Kontrakty terminowe: podstawa wszystkich instrumentów pochodnych

Najbardziej złożony rodzaj produktów inwestycyjnych należy do szerokiej kategorii pochodnych papierów wartościowych. Dla większości inwestorów koncepcja instrumentów pochodnych jest trudna do zrozumienia. Ponieważ jednak instrumenty pochodne są zwykle wykorzystywane przez agencje rządowe, instytucje bankowe, firmy zarządzające aktywami i inne rodzaje korporacji do zarządzania ryzykiem inwestycyjnym, ważne jest, aby inwestorzy posiadali ogólną wiedzę na temat tego, co reprezentują te produkty i jak są one wykorzystywane przez inwestycje profesjonaliści.

Przegląd kontraktów pochodnych

Jako jeden rodzaj produktu pochodnego, kontrakty forward mogą być wykorzystane jako przykład do ogólnego zrozumienia bardziej złożonych instrumentów pochodnych, takich jak kontrakty futures, kontrakty opcji i kontrakty swap. Kontrakty terminowe są bardzo popularne, ponieważ nie są regulowane przez rząd, zapewniają prywatność zarówno kupującemu, jak i sprzedającemu, i można je dostosować, aby spełniały zarówno specyficzne potrzeby kupującego, jak i sprzedającego. Niestety, ze względu na nieprzejrzyste cechy kontraktów terminowych, wielkość rynku terminowego jest w zasadzie nieznana. To z kolei sprawia, że ​​rynki terminowe są najmniej rozumiane z różnych rodzajów rynków instrumentów pochodnych.

Ze względu na przytłaczający brak przejrzystości związany z wykorzystaniem kontraktów terminowych może pojawić się wiele potencjalnych problemów. Na przykład strony korzystające z kontraktów forward są narażone na ryzyko niewykonania zobowiązania, ich realizacja może być problematyczna ze względu na brak sformalizowanej izby rozrachunkowej i są narażone na potencjalnie duże straty, jeżeli kontrakt na instrumenty pochodne ma niewłaściwą strukturę. W rezultacie istnieje ryzyko, że poważne problemy finansowe na rynkach terminowych przepełnią się od stron, które przeprowadzają tego rodzaju transakcje dla całego społeczeństwa. Do tej pory nie doszło do poważnych problemów, takich jak systemowe niewykonanie zobowiązania przez strony zaangażowane w kontrakty terminowe. Niemniej jednak ekonomiczna koncepcja „zbyt dużego, by upaść” zawsze będzie stanowić problem, o ile duże kontrakty mogą być zawierane przez duże organizacje. Problem ten staje się jeszcze poważniejszy, gdy uwzględni się zarówno rynki opcji, jak i swapów.

Procedury handlowe i rozliczeniowe

Handel kontraktami terminowymi na rynku pozagiełdowym. Nie handlują na giełdzie takiej jak NYSE, NYMEX, CME lub CBOE. Po wygaśnięciu kontraktu terminowego transakcja jest rozliczana na dwa sposoby. Pierwszy sposób polega na przeprowadzeniu procesu znanego jako „dostawa”. W przypadku tego rodzaju rozliczenia strona, która jest długa, pozycja kontraktu terminowego zapłaci stronie, która jest krótsza, w momencie dostarczenia składnika aktywów i sfinalizowania transakcji. Chociaż transakcyjna koncepcja „dostawy” jest łatwa do zrozumienia, wdrożenie dostawy aktywów bazowych może być bardzo trudne dla strony zajmującej pozycję krótką. W rezultacie kontrakt terminowy można również wykonać w procesie znanym jako „rozliczenie gotówkowe”.

Rozliczenie gotówkowe jest bardziej złożone niż rozliczenie dostawy, ale nadal jest stosunkowo łatwe do zrozumienia. Załóżmy na przykład, że na początku roku firma zbożowa zgadza się na podstawie kontraktu terminowego na zakup 1 miliona buszli kukurydzy po 5 USD za buszel od rolnika 30 listopada tego samego roku. Pod koniec listopada załóżmy, że kukurydza sprzedaje za 4 USD za buszel na otwartym rynku. W tym przykładzie firma zbożowa, która jest pozycją długiej kontraktu terminowego, otrzyma od rolnika aktywa warte obecnie 4 USD za buszel. Ponieważ jednak na początku roku uzgodniono, że firma zbożowa zapłaci 5 USD za buszel, firma zbożowa może po prostu zażądać, aby rolnik sprzedał kukurydzę na otwartym rynku po 4 USD za buszel, a firma zbożowa wyda płatność gotówkowa w wysokości 1 USD za buszel dla rolnika. Zgodnie z tą propozycją rolnik nadal otrzymywałby 5 USD za buszel kukurydzy. Jeśli chodzi o drugą stronę transakcji, firma zbóż po prostu kupiłaby niezbędne buszle kukurydzy na otwartym rynku po 4 USD za buszel. Efektem netto tego procesu byłaby płatność w wysokości 1 USD za buszel kukurydzy od firmy zbożowej do rolnika. W tym przypadku zastosowano rozliczenie gotówkowe wyłącznie w celu uproszczenia procesu dostawy.

Walutowe kontrakty pochodne

Kontrakty pochodne można dostosowywać w sposób, który czyni je złożonymi instrumentami finansowymi. Aby zilustrować tę kwestię, można wykorzystać kontrakt walutowy typu forward. Przed wyjaśnieniem transakcji terminowej wymiany walut ważne jest, aby zrozumieć, w jaki sposób waluty są podawane do publicznej wiadomości, a nie w jaki sposób są one wykorzystywane przez inwestorów instytucjonalnych do przeprowadzania analiz finansowych.

Jeśli turysta odwiedzi Times Square w Nowym Jorku, prawdopodobnie znajdzie kantor wymiany walut obcy w przeliczeniu na dolara amerykańskiego. Ten typ konwencji jest często używany. Jest znany jako pośrednia oferta i prawdopodobnie jest sposobem, w jaki większość inwestorów detalicznych myśli w kwestii wymiany pieniędzy. Jednak przeprowadzając analizę finansową, inwestorzy instytucjonalni stosują metodę bezpośredniego notowania, która określa liczbę jednostek waluty krajowej na jednostkę waluty obcej. Proces ten został ustanowiony przez analityków z branży papierów wartościowych, ponieważ inwestorzy instytucjonalni zwykle myślą w kategoriach kwoty waluty krajowej wymaganej do zakupu jednej jednostki danej akcji, a nie liczby akcji, które można kupić za jedną jednostkę waluta krajowa. Biorąc pod uwagę ten standard konwencji, bezpośrednia wycena zostanie wykorzystana do wyjaśnienia, w jaki sposób można wykorzystać kontrakt terminowy do wdrożenia strategii arbitrażu objętego ochroną.

Załóżmy, że amerykański handlowiec walutowy pracuje dla firmy, która rutynowo sprzedaje produkty w Europie za euro i że te euro ostatecznie muszą zostać przeliczone z powrotem na dolary amerykańskie. Handlowiec zajmujący tego rodzaju pozycję prawdopodobnie znałby kurs spot i kurs terminowy między dolarem amerykańskim a euro na otwartym rynku, a także wolną od ryzyka stopę zwrotu dla obu instrumentów. Na przykład trader walutowy wie, że kurs spotowy w dolarach amerykańskich za euro na otwartym rynku wynosi 1, 35 dolara amerykańskiego za euro, roczna stopa wolna od ryzyka w USA wynosi 1%, a roczna stopa wolna od ryzyka w Europie wynosi 4%. Roczny kontrakt walutowy forward na otwartym rynku jest notowany według stawki 1, 50 USD za euro. Dzięki tym informacjom handlowiec walutowy może ustalić, czy dostępna jest możliwość arbitrażu z odsetkami objętymi gwarancją, i jak ustalić pozycję, która zapewni firmie zysk bez ryzyka, wykorzystując transakcję typu forward.

Arbitraż objęty odsetkami

Strategia arbitrażu objętego gwarancją

Aby zainicjować strategię arbitrażu odsetkowego objętego gwarancją, przedsiębiorca walutowy musiałby najpierw ustalić, jaka umowa terminowa między dolarem amerykańskim a euro powinna znajdować się w środowisku efektywnych stóp procentowych. Aby dokonać tego ustalenia, inwestor podzieliłby stopę spotową dolara amerykańskiego za euro przez jeden plus europejską roczną stopę wolną od ryzyka, a następnie pomnożył ten wynik przez jeden plus roczną stopę wolną od ryzyka w USA.

[1, 35 / (1 + 0, 04)] x (1 + 0, 01) = 1, 311

W takim przypadku roczna umowa forward między dolarem amerykańskim a euro powinna być sprzedawana za 1, 311 USD za euro. Ponieważ roczny kontrakt forward na otwartym rynku kosztuje 1, 50 USD za euro, trader walutowy wiedziałby, że kontrakt forward na otwartym rynku jest zawyżony. W związku z tym bystry handlowiec walutowy wiedziałby, że wszystko, co jest zawyżone, powinno zostać sprzedane w celu osiągnięcia zysku, a zatem handlowiec walutowy sprzedałby kontrakt terminowy i kupił walutę euro na rynku kasowym, aby uzyskać wolną od ryzyka stopę zwrotu z inwestycja.

Strategię arbitrażu objętego ochroną można osiągnąć w czterech prostych krokach:

Krok 1: trader walutowy musiałby wziąć 1, 298 USD i użyć go, aby kupić 0, 962 EUR.

Aby ustalić kwotę w dolarach amerykańskich i euro potrzebną do wdrożenia strategii arbitrażu z odsetkami objętymi gwarancją, handlowiec walutowy podzieli cenę kontraktu spot w wysokości 1, 35 USD za euro przez jeden plus europejską roczną stopę wolną od ryzyka w wysokości 4%.

1, 35 / (1 + 0, 04) = 1, 298

W takim przypadku potrzebna byłaby kwota 1, 298 USD w celu ułatwienia transakcji. Następnie trader walutowy określa, ile euro jest potrzebnych do ułatwienia tej transakcji, co jest po prostu określane poprzez podzielenie jeden za drugim plus europejska roczna stopa wolna od ryzyka w wysokości 4%.

1 / (1 + 0, 04) = 0, 962

Potrzebna kwota wynosi 0, 962 EUR.

Krok 2: Inwestor musiałby sprzedać kontrakt terminowy, aby dostarczyć 1, 0 EUR na koniec roku za cenę 1, 50 USD.

Krok 3: Inwestor musiałby utrzymać pozycję euro na dany rok, zarabiając odsetki według europejskiej stopy wolnej od ryzyka wynoszącej 4%. Pozycja ta zwiększyłaby swoją wartość z 0, 962 EUR do 1, 00 EUR.

0, 962 x (1 + 0, 04) = 1.000

Krok 4: Wreszcie, w dniu wygaśnięcia kontraktu terminowego przedsiębiorca dostarczy 1, 00 € i otrzyma 1, 50 $. Transakcja ta odpowiadałaby wolnej od ryzyka stopie zwrotu wynoszącej 15, 6%, którą można ustalić dzieląc 1, 50 USD przez 1, 298 USD i odejmując jedną od sumy w celu ustalenia stopy zwrotu w odpowiednich jednostkach.

(1, 50 / 1, 298) - 1 = 0, 156

Mechanika tej strategii arbitrażu odsetkowego jest bardzo ważna dla inwestorów do zrozumienia, ponieważ ilustrują, dlaczego parytet stóp procentowych musi być prawdziwy przez cały czas, aby powstrzymać inwestorów przed osiąganiem nieograniczonych zysków wolnych od ryzyka.

Kontrakty terminowe i inne instrumenty pochodne

Jak pokazuje ten artykuł, kontrakty terminowe można dostosować jako bardzo złożone instrumenty finansowe. Zakres i głębokość tego rodzaju umów rośnie wykładniczo, gdy weźmie się pod uwagę różne rodzaje podstawowych instrumentów finansowych, które można wykorzystać do wdrożenia strategii kontraktów terminowych. Przykłady obejmują stosowanie kontraktów terminowych na akcje na indywidualne papiery wartościowe lub portfele indeksowe, kontrakty terminowe o stałym dochodzie na papiery wartościowe, takie jak bony skarbowe, oraz kontrakty terminowe na stopy procentowe na stopy takie jak LIBOR, które są bardziej znane w branży jako stopy terminowe umowy.

Wreszcie inwestorzy powinni zrozumieć, że instrumenty pochodne na kontrakty terminowe są zwykle uważane za podstawę kontraktów futures, kontraktów opcji i kontraktów swap. Wynika to z faktu, że kontrakty futures są w zasadzie znormalizowanymi kontraktami forward, które mają sformalizowaną giełdę i izbę rozliczeniową. Kontrakty opcyjne to zasadniczo kontrakty terminowe typu forward, które dają inwestorowi opcję, ale nie zobowiązanie do zrealizowania transakcji w pewnym momencie. Kontrakty swapowe to w zasadzie umowy łańcuchowe kontraktów terminowych, które wymagają okresowych działań ze strony inwestorów.

Dolna linia

Po zrozumieniu związku między kontraktami terminowymi a innymi instrumentami pochodnymi inwestorzy mogą zacząć zdawać sobie sprawę z dostępnych im narzędzi finansowych, implikacji, jakie instrumenty pochodne mają dla zarządzania ryzykiem, oraz tego, jak potencjalnie duży i ważny jest rynek instrumentów pochodnych dla wielu instytucji rządowych agencje, instytucje bankowe i korporacje na całym świecie.