Spojrzenie na politykę fiskalną i monetarną

Są dwa potężne narzędzia, którymi posługuje się nasz rząd i Rezerwa Federalna, aby skierować naszą gospodarkę we właściwym kierunku: polityka fiskalna i pieniężna. Przy prawidłowym stosowaniu mogą mieć podobne wyniki zarówno w stymulowaniu naszej gospodarki, jak i spowalnianiu jej, gdy się nagrzeje. Trwająca debata jest bardziej skuteczna w długim i krótkim okresie.

Polityka fiskalna ma miejsce, gdy nasz rząd wykorzystuje swoje wydatki i uprawnienia podatkowe, aby mieć wpływ na gospodarkę. Połączenie i interakcja wydatków rządowych i poboru dochodów to delikatna równowaga, która wymaga dobrego wyczucia czasu i odrobiny szczęścia, aby wszystko było dobrze. Bezpośrednie i pośrednie skutki polityki fiskalnej mogą wpływać na wydatki osobiste, wydatki inwestycyjne, kursy walutowe, poziomy deficytu, a nawet stopy procentowe, które są zwykle związane z polityką pieniężną.

Polityka fiskalna i szkoła keynesowska

Polityka fiskalna jest często powiązana z keynesizmem, który wywodzi swoją nazwę od brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa. Jego ważna praca, „Ogólna teoria zatrudnienia, odsetek i pieniędzy”, wpłynęła na nowe teorie na temat funkcjonowania gospodarki i jest nadal badana. Rozwinął większość swoich teorii podczas Wielkiego Kryzysu, a teorie keynesowskie były używane i nadużywane w miarę upływu czasu, ponieważ są one popularne i często są specjalnie stosowane w celu złagodzenia pogorszenia koniunktury gospodarczej.

W skrócie, keynesowskie teorie ekonomiczne opierają się na przekonaniu, że proaktywne działania naszego rządu są jedynym sposobem kierowania gospodarką. Oznacza to, że rząd powinien wykorzystać swoje uprawnienia do zwiększenia zagregowanego popytu poprzez zwiększenie wydatków i stworzenie łatwego środowiska pieniężnego, które powinno stymulować gospodarkę poprzez tworzenie miejsc pracy i ostatecznie wzrost dobrobytu. Keynesowski ruch teoretyczny sugeruje, że sama polityka pieniężna ma swoje ograniczenia w rozwiązywaniu kryzysów finansowych, tworząc w ten sposób debatę keynesowską kontra monetarystyczną. (Aby zapoznać się z czytaniem, zobacz: Czy Keynesian Economics może skrócić cykle koniunkturalne? )

Chociaż polityka fiskalna była z powodzeniem stosowana podczas Wielkiego Kryzysu i po nim, teorie keynesowskie zostały zakwestionowane w latach 80. XX wieku po długim okresie popularności. Monetaryści, tacy jak Milton Friedman, i pomocnicy podaży twierdzili, że trwające działania rządu nie pomogły krajowi uniknąć niekończących się cykli wzrostu produktu krajowego brutto (PKB), recesji i gwałtownych stóp procentowych poniżej średniej.

Spojrzenie na politykę fiskalną i monetarną

Niektóre skutki uboczne

Podobnie jak polityka pieniężna, polityka fiskalna może być wykorzystywana do wpływania zarówno na wzrost, jak i spadek PKB jako miernika wzrostu gospodarczego. Kiedy rząd wykonuje swoje uprawnienia, obniżając podatki i zwiększając wydatki, praktykuje ekspansywną politykę fiskalną . Podczas gdy na powierzchni działania ekspansyjne mogą wydawać się prowadzić do pozytywnych efektów poprzez stymulowanie gospodarki, istnieje efekt domina o znacznie szerszym zasięgu. Gdy rząd wydaje tempo szybsze niż dochody podatkowe, może akumulować nadwyżkę długu, emitując oprocentowane obligacje w celu sfinansowania wydatków, co prowadzi do wzrostu długu publicznego.

Gdy rząd zwiększy kwotę zadłużenia, które wyemituje w trakcie ekspansywnej polityki fiskalnej, emisja obligacji na otwartym rynku zakończy się konkurowaniem z sektorem prywatnym, który może również potrzebować emisji obligacji w tym samym czasie. Efekt ten, znany jako wypychanie, może pośrednio podnosić stopy z powodu zwiększonej konkurencji o pożyczone fundusze. Nawet jeśli bodziec wywołany zwiększonymi wydatkami rządowymi ma pewne początkowe krótkoterminowe pozytywne skutki, część tej ekspansji gospodarczej można złagodzić przez opór spowodowany wyższymi wydatkami odsetkowymi dla pożyczkobiorców, w tym rządu. (Więcej informacji znajduje się w: Jakie są przykłady ekspansywnej polityki fiskalnej? )

Kolejnym pośrednim efektem polityki fiskalnej jest potencjał inwestorów zagranicznych do licytacji amerykańskiej waluty w ich wysiłkach na rzecz inwestowania w bardziej rentowne obecnie amerykańskie obligacje na otwartym rynku. Podczas gdy silniejsza waluta krajowa wydaje się z pozoru pozytywna, w zależności od wielkości zmiany stawek, może w rzeczywistości sprawić, że towary amerykańskie będą droższe w eksporcie, a towary zagraniczne tańsze w imporcie. Ponieważ większość konsumentów zwykle stosuje cenę jako czynnik decydujący w swoich praktykach zakupowych, przejście do kupowania większej ilości towarów zagranicznych i spowolnienie popytu na produkty krajowe może doprowadzić do przejściowej nierównowagi handlowej. Są to wszystkie możliwe scenariusze, które należy wziąć pod uwagę i przewidzieć. Nie ma sposobu, aby przewidzieć, jaki wynik się pojawi i o ile, ponieważ istnieje tak wiele innych ruchomych celów, w tym wpływów rynkowych, klęsk żywiołowych, wojen i innych wydarzeń na dużą skalę, które mogą poruszyć rynki.

Środki polityki fiskalnej cierpią również z powodu naturalnego opóźnienia lub opóźnienia od momentu, kiedy są one zdeterminowane do potrzeby, kiedy faktycznie przechodzą przez Kongres i ostatecznie prezydenta. Z perspektywy prognozowania, w idealnym świecie, w którym ekonomiści mają 100% ocenę dokładności do przewidywania przyszłości, środki fiskalne mogą być w razie potrzeby przywoływane. Niestety, biorąc pod uwagę nieodłączną nieprzewidywalność i dynamikę gospodarki, większość ekonomistów napotyka trudności w dokładnym przewidywaniu krótkoterminowych zmian gospodarczych. (Czytanie pokrewne, patrz: Kto określa politykę fiskalną, Prezydenta lub Kongresu? )

Polityka pieniężna i podaż pieniądza

Polityka pieniężna może również służyć do rozpalania lub spowalniania gospodarki i jest kontrolowana przez Rezerwę Federalną, a jej ostatecznym celem jest stworzenie łatwego środowiska pieniężnego. Wcześni keynesiści nie wierzyli, że polityka pieniężna ma długotrwały wpływ na gospodarkę, ponieważ:

• Ponieważ banki mają wybór, czy pożyczyć nadwyżki rezerw, które dysponują, z niższych stóp procentowych, mogą po prostu nie pożyczać; i
• Keynesianie uważają, że popyt konsumentów na towary i usługi może nie być związany z kosztem kapitału na ich uzyskanie.

W różnych momentach cyklu gospodarczego może to być prawda, ale polityka pieniężna ma pewien wpływ i wpływ na gospodarkę, a także rynki akcji i instrumentów o stałym dochodzie.

Rezerwa Federalna nosi w swoim arsenale trzy potężne narzędzia i bardzo aktywnie działa na wszystkie z nich. Najczęściej stosowanym narzędziem są operacje otwartego rynku, które wpływają na podaż pieniądza poprzez kupowanie i sprzedawanie amerykańskich papierów wartościowych. Rezerwa Federalna może zwiększyć podaż pieniądza poprzez zakup papierów wartościowych i zmniejszyć podaż pieniądza poprzez sprzedaż papierów wartościowych.

Fed może również zmienić wymogi dotyczące rezerw w bankach, bezpośrednio zwiększając lub zmniejszając podaż pieniądza. Wymagany wskaźnik rezerwy wpływa na podaż pieniądza poprzez regulację kwoty, jaką banki pieniężne muszą utrzymywać w rezerwie. Jeśli Rezerwa Federalna chce zwiększyć podaż pieniądza, może zmniejszyć wymaganą rezerwę, a jeśli chce zmniejszyć podaż pieniądza, może zwiększyć ilość rezerw wymaganych przez banki.

Trzecim sposobem, w jaki Fed może zmienić podaż pieniądza, jest zmiana stopy dyskontowej, która jest narzędziem, które stale otrzymuje uwagę mediów, prognozy, spekulacje. Świat często czeka na ogłoszenia Fed, jakby jakakolwiek zmiana miałaby bezpośredni wpływ na globalną gospodarkę.

Stopa dyskontowa jest często źle rozumiana, ponieważ nie jest to stopa oficjalna, którą konsumenci będą spłacać z tytułu pożyczek lub kont na rachunkach oszczędnościowych. Jest to stawka naliczana bankom, które chcą zwiększyć swoje rezerwy, gdy pożyczają bezpośrednio od Fed. Decyzja FED o zmianie tej stopy przepływa jednak przez system bankowy i ostatecznie określa, co konsumenci płacą za pożyczkę i co otrzymują z depozytów. Teoretycznie utrzymanie niskiej stopy dyskontowej powinno skłonić banki do utrzymywania mniejszej nadwyżki rezerw i ostatecznie zwiększyć popyt na pieniądz. Nasuwa się pytanie: która jest bardziej skuteczna, polityka fiskalna czy pieniężna?

Które zasady są bardziej skuteczne?

Temat ten jest przedmiotem gorących debat od dziesięcioleci, a odpowiedź jest obie. Na przykład dla keynesistowskiego promującego politykę fiskalną przez długi okres czasu (np. 25 lat), gospodarka będzie przechodzić wiele cykli gospodarczych. Pod koniec tych cykli aktywa trwałe, takie jak infrastruktura i inne aktywa o długim okresie użytkowania, nadal będą istnieć i najprawdopodobniej były wynikiem interwencji fiskalnej. W ciągu tych samych 25 lat Fed mógł interweniować setki razy, korzystając ze swoich narzędzi polityki pieniężnej, i być może od czasu do czasu osiągał sukcesy.

Zastosowanie tylko jednej metody może nie być najlepszym pomysłem. Opóźnia się polityka fiskalna, która przenika do gospodarki, a polityka pieniężna wykazała swoją skuteczność w spowalnianiu gospodarki, która rozgrzewa się w szybszym niż pożądane tempie, ale nie przyniosła takiego samego efektu, jeśli chodzi do szybkiego ładowania gospodarki, która ma się rozwijać w miarę, jak pieniądz jest łagodzony, więc jego sukces jest wyciszony.

Dolna linia

Chociaż każda strona spektrum polityk ma swoje różnice, Stany Zjednoczone szukały rozwiązania w środku, łącząc aspekty obu polityk w rozwiązywaniu problemów gospodarczych. Fed może być bardziej doceniony, jeśli chodzi o kierowanie gospodarką, ponieważ ich wysiłki są dobrze nagłośnione, a ich decyzje mogą radykalnie zmienić globalne rynki akcji i obligacji, ale stosowanie polityki fiskalnej trwa nadal. Choć skutki będą zawsze opóźnione, polityka fiskalna wydaje się mieć większy wpływ na długi okres, a polityka pieniężna okazała się mieć krótkoterminowy sukces. (W celu zapoznania się z tym tematem zobacz „Polityka pieniężna a polityka budżetowa: jaka jest różnica?”)