Czy CFA jest warte wysiłku?

Osiemset godzin studiów magisterskich, pomyślne ukończenie trzech rygorystycznych egzaminów, cztery lata odpowiedniego doświadczenia zawodowego, przestrzeganie dobrze wyszkolonego kodeksu etyki i standardów etyki zawodowej. Respondent, zaznajomiony z tymi wymogami i spełniający je wszystkie, jest posiadaczem karty CFA, który poświęcił, a nawet poświęcił, całe lata swojego życia w dążeniu do doskonałości inwestycyjnej. W przybliżeniu co piąty uczestnik programu realizuje go do końca. Ale czy na zatłoczonym rynku pracy, w zawodzie cieszącym się ostatnio zbyt niskim szacunkiem przez społeczeństwo, czy cały wysiłek poświęcony uzyskaniu CFA jest tego wart?

Co oznacza CFA

Pracodawcy usług finansowych uznają wartość, jaką czarteruje w miejscu pracy, o czym świadczą liczne ogłoszenia o finansach, które wymagają lub wymagają, aby kandydat był czarterującym lub kandydatem CFA.

W przeciwieństwie do Masters in Business Administration, które mogą się znacznie różnić pod względem treści, dyscypliny i reputacji, CFA jest profesjonalnym certyfikatem przyznawanym tylko przez jedną organizację - CFA Institute, który jest stowarzyszeniem non-profit, które reprezentuje część zarządzania aktywami i badań pole. Instytut CFA tworzy, zarządza i testuje program nauczania, który dąży do ciągłej przydatności w zawrotnym i złożonym świecie. Ważniejsza jest jednak międzynarodowa misja Instytutu i jego egzamin.

Językiem finansowym może być angielski, ale praktyka finansowa jest zdecydowanie globalna i konkurencyjna.

Co robi CFA

Co robi typowy czarterujący? W CFA dostępnych jest wiele zawodów, a nowe zastosowania narzędzi opracowanych w ramach rygorystycznych egzaminów są stale aktualizowane przez ekspertów i specjalistów w celu odzwierciedlenia obecnego otoczenia finansowego. Długi okres opracowywania chroni przed pogorszeniem jakości. Zasoby wiedzy kandydata wywodzą się z globalnego zasobu wiedzy inwestycyjnej i są oparte na ciągle zmieniającej się praktyce zawodowej. Przykłady karier posiadaczy kart obejmują: zarządzającego portfelem, analityka inwestycyjnego, analityka ryzyka, dyrektora ds. Inwestycji, analityka pomiaru wyników, menedżera ryzyka i prywatnego doradcę majątkowego.

Kandydaci uczą się w oparciu o kontinuum, zaczynając od wiedzy i zrozumienia kluczowych obszarów i pojęć, takich jak klasy aktywów, ekonomia i rachunkowość finansowa (poziomy I i II), do zastosowania i analizy tego, czego się nauczyli (poziomy I do III), a ich kulminacją jest synteza i ocena kluczowych obszarów praktyki (Poziom II i III), takich jak planowanie majątku i zarządzanie portfelem na poziomie instytucjonalnym i indywidualnym. Uczenie się jest nie tyle sekwencyjne, co ewolucyjne, przy założeniu większej głębi wraz z postępem egzaminów.

Zobacz także: Jak trudne są egzaminy CFA?