The Giants of Finance: Andrew Carnegie

Istnieje bardzo duża szansa, że ​​imię Andrew Carnegie zdobi co najmniej jeden budynek w Twoim mieście. Przynajmniej tak jest w przypadku większości dużych miast w USA. Choć Carnegie jest teraz znacznie lepiej znany jako filantrop, od samego początku zbudował fortunę - fortunę, którą rozdał w późniejszym życiu.

Szkocki imigrant

Andrew Carnegie urodził się w Dunfermline w Szkocji, 25 listopada 1835 r. Jego rodzice zajmowali się tkactwem i szyciem. Rodzina Carnegie nigdy nie miała się dobrze, gdy ich skromne źródło dochodu wyschło, gdy wynalazek krosien energetycznych przejął przemysł. Kiedy Carnegie miała 12 lat, rodzina wyjechała do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu lepszych możliwości. Okazało się, że znalezienie tych możliwości było talentem młodego Andrew.

Posłaniec do kuratora kolejowego

Carnegie pracował w fabryce bawełny w swoim nowym domu w Allegheny, Pa. (Obecnie Pittsburgh), i wkrótce przeszedł do pracy jako posłaniec telegraficzny. W trakcie tej pracy Carnegie próbował nadrobić brak formalnego wykształcenia samokształceniem. Uzyskując dostęp do prywatnych bibliotek (z pewnymi trudnościami) Carnegie czytał żarliwie, a także nauczył się tłumaczyć sygnały telegraficzne ze słuchu. Ta ostatnia umiejętność była źródłem kolejnej promocji Carnegie na stanowisko urzędnika w biurze telegraficznym, a następnie operatora telegraficznego w wieku 17 lat.

Zdolny umysł i urok Carnegie posunęły go szybko w szeregi kolei, dopóki nie został sekretarzem nadzorcy Pennsylvania Railroad, Thomasem A. Scottem. Pod okiem Scotta nauczył się cennych lekcji na temat zarządzania i inwestycji. Carnegie zaczął inwestować w spółki kolejowe i branże, które je wspierały. W 1863 r. Zarabiał tysiące dolarów rocznie na dywidendach. Kiedy Scott opuścił linię kolejową, aby utworzyć Keystone Bridge Co., Carnegie objął stanowisko nadinspektora. W 1865 roku Carnegie dołączył do swojego mentora w Keystone i pomógł stworzyć udaną firmę.

Wykuwanie imperium za pomocą żelaza i stali

Dzięki inwestycjom i partnerstwu Carnegiego sprawował kontrolę nad kilkoma pozornie zróżnicowanymi przedsiębiorstwami. Był właścicielem wagonów sypialnych używanych na kolei, części Keystone, kilku hut żelaza zaopatrujących Keystone, kompanii naftowej i walcowni stali. Carnegie pomyślał, że żelazo będzie podstawą do powiązania jego działalności, i zaczął konsolidować swoją własność poprzez integrację pionową (skupowanie firm na wszystkich poziomach procesu produkcyjnego).

(Zobacz także: Znaczenie dywersyfikacji .)

Jednak podczas jednej ze swoich podróży w celu pozyskania kapitału poprzez sprzedaż obligacji inwestorom europejskim Carnegie zauważyła, że ​​popyt na stal rośnie i może przewyższyć popyt na żelazo. Zmienił strategię i zaczął koncentrować się na zasobach stali w 1873 roku. Carnegie i jego partnerzy skupili się na budowie nowych hut z nowoczesnymi innowacjami, które przewyższą konkurencję.

(Zobacz także: Popyt i podaż z naszego samouczka z podstawami ekonomii .)

Mniej więcej w tym czasie Carnegie stworzyła dwie podstawowe reguły biznesowe, które miały go prowadzić. Po pierwsze, zyski zadbałyby o siebie, gdyby koszty były dokładnie monitorowane. Po drugie, obecność utalentowanych menedżerów była warta więcej niż faktyczne młyny, które prowadzili.

Młyny Carnegie posiadały jedne z najnowocześniejszych kontroli zapasów i kosztów tamtych czasów, a jego zespołem zarządzającym był Charles M. Schwab, który później zasłynął jako szef Bethlehem Steel.

Kupowanie, gdy sprzedano inne

Młyny Carnegie działały już wydajniej niż ich konkurenci, więc był w najlepszej sytuacji, aby kupić, gdy gospodarka osiągnęła sześcioletni kryzys w 1873 roku. Carnegie zajął się konkurującymi młynami, a także firmami na innych poziomach produkcji. Odnowił starsze młyny zgodnie z nowoczesnymi standardami i wrócił do osiągania lepszych wyników i nauki swoich pozostałych konkurentów, kiedy gospodarka powróciła do zdrowia. Gospodarka uderzyła w kolejną rutynę w 1883 roku, a Carnegie dokonała dwóch przejęć, które umocnią jego imperium i zaszkodzą jego reputacji. Inwestorzy kontrahenci znajdują wartość w najgorszych warunkach rynkowych.

(Zobacz także: Kup, gdy na ulicach jest krew .)

Henry Frick and Homestead

Carnegie wykupił swojego największego konkurenta, Homestead Works, i kontrolny udział w imperium koksowym Henry'ego Fricka. Koks był niezbędny w procesie produkcji stali, a Frick był jego właścicielem.

Chociaż Carnegie i Frick byli bardzo różnymi ludźmi (Carnegie była czarująca i wesoła, a Frick był twardy i małomówny), Carnegie zobaczył, że Frick był w stanie przejąć codzienną działalność swojego znacznego imperium. W 1892 roku Carnegie połączył swoje firmy w jedną firmę Carnegie Steel Co. i mianował Fricka prezesem.

Frick był zdecydowanie przeciwny związkowi i zdarzyło się, że zakład Homestead strajkował w tym samym roku, gdy został przewodniczącym. Cena stali spadła, a oszczędny Frick chciał obniżyć płace, aby utrzymać zysk. Związek był przeciwny jakiejkolwiek redukcji i nastąpił strajk blokujący. Carnegie wyjechała z kraju, a Frick postanowił przerwać strajk, a nie poddać się żądaniom - co często robiła Carnegie. Frick przyprowadził strażników z agencji detektywistycznej Pinkerton, aby chronić pracowników spoza związku, którzy zostali przywiezieni, aby ponownie otworzyć fabrykę.

The Homestead War

Wybuchła walka między strajkującymi a strażnikiem, a siedem osób zginęło. Strzelanina, bomby, maczugi i kamienie charakteryzowały ciągłe starcia związku, pracowników niezwiązanych ze związkami zawodowymi i strażników. W końcu wezwano milicję i młyn wrócił do pracy z pracownikami niezwiązanymi ze związkami zawodowymi, ale walka trwała nadal. Zabójca, niezwiązany ze związkiem, zastrzelił Fricka tygodniowo w działania wojenne. Frick nie tylko przeżył, ale opatrzył własne rany i zakończył swój dzień pracy. Widząc, z czym się borykają, związek złożył się i zaakceptował obniżone wynagrodzenie, aby odzyskać pracę. Strajk w Homestead zniszczył wizerunek Carnegie, ponieważ wielu uważało, że popierał Fricka przez cichą zgodę.

Morgan kupuje Carnegie

Carnegie zaczęła coraz bardziej koncentrować się na pisaniu i filantropii po strajku w Homestead. W 1889 r. Napisał artykuł zatytułowany „Ewangelia bogactwa”, w którym stwierdził, że życie przemysłowca powinno przebiegać w dwóch fazach: jednej, w której gromadzi tyle bogactwa, ile może, a drugiej, w której oddaje wszystko na rzecz społeczeństwa. W 1901 roku Carnegie miał szansę na dotrzymanie słowa, kiedy sprzedał swoją firmę za 400 milionów dolarów grupie inwestorów kierowanej przez JP Morgana. Carnegie Steel stała się centralnym punktem US Steel, funduszu kontrolującego 70% krajowej produkcji stali. Carnegie rozpoczął swoją fazę filantropijną od jednej z największych na świecie osobistych fortun.

Przepisywanie historii

Od 1901 roku aż do swojej śmierci w 1919 roku Carnegie rozdawała współczesny ekwiwalent miliardów dolarów. Być może pamiętając swoje kłopoty ze zdobywaniem książek w młodości, ufundował ponad 2500 bibliotek publicznych w USA i za granicą - wszystkie noszące nazwę Carnegie. Finansował także Carnegie Hall, Carnegie Mellon University, The Carnegie Institution of Washington, The Carnegie Hero Fund Commission, The Carnegie Foundation for Advancement of Teaching, The Carnegie Foundation i tak dalej.

Chociaż być może zbyt lubi swoje własne imię, Carnegie dzielił scenę z Rockefeller jako nowy gatunek przemysłowca, którego celem było zbudowanie fortuny tylko po to, aby ją rozdać. Nawet teraz bardzo niewielu bardzo bogatych ludzi rozprasza całe swoje fortuny. Czyniąc to, Carnegie był w stanie zastąpić swój wizerunek jednego z twardych nosicieli baronów rabusiów współczesnym Mikołajem - obraz wzmocniony białą brodą i migoczącymi oczami. Z czasem jego znaczna wiedza biznesowa i inwestycyjna może zostać zapomniana, ale dzięki jego filantropii jego imię nie zostanie.

(Zobacz także: Święta Bożego Narodzenia z Wall Street .)