Przewodnik po umowie nuklearnej z Iranem

Porozumienie nuklearne z Iranem znalazło się na pierwszych stronach gazet jako przełomowe historyczne porozumienie między skrajnymi przeciwnikami. Porozumienie nadeszło po miesiącach przygotowań, dwóch tygodniach końcowych intensywnych dyskusji w Wiedniu i przy zaangażowaniu ośmiu stron, końcowym rezultatem było porozumienie z pięcioma aneksami. Jednak porozumienie to nie jest ugruntowane i nadal ewoluuje.

Początki umowy

Porozumienie ustanowiło długi proces trwający ponad 15-25 lat, który byłby nadzorowany przez ośmioosobowy komitet, w tym Iran, Stany Zjednoczone Ameryki, Wielką Brytanię, Francję, Niemcy, Rosję, Chiny i Unię Europejską. Krótko mówiąc, uzgodniona umowa nuklearna miała na celu ograniczenie zdolności Iranu do wyprodukowania broni nuklearnej w zamian za zniesienie różnych sankcji nałożonych na nią na arenie międzynarodowej.

Umowa została jednak poważnie zmieniona za prezydenta USA Donalda Trumpa, który 8 maja 2018 r. Ogłosił, że USA wycofają się z umowy i nałożą nowe sankcje na Iran.

Tło umowy nuklearnej z Iranem

Na podstawie doniesień irańskiej grupy uchodźców z 2002 roku podejrzewano, że Iran ma obiekty jądrowe. Po inspekcjach przeprowadzonych przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej (MAEA) i późniejszych odkryciach Iran kontynuował rozwój prac jądrowych pomimo międzynarodowego sprzeciwu. W 2006 r. Organizacja Narodów Zjednoczonych nałożyła sankcje na Iran, po których nastąpiły podobne działania USA i UE. Nastąpiły gorzkie konfrontacje między Iranem a mocarstwami światowymi.

Sankcje te - przede wszystkim dotyczące irańskiego biznesu naftowego, sprzedaży broni i transakcji finansowych - poważnie zaszkodziły gospodarce Iranu. Jako jeden z największych producentów ropy naftowej ceny przeszły niestabilny okres, ponieważ wynik był w dużej mierze nieznany.

Zaangażowane strony

Umowa została wynegocjowana między Iranem a grupą kontrahentów obejmującą USA, Rosję, Wielką Brytanię, Niemcy, Francję, Chiny i UE.

Zwolennicy porozumienia nuklearnego potwierdzają korzyści, które obejmują najlepszą możliwą gwarancję Iranu, że powstrzyma się od produkcji arsenału nuklearnego. Był to w tym czasie ważny krok w kierunku ustanowienia pokoju w regionie Bliskiego Wschodu, szczególnie w kontekście ISIS i roli ropy w gospodarkach Bliskiego Wschodu.

Główne punkty

Aby stworzyć bomby nuklearne, wydobywana z ziemi ruda uranu wymaga wzbogacenia w uran-235 lub pluton. Ruda uranu wydobywana z ziemi jest przetwarzana za pomocą urządzeń zwanych wirówkami w celu utworzenia uranu-235. Ruda uranu jest przetwarzana w reaktorach jądrowych, które przekształcają ją w pluton.

W ramach umowy Teheran zmniejszyłby liczbę wirówek do 5000 w zakładzie uranu w Natanz - o połowę mniej niż obecnie. W całym kraju liczba wirówek zmniejszyłaby się z 19 000 do 6 000. Poziomy wzbogacania zostałyby obniżone do 3, 7%, czyli znacznie poniżej 90% potrzebnych do wyprodukowania bomby. Zapasy nisko wzbogaconego uranu zostałyby ograniczone do 300 kilogramów na następne 15 lat, w porównaniu z obecnymi 10.000 kilogramami.

Wszystkie te środki służyły ograniczeniu zdolności Iranu do wyprodukowania bomby atomowej i zapewniłyby, że wykorzystanie energii jądrowej będzie ograniczone wyłącznie do użytku cywilnego.

Kolejne kroki i oś czasu

Po sfinalizowaniu umowy uzgodniono rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ.

Do 15 sierpnia 2015 r. Iran prześle pisemne odpowiedzi na pytania Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) dotyczące programu nuklearnego i jego rozwoju. Ponadto zezwolił na monitorowanie swoich obiektów przez inspektorów MAEA w dniu 15 października 2015 r. Lub wcześniej.

Usunięcie sankcji

Po pierwsze, zniesiono embargo na ropę, które uniemożliwiało import ropy z Iranu, co nie było bez skutków. USA i UE zniosły sankcje związane z ropą naftową i handlem. Firmy zagraniczne zaczęły kupować ropę z Iranu, firmy amerykańskie spoza USA były upoważnione do handlu z Iranem, a import wybranych produktów z Iranu był dozwolony, co miało szczególny wpływ na działalność międzynarodową.

Jednocześnie zniesiono sankcje wobec irańskiego systemu bankowego i finansowego. Umożliwiło natychmiastowe uwolnienie około 100 miliardów dolarów obecnie zamrożonych na irańskich rachunkach bankowych za granicą.

Inne korzyści

Natychmiast po ogłoszeniu urzędnicy rządowi z głównych krajów europejskich rozpoczęli wizyty w Iranie w celu zbadania możliwości biznesowych.

Niektóre z głównych wyzwań, przed którymi stanął Iran w okresie obowiązywania sankcji, to kurczący się PKB Iranu, wysoka inflacja (od 50% do 70% w 2013 r.) Oraz odcięcie narodu od światowych systemów gospodarczych. Wszystkie takie wyzwania gospodarcze radykalnie poprawiły się po zawarciu umowy.

Zniesienie sankcji pozwoliłoby na przepływ ogromnych zapasów ropy z Iranu, który, jak sądzono, znajdował się na dużych zapasach ze względu na lata nałożonych sankcji. Międzynarodowe koncerny naftowe, takie jak francuski Total i norweski Statoil, działały w Iranie przez wiele lat przed nałożeniem sankcji, zmieniając falę dla tych krajów i innych czołowych producentów ropy na świecie.

Europejscy producenci samochodów, tacy jak Peugeot i Volkswagen, byli liderami rynku w Iranie przed sankcjami.

Chociaż kilka sektorów, takich jak przemysł samochodowy, naftowy i infrastruktura, cieszyło się znacznym zainteresowaniem zagranicznych firm w erze przedsankcjonowania, w rzeczywistości zagraniczne firmy miały ograniczoną obecność w Iranie od rewolucji 1979 r. Zasadniczo rynki irańskie pozostały w dużej mierze niezbadane przez międzynarodowe firmy w wielu innych sektorach przemysłu.

Kluczowe obawy

Były prezydent USA Barack Obama twierdził, że umowa uczyni USA i świat bezpieczniejszym miejscem. Pozostały jednak obawy.

Wyzwania obejmowały administrowanie i monitorowanie obiektów atomowych i wydarzeń w Iranie. Wymagana była pełna świadomość istniejących laboratoriów, zakładów, podziemnych miejsc, centrów badawczych i baz wojskowych związanych z rozwojem nuklearnym. Chociaż Iran zgodził się zapewnić MAEA wyższy poziom informacji i głębszy poziom dostępu do wszystkich programów jądrowych i obiektów w kraju, obraz pozostaje niejasny.

Sprzeciw wobec irańskiego porozumienia nuklearnego

Umowa, choć przyjęta przez większą grupę narodów na całym świecie, spotkała się również z sprzeciwem kilku czołowych światowych przywódców. Izraelski przywódca Netanjahu powiedział, że umowa „toruje drogę Iranu do bomby”. Jego gwałtowny sprzeciw wobec umowy wynikał z historii Iranu, że jest wyzwaniem nuklearnym dla regionu Bliskiego Wschodu.

Ponadto Netanjahu powiedział, że umowa jest platformą finansowania i pielęgnowania kraju zdolnego do nuklearnego, ekstremistycznego pod względem religijnym, mówiąc, że wzmocniony Iran może utrudnić pokój i bezpieczeństwo w regionie.

Wejdź do prezydenta Donalda Trumpa

Po wyborach prezydenta Trumpa w listopadzie 2016 r. Zwolennicy porozumienia obawiali się, że porozumienie, które uważają za zwycięstwo pokoju światowego, powróci na stół. A w październiku 2017 r. Ich obawy zostały potwierdzone.

Trump ogłosił, że poświadczy umowę. Co to znaczyło? Zgodnie z warunkami prezydent USA był zobowiązany do podpisania umowy co 90 dni, co oświadczył, że nie zrobi tego, oskarżając Iran o sponsorowanie terroryzmu. Trump powiedział również, że odmówi Iranowi „wszystkich ścieżek do broni nuklearnej”.

Nic dziwnego, że decyzja Trumpa spotkała się z natychmiastowym potępieniem. Szefowa polityki zagranicznej Unii Europejskiej, Federica Mogherini, jako pierwsza ważyła, mówiąc, że umowa była „solidna” i powiedziała, że ​​„nie doszło do naruszenia żadnego ze zobowiązań w umowie”.

Po decyzji Trumpa Kongres miał 60 dni na zaostrzenie sankcji i biorąc pod uwagę wrogość wewnątrz partii republikańskiej, porozumienie o przywróceniu wydawało się możliwe.

Dolna linia

Zalety i wady takiej przełomowej umowy były i będą przedmiotem dyskusji. Większość poglądów, roszczeń i zarzutów jest często dostrojona politycznie. Na razie większość na całym świecie wydaje się pozytywnie oceniać irańską umowę nuklearną. Jednak po tym, jak prezydent Trump potwierdził porozumienie, przyszłość stała się bardziej mroczna.