Oszustwo
Oszustwo to celowo wprowadzające w błąd działanie mające na celu zapewnienie sprawcy bezprawnego zysku lub odmowę prawa ofierze. Oszustwo może wystąpić w finansach, nieruchomościach, inwestycjach i ubezpieczeniach. Można go znaleźć w sprzedaży nieruchomości, takich jak grunty, dobra osobiste, takie jak sztuka i przedmioty kolekcjonerskie, a także wartości niematerialne, takie jak akcje i obligacje. Rodzaje oszustw obejmują oszustwa podatkowe, oszustwa związane z kartami kredytowymi, oszustwa bankowe, oszustwa dotyczące papierów wartościowych i oszustwa związane z bankructwem.
Oszukańcza działalność może być wykonywana przez jedną osobę, wiele osób lub firmę jako całość.
PRZEŁAMANIE Oszustwa
Oszustwo polega na fałszywym przedstawieniu faktów, czy to umyślnie odmawiając ważnej informacji lub składając fałszywe oświadczenia innej stronie w konkretnym celu uzyskania czegoś, czego nie można było podać bez oszustwa.
Często sprawca oszustwa jest świadomy informacji, że nie jest zamierzoną ofiarą, co pozwala sprawcy oszukać ofiarę. Zasadniczo osoba lub firma popełniająca oszustwo korzysta z asymetrii informacji; w szczególności, że koszt zasobów związany z przeglądem i weryfikacją tych informacji może być na tyle znaczący, aby zniechęcać do pełnego inwestowania w zapobieganie oszustwom.
Na przykład, dokładna analiza roszczenia ubezpieczeniowego może zająć tyle godzin, że ubezpieczyciel może stwierdzić, że bardziej pobieżna ocena jest uzasadniona, biorąc pod uwagę wielkość roszczenia. Wiedząc o tym, osoba fizyczna może zgłosić niewielkie roszczenie dotyczące straty, która tak naprawdę nie wystąpiła. Ubezpieczyciel może podjąć decyzję o wypłacie roszczenia bez dokładnego zbadania, ponieważ roszczenie jest niewielkie. W takim przypadku dokonano oszustwa ubezpieczeniowego.
Zarówno stany, jak i rząd federalny mają przepisy kryminalizujące oszustwa, chociaż nieuczciwe działania nie zawsze mogą prowadzić do procesu karnego. Prokuratorzy rządowi często mają znaczną swobodę w ustalaniu, czy dana sprawa powinna zostać poddana procesowi, i zamiast tego mogą dążyć do ugody, jeśli spowoduje to szybsze i mniej kosztowne rozwiązanie. Jeśli sprawa oszustwa trafi na rozprawę, sprawca może zostać skazany i skazany na karę pozbawienia wolności.
Podczas gdy rząd może zdecydować, że sprawa oszustwa może zostać rozstrzygnięta poza postępowaniem karnym, strony pozarządowe, które domagają się odszkodowania, mogą prowadzić sprawę cywilną. Ofiary oszustwa mogą pozwać sprawcę o odzyskanie środków lub, w przypadku braku straty pieniężnej, mogą pozwać o przywrócenie praw ofiary.
Udowodnienie, że miało miejsce oszustwo, wymaga od sprawcy konkretnych czynów. Po pierwsze, sprawca musi przedstawić fałszywe oświadczenie jako istotny fakt. Po drugie, sprawca musiał wiedzieć, że oświadczenie było nieprawdziwe. Po trzecie, sprawca musiał oszukać ofiarę. Po czwarte, ofiara musi wykazać, że polegała na fałszywym oświadczeniu. Po piąte, ofiara musiała ponieść szkody w wyniku działania umyślnie fałszywego oświadczenia.
Oszustwo może mieć druzgocący wpływ na firmę. W 2001 r. Odkryto masowe oszustwo korporacyjne w Enron, amerykańskiej firmie energetycznej. Kadra kierownicza stosowała różnorodne techniki w celu ukrycia kondycji finansowej firmy, w tym celowe zaciemnianie przychodów i fałszywe przedstawianie zysków. Po ujawnieniu oszustwa akcjonariusze zauważyli spadek cen akcji z około 90 USD do mniej niż 1 USD w ciągu nieco ponad roku. Pracownicy spółki zostali zlikwidowani i stracili pracę po ogłoszeniu bankructwa Enronu. Skandal związany z Enronem był głównym czynnikiem napędzającym przepisy zawarte w ustawie Sarbanes-Oxley Act uchwalonej w 2002 roku.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.