia przed ustaleniem, jak podjąć produktywne działania. W niektórych przypadkach interwencja naprawcza może być konieczna wkrótce po pierwszej próbie.
Dlaczego warto interweniować?
Interwencja walutowa występuje w dwóch wariantach. Po pierwsze, bank centralny lub rząd może ocenić, że jego waluta powoli nie jest zsynchronizowana z gospodarką kraju i ma na nią niekorzystny wpływ. Na przykład kraje silnie uzależnione od eksportu mogą uznać, że ich waluta jest zbyt silna, aby inne kraje mogły sobie pozwolić na wytwarzane przez siebie towary. Mogą interweniować, aby utrzymać walutę zgodną z walutami krajów, które eksportują swoje towary.
Jednym z przykładów tego rodzaju interwencji był Szwajcarski Bank Narodowy (SNB) od września 2011 r. Do stycznia 2015 r. SNB ustalił minimalny kurs wymiany między frankiem szwajcarskim a euro. Dzięki temu frank szwajcarski nie umocnił się powyżej akceptowalnego poziomu dla innych europejskich importerów szwajcarskich towarów. Udało się to przez trzy i pół roku, ale potem SNB stwierdził, że musi pozwolić frankowi szwajcarskiemu swobodnie się unosić i bez uprzedniego ostrzeżenia opublikował minimalny kurs wymiany. Miało to bardzo negatywne konsekwencje dla niektórych przedsiębiorstw, ale ogólnie szwajcarska gospodarka nie była zaskoczona interwencją.
Po drugie, interwencja może być krótkoterminową reakcją na pewne zdarzenie. Często zdarzenie jednorazowe może spowodować, że waluta danego kraju przesunie się w jednym kierunku w bardzo krótkim czasie. Banki centralne będą interweniować wyłącznie w celu zapewnienia płynności i ograniczenia zmienności. Po tym, jak SNB podniósł podłogę w swojej walucie w stosunku do euro, frank szwajcarski spadł aż o 25 procent. SNB interweniował w krótkim okresie, aby powstrzymać franka przed dalszym spadkiem i ograniczyć zmienność.
Ryzyko
Interwencje walutowe mogą być ryzykowne, ponieważ podważą wiarygodność banku centralnego, jeśli nie utrzyma on stabilności. Obrona waluty krajowej przed spekulacjami była szybką przyczyną kryzysu walutowego w Meksyku w 1994 r. I była głównym czynnikiem azjatyckiego kryzysu finansowego w 1997 r.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.