Hamilton's Wall Street: What You Never Told You

Niedawny musical na temat Alexandra Hamiltona, pierwszego sekretarza skarbu USA, uczynił ten kraj cenną usługą. Nakreślił kluczową historię założenia Ameryki jako należącej do całego narodu, a nie tylko 30% urodzonego w kraju lub białego mężczyzny (wkrótce ma to być 20%). Przytłaczający sukces produkcji pod względem wyróżnień i realizacji pokazuje, jak mile widziane jest osiągnięcie Lin-Manuela Mirandy i jak rzadkie.

Hamilton wiele jednak pomija ze względu na ograniczenia czasowe i ograniczenia hagiografii. Alexander Hamilton postawił finanse kraju na dobrym kursie. Założył Skarb Państwa, pierwszy (krótkotrwały) bank centralny i, pod każdym względem, Wall Street. Trudno wyobrazić sobie USA jako dobrze prosperujące centrum światowego handlu w latach 1850, 1950 lub 2017, gdyby Hamilton dostał piłkę muszkietową w Yorktown.

Nie jest on jednak odpowiedzialny tylko za dumne części historii finansowej kraju. Wall Street ma długą historię boomów, po których nieuchronnie dochodzi do upadków i ucieczki za pieniądze zwykłych ludzi. Często cieszył się bliskimi relacjami z centrami władzy politycznej, przez które uprzywilejowane informacje przepływają być może zbyt łatwo. Opisy te charakteryzowały Wall Street z czasów Hamiltona tak samo jak Wall Street z lat dwudziestych lub dwudziestych XX wieku. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz: Historia Wall Street. )

Wyróżniają się dwa incydenty. Podczas gdy on formułował słynny plan „finansowania i założeń”, finansiści i politycy bliscy Hamiltonowi - osobiście i geograficznie - podejmowali ryki długu z czasów wojny, które rynek wyceniał jako śmieci. Rolnicy i żołnierze, którzy sprzedali te banknoty, nie wiedzieli, podobnie jak krąg Hamiltona, że ​​Skarb Państwa odkupi je w pełnej wartości. Niedługo potem doszło do paniki finansowej, ponieważ Hamilton pokrzyżował plan byłego kolegi, który uważał za zagrożenie dla starannie opracowanego systemu finansowego młodego kraju.

Hamilton był najbardziej wpływowym wczesnym liderem na Wall Street. Zasługuje na wiele zasług za dwa wieki dobrobytu narodowego, ale ustanowił także smutne, znajome precedensy.

Bank of New York

25 listopada 1783 r., W dzień ewakuacji, brytyjscy dowódcy wyciągnęli swoje wojska z Manhattanu wraz z około 30 000 lojalistycznymi uchodźcami, którzy uciekli, walcząc w górę stanu. Brytyjski strzelec wystrzelił ostatni strzał wojny, gdy jego statek minął tłum byłych kolonistów, ale nikogo nie uderzył.

Nowojorczycy, niedawno wolni od brytyjskiej okupacji i obdarzeni doskonałym portem, byli doskonale przygotowani do handlu, ale prawie nie mieli dostępu do finansowania. Brytyjczycy i ich zwolennicy zabrali ze sobą większość złota i srebra w mieście. Continental, pieniądz papierowy wyemitowany przez rząd rewolucyjny, został nadmuchany w zapomnienie do 1780 r., Więc kupno jednego srebrnego dolara wymagało 400 dolarów kontynentalnych. Do 1781 r. Przestał on całkowicie krążyć jako pieniądze. Waluty państwowe utrzymywały się nieco lepiej, więc koloniści używali torebki prywatnych skarbów i obcych monet (ulubione były osiem hiszpańskich sztuk). Tymczasem jedyny bank w Ameryce Północnej znajdował się 100 mil dalej w Filadelfii.

W marcu 1784 roku Hamilton zebrał grupę lojalistów i rewolucjonistów razem w kawiarni na rogu Wall Street i Water Street, aby założyć pierwszy bank w mieście, Bank of New York. (Kawiarnia znajdowała się przecznicę od miejskiego targu niewolników, miejsca, z którym Hamilton miał bliższe połączenia niż pozwala Hamilton .) Bank ten finansowałby kupców z miasta, chronił depozyty ojców założycieli - Thomas Jefferson był wyjątkowym wyjątkiem - i ułatwiać inne projekty Hamiltona z planowanego miasta produkcyjnego w New Jersey.

Hamilton zaproponował Bank Stanów Zjednoczonych w 1790 roku, a otworzył w Filadelfii w roku następnym. W kwietniu 1792 r. Otworzył oddział w Nowym Jorku, drugi bank na Wall Street. W ciągu ośmiu lat od otwarcia tych dwóch banków miały miejsce dwa skandale formacyjne na Wall Street. W obu przypadkach Hamilton był na pierwszym planie, zapewniając, że jego plany dotyczące dobrze prosperującego, odpowiedzialnego pod względem podatkowym kraju nie poszły na marne - niezależnie od szkód ubocznych.

Nigdy nie zakładaj

Kamieniem węgielnym planu Hamiltona, aby zapewnić wiarygodność kredytową Stanów Zjednoczonych - i tematem bitwy rapowej między bohaterem Hamiltona a Thomasem Jeffersonem - było „finansowanie i założenie”. Zgodnie z propozycją, którą Hamilton przedstawił w 1790 r., Rząd federalny uhonoruje długi kraju według wartości nominalnej. Kontrowersyjnie nie tylko sfinansowałby długi związku, które Hamilton oszacował na 54 miliony dolarów, ale także przejął zobowiązania poszczególnych państw (Hamilton oszacował je na 25 milionów dolarów, ale Kongres uregulował na 21, 5 miliona dolarów).

Jego zdaniem „gdy kredyt danego kraju jest w jakikolwiek sposób wątpliwy, nigdy nie zawodzi ekstrawaganckiej premii w takim czy innym kształcie, przy wszystkich pożyczkach, jakie ma okazję”. Innymi słowy, USA zawsze płaciłyby wysokie stopy procentowe, gdyby od samego początku nie uznawały się za wiarygodne.

Niewiele osób widziało tę politykę. Wojenna waluta kontynentalna, którą teoretycznie można było wymienić na twarde pieniądze, kiedy została wydana po raz pierwszy, stała się bezwartościowa. Inne długi rządowe, takie jak weksle, które armia zwykła płacić poborowym i rolnikom, nadal miały pewną wartość, ale zmieniły ręce za ułamek tego, co obiecano. Noty te zostałyby zastąpione skarbowymi papierami wartościowymi o wartości nominalnej. Kontynenty zostały wykupione tylko za 1% wartości nominalnej, ale było to znacznie więcej niż oczekiwano.

Sceptycy zauważyli niesamowitą dalekowzroczność wykazywaną w tym czasie przez handlowców z Wall Street, na których spokój i współpracę Hamilton polegałby, gdy kilkakrotnie szarpnął cenę długu publicznego w górę kilka razy. Członkowie Kongresu, których głosami Hamilton będzie musiał uchwalić cztery ustawy z 1790 r., Które zrealizowały jego plan, również zdawali się wiedzieć, że rynek poważnie nie docenia obligacji rządowych. (W tamtych czasach kongres odbywał się na Wall Street w Federal Hall.)

Pod koniec 1789 r., Dokładnie dwa tygodnie przed tym, jak Hamilton przedłożył Kongresowi „Raport dotyczący rezerwy na wsparcie kredytu publicznego”, 70 kupców z Manhattanu posiadało dług publiczny o wartości około 2, 7 miliona dolarów. W marcu 1790 r., Po ogłoszeniu planu, weteran Wojny o Rewolucję napisał o postępowaniu swoich przyjaciół ze spekulantami: „Jaka była zachęta, gdy zaoferowali swój papier na sprzedaż? Rząd nigdy nie będzie w stanie go zapłacić i że tak było nie warte więcej niż 2s. przez 20s. To był język wszystkich nabywców. ”

Widok Howarda Wachtela

Howard Wachtel, emerytowany profesor ekonomii na American University, cytuje ten list do Massachusetts Centinel w swojej historii z Wall Street z 2003 roku „Street of Dreams - Boulevard of Broken Hearts” (piosenka Green Day ukazała się później). Zgadza się także ze stawkami kongresmenów zgromadzonych w długach federalnych i stanowych, nawet gdy „z wielką powagą” wygłaszali przemówienia wzywające innych ustawodawców do głosowania za funduszami i założeniami. Poniżej znajduje się kilka przykładów z Izby Reprezentantów:

• George Clymer z Pensylwanii za 12 500 $
• Roger Sherman i Jeremiah Wadsworth, Connecticut at-large - 29.500 $
• Elbridge Gerry, Massachusetts 3. miejsce - 49.000 $
• Elias Boudinot, New Jersey at-large - 49, 500 $

Rozmawiając przez telefon z Investopedia, Wachtel zadał oczywiste pytanie: „To znaczy, jak to się mogło stać bez przekazania informacji? Nie było żadnych przepisów przeciwko temu, a także istniała swobodna atmosfera ludzi mieszkających blisko siebie, wspólne jedzenie, wspólna kawa, wspólne rozmowy o sprawach publicznych ”.

Róg Wall and Water w 1797 roku. Po prawej stronie (narożnik południowo-wschodni) znajduje się kawiarnia kupców, w której powstał Bank of New York. Tontine Coffee House, po lewej (północno-zachodni róg), zastąpiłby Merchants jako najważniejsze miejsce spotkań Wall Street po otwarciu w 1793 roku. Firma była prekursorką nowojorskiej giełdy papierów wartościowych i miała strukturę prawdziwej tontiny. Źródło: Wikimedia.

Wachtel cytuje list Williama Constable, brokera z Wall Street, który napisał do swojego kolegi Andrew Craigie pod koniec 1789 roku: „Jadłem obiad z Hamiltonem w sobotę. Jest silny w wierze w utrzymanie publicznego kredytu… Próbowałem go na ten temat…” oni bez wątpienia należy je sfinansować, choć nie można tego zrobić natychmiast - powiedziała jego uwaga. Craigie i jego partnerzy posiadali dług publiczny o wartości 100 000 USD.

Wachtel argumentuje również, że ktoś jest tak skrupulatny i zmotywowany, jak Hamilton nie zaniedbałby położenia podwalin pod swoje plany u rządzących, nawet gdyby jego działania spotkały się wówczas z krytyką i uderzyły nas wieki później jako wykorzystywanie poufnych informacji. „Musisz umieścić to w kontekście” - powiedział Investopedia. „Hamilton miał obsesję na punkcie zrobienia tego. To było jego wielkie marzenie i projekt”. W swojej książce Wachtel cytuje historyka z Columbia University Charlesa Bearda, który na początku XX wieku ożywił pytania dotyczące możliwej zmowy Hamiltona z Wall Street: „Ci, którzy zakładają, że Sekretarz Skarbu mógłby przeprowadzić jego ogromną reorganizację finansów bez naradzając się z czołowymi finansistami tamtych czasów, mają jedynie podstawową wiedzę na temat administracji skarbowej ”. Coś podobnego można powiedzieć o naradzie z politykami.

Warto jednak zauważyć, że pierwszy sekretarz skarbu nie podążał za precedensem, on go ustalał. I chociaż sam Hamilton nie angażował się w te spekulacje, dział, który prowadził, mógł nie być całkowicie czysty. Wachtel sugeruje, że William Duer wykupił głęboko zdyskontowany dług, będąc jednocześnie pierwszym sekretarzem skarbu Hamiltona. Prawda czy nie, Duer zrezygnował w kwietniu 1790 r .; Wachtel pisze, że nawet według standardów z XVIII wieku jego „znaczna inwestycja w publiczne papiery wartościowe” była zbyt daleko idąca. Po odejściu z urzędu weteran skarbu wywołał pierwszą bańkę spekulacyjną na Wall Street, popychając Hamiltona w kąt i zmuszając go do wybuchu pierwszej paniki na ulicy.

Pierwszy huk i popiersie Wall Street

Kiedy zrezygnował, Duer był jednym z najbogatszych ludzi w nowej republice, być może z powodu błyskotliwych inwestycji w długi, które wkrótce zostaną sfinansowane z wojny. Nie gotowy do przejścia na emeryturę, opracował plan ograniczenia rynku akcji Banku Nowego Jorku. Akcje te były już przedmiotem krótkiej spekulacji spekulacyjnej w 1791 r., Ponieważ Hamilton zorganizował je tak, aby inwestorzy mogli natychmiast kupować i płacić w ratach.

Według Wachtel, Duer przekonał Wall Street, że działa bank konkurencyjny, zmniejszając udziały w banku Hamiltona. W międzyczasie wyłapał jak najwięcej zdyskontowanych akcji, planując pozwolić pogłebić się pogłoskom o bankach konkurencyjnych i poczekać, aż akcje ponownie wzrosną.

Robert Wright i David Cowen, autorzy Financial Founding Fathers, przedstawiają odcinek w nieco inny sposób. Million Bank był szczerą propozycją przedsiębiorców z Wall Street; Duer starał się go kontrolować, ale nie udało mu się i postanowił go zabić. Mówiąc to, nie miał też na celu po prostu zaatakowania Banku w Nowym Jorku, ale „efektywne posiadanie akcji i rynków obligacji”.

W obu przypadkach pożyczył z lekkomyślną rezygnacją, aby sfinansować swój plan. Kiedy banki przestały mu pożyczać, zwrócił się do przyjaciół. Kiedy mieli już dość, zaciągnął oprocentowane pożyczki ze znacznej części populacji Nowego Jorku. Bańka, która zaowocowała na początku 1792 roku, zmniejszyła się w stosunku do poprzedniego roku. Hamilton był przerażony. Wright i Cowen cytują listy, w których nazywają nowe projekty „pod każdym względem szkodliwym”, ponieważ dają „dzikie powietrze wszystkim” i zagrażają „całemu systemowi publicznego kredytu”. Dzięki jego błogosławieństwu Bank of New York i Bank of United States wyciągnęły miskę z ponczem, zaciągając pożyczki i ograniczając nowe problemy kredytowe.

Wierzyciele Duera - to znaczy całe miasto - nagle poczuli się ściśnięci. Niektórzy zostali zmuszeni do sprzedaży aktywów, aby zapłacić bankom. Jego sytuacji nie pomógł fakt, że rynek pożyczonych papierów wartościowych wyparował, a także gotowość do pożyczenia. Niewykonał zobowiązania w marcu 1792 r., A gospodarka miasta zaczęła spadać. Wziął pieniądze od „sklepikarzy, wdów, sierot, rzeźników, Carmen, kobiet na rynku, a nawet znanej Bawd, pani Macarty”, według współczesnego obserwatora, który również napisał:

„Każde oblicze jest ponure, stracone jest zaufanie między jednostkami, brak wiarygodności kredytowej i codzienne bankructwo i ogólne bankructwo - dla każdego, kto grał mniej więcej w te przeklęte spekulacje”.

Duer zmarł w więzieniu dłużnika w 1799 r. Miał szczęście, że tam był, zważywszy na wszystko: we wczesnych dniach paniki tłum linczu starał się wyciągnąć go z więzienia.

Wynalazek Wall Street

Ustawodawca w Nowym Jorku debatował całkowicie nad tym, aby zakazać branży maklerskiej po tym incydencie. Aby utrzymać się w interesach, grupa 24 kupców z Wall Street podpisała porozumienie Buttonwood w maju 1792 r., Które ustanowiło przemysł na wzór średniowiecznej gildii: samodzielny, tylko członkostwo, samolubstwo. Osoby z zewnątrz mogą robić interesy z brokerami, ale na własne ryzyko. Według Wachtela te samoregulujące ramy trwały do ​​Nowego Ładu.

Współcześni krytycy Hamiltona argumentowali, że należy zrobić coś, aby zrekompensować żołnierzom i rolnikom, którzy sprzedali swoje długi długowi znanym spekulantom za grosze. Hamilton twierdził, że takie postępowanie stanowiłoby niebezpieczny precedens. Pomysł, napisał w 1790 roku,

„opiera się na zasadzie niszczącej tę jakość długu publicznego lub zasobu narodu, która ma zasadnicze znaczenie dla jego zdolności do zaspokajania celów pieniądza - to jest bezpieczeństwa przelewu; z drugiej strony to samo z tego powodu, ponieważ obejmuje to pogwałcenie wiary, sprawia, że ​​nieruchomości w funduszach stają się mniej wartościowe; w konsekwencji skłania pożyczkodawców do żądania wyższej premii za to, co pożyczają, i powoduje wszelkie inne niedogodności związane ze złym stanem kredytu ”.

Hamilton wygrał, a Wachtel uważa, że ​​zrobił to dobrze. „Aby zabrać kraj z nędznego narodu, który właśnie urodził się w potężnym silniku handlowym” - powiedział Investopedia - „był genialny”. Działania Hamiltona stały się ważnymi precedensami: państwo spłaciło długi; nie wkraczałoby na rynek, aby anulować umowy i zmienić prawa własności. Ale Hamilton ustanowił także szkodliwe precedensy: finanse i rząd szłyby w parze, a rządzący mogliby bezkarnie korzystać z tego związku; Wall Street okresowo składał ekstrawaganckie obietnice zwykłym obywatelom, a następnie wyciągał spod nich dywan.

„Według Hamiltona to było to, co trzeba było zrobić, aby kraj się rozwijał” - powiedział Wachtel dla Investopedia - i miał rację.

Panie Burr, Sir

Bank of New York Hamiltona przetrwał do dziś jako Bank of New York Mellon Corp. Oczywiście nie jest to już jedyny bank na Wall Street, choć Million Bank nigdy nie przyniósł rezultatów. Jednym z konkurentów BNY Mellon, odpowiednio, jest nowoczesne wcielenie firmy Manhattan, założonej przez człowieka, który zastrzelił Hamiltona w lipcu 1804 roku, Aarona Burra. Hamilton zablokował próby założenia banku przez Burra, więc w 1799 roku zamiast tego założył firmę wodną. Firma poświęcała jednak jak najmniej uwagi wodzie, używając wydrążonych kłód zamiast metalowych rur i służąc tylko garstce gospodarstw domowych.

Wkrótce Hamilton zdał sobie sprawę, że Burr oszukał go, ukrywając klauzulę w statucie firmy, która pozwalała mu działać jak bank w prawie wszystkich innych sprawach. W 1955 r., Kiedy fuzje bankowe były nielegalne, prawnik skierował sprytnego Burra i przekonywał, że Bank of Manhattan Company może legalnie połączyć się z Chase National Bank w Nowym Jorku, ponieważ ten pierwszy nie był bankiem i nigdy nie był . Po kilku kolejnych połączeniach firma jest teraz znana jako JPMorgan Chase & Co. Dziedzictwo Hamiltona przyćmiewa Burra pod każdym względem, z jednym wyjątkiem: JPMorgan Chase jest wart 336 miliardów dolarów do 54 miliardów dolarów BNY Mellon.