Pieniądze i polityka

Połączenie pieniędzy z polityką w USA sięga czasów kolonialnych. W 1759 roku George Washington wykorzystał rum, pieniądz i skrzypek, aby wzmocnić swoje wybory do Domu Burgesses. W tamtych czasach istniało zrozumienie, że ludzie środków i wykształcenia zajmowali stanowiska kierownicze w rządzie. Z czasem jednak proces polityczny zmienił się, a polityka stała się wielkim biznesem. Ten artykuł dotyczy postępu wydarzeń i przepisów, które ukształtowały i wpłynęły na dzisiejsze otoczenie polityczne.

ZOBACZ: Lobbing: Wpływ ulicy K na Wall Street

Historia
Na początku republiki polityka, jaką znamy, nie istniała. Nie było formalnych kampanii, a proces był prymitywny i stosunkowo niedrogi. Metoda wyborów federalnych była zupełnie inna niż obecnie. Na przykład senatorowie byli wybierani przez ustawodawców aż do uchwalenia siedemnastej poprawki w 1913 r.

Na szczeblu prezydenckim istniała niepisana zasada, że ​​kampanie są poniżej godności urzędu. Ta filozofia działała na początku, ale szybko zmieniła się wraz z powstaniem partii politycznych i początkiem rewolucji przemysłowej. Gdy komunikacja i transport uległy poprawie, zmiany gospodarcze i społeczne zaangażowały w ten proces więcej osób. Politycy musieli przejść od osobistej perswazji do przekonania dużych grup do wspierania ich na wiecach, klubach i konwencjach.

Na początku XIX wieku kampania kongresowa na Środkowym Zachodzie lub Środkowym Atlantyku mogła kosztować nawet 4000 USD. Rachunek był zwykle mniejszy w Nowej Anglii i na Południu. Duże pieniądze przeznaczono na biura stanowe, gdzie pięciocyfrowe kwoty zostały wydane na przyjazne gazety, broszury i inne elementy kampanii. Floats, slogany, piosenki, czapki ze skóry coon i spotkania ożywiające zostały wykorzystane do pobudzenia wyobraźni wyborców.

Do połowy XIX wieku krajowe komitety polityczne wydały do ​​100 000 USD na kampanie prezydenckie. W miarę wzrostu wielkości i kosztu rządu przyciągało go coraz więcej biznesmenów jako sposobu na zwiększenie ich interesów biznesowych. Patronat przełożył się na lojalność i sposób pozyskiwania darowizn w zamian za hojne względy polityczne. Oczekiwano regularnych składek u rządzących, jeśli miałeś nadzieję utrzymać się na swoim stanowisku.

Zabójstwo prezydenta Garfielda w 1881 r. Spowodowało zasadniczą zmianę klimatu politycznego i uchwalenie ustawy o reformie służby cywilnej Pendleton dwa lata później. Wymagało to konkurencyjnych egzaminów na stanowiska rządu federalnego, które byłyby przyznawane na podstawie zasług, a nie przynależności politycznej lub wsparcia finansowego.

Polityka w świecie rzeczywistym
Gdy wpływ pieniędzy przejął proces polityczny, kwota niezbędna do wygrania wyborów ogromnie wzrosła. Niektóre reformy miały niezamierzone skutki uboczne. Na przykład, kiedy pierwszy proces został wdrożony po raz pierwszy, miał on na celu odebranie władzy osobom politycznym i przekazanie ich w ręce zwykłych wyborców. Primary przedłużyły jednak cykl wyborczy i znacznie zwiększyły potrzebę dodatkowego finansowania.

Reformy nie przyniosły pożądanego efektu zmniejszenia kosztów ubiegania się o urząd, ponieważ kandydaci wymyślają sposoby obejścia ich. Kreatywna księgowość i „miękkie pieniądze” połączyły się, aby obejść infrastrukturę partii krajowej.

Pozyskiwanie środków z miękkich pieniędzy, w przeciwieństwie do środków z twardych pieniędzy, nie podlega federalnym przepisom dotyczącym finansowania kampanii, ponieważ nie jest kontrolowane przez kandydatów lub ich komitety wyborcze. Otwiera to drzwi dla wkładów różnych podmiotów i każdego, kto w innym przypadku zostałby zablokowany w bezpośrednich kampaniach finansowych. Obejmuje to związki zawodowe, korporacje i osoby zamożne, których składki byłyby normalnie ograniczone.

Komitety Działań Politycznych (PAC) reprezentują określone interesy pracownicze, biznesowe lub ideologiczne i zbierają pieniądze, aby pomóc w wyborze i pokonaniu wybranych kandydatów. Te PAC muszą zarejestrować się w Federalnej Komisji Wyborczej i mogą przekazywać 5000 USD na poszczególne wybory. Mogą również przekazać 15 000 USD dowolnej partii krajowej i otrzymać do 5000 USD od osoby lub organizacji rocznie.

Postacie polityczne i skandale
W okresie porewolucyjnym oczekiwano, że „hojni dżentelmeni” wydadzą własne pieniądze na pomoc w staraniach o urząd. James Madison nie udało mu się ubiegać o miejsce w Virginia House of Delegates, ponieważ nie uważał za właściwe łączenie pieniędzy z polityką.

Abraham Lincoln przyznał mecenat pracy w zamian za miliony dolarów w kontraktach z czasów wojny secesyjnej dla północnych biznesmenów. Oczekiwano, że firmy przyczynią się do jego kampanii i odzyskają 5% pensji urzędników. Podczas jego kampanii przez drugą kadencję jego agenci podobno „wypłacali pieniądze jak woda”, aby rządzić głosowaniem na swój sposób.

Podczas budowy kolei transkontynentalnej Union Pacific Railroad dała zdyskontowanych akcji wpływowym politykom w zamian za ich dalsze wsparcie dla dodatkowego finansowania projektu. Znany jako skandal Credit Mobilier z 1872 roku, jednym ze skażonych był przedstawiciel James A. Garfield z Ohio, który został prezydentem.

Tammany Hall (lub Tammany Society) był maszyną Partii Demokratycznej, która kontrolowała politykę Nowego Jorku do lat 30. XX wieku. Swój wpływ czerpał z kontraktów rządowych, odrzutów pracy, patronatu i władzy skorumpowanych liderów, takich jak William „Boss” Tweed.

Kiedy Standard Oil wpompował 250 000 $ do kaset kampanii Williama McKinleya, zauważył, że jego wkład był równoważny z „wykupieniem polisy ubezpieczeniowej”. W jednym z najbardziej sensacyjnych wydarzeń sekretarz spraw wewnętrznych Albert Fall został skazany za przyjmowanie łapówek od firm naftowych w zamian za niskie stawki dzierżawy rezerw ropy naftowej w Teapot Dome. Skandal podważył reputację ówczesnego prezydenta Warrena Hardinga.

Luizjana była znana z korupcji pod rządami byłego gubernatora Hueya „Kingfish” Long. Jego syn Russell, były senator, powiedział kiedyś: „Różnica między dużym wkładem w kampanię a łapówką jest niemal różnicą”. Skandale takie jak te trwają do dziś, podnosząc stawkę, wrzucając więcej pieniędzy do zakładki i wydając większe wkładki uszne.

Ustawodawstwo dotyczące finansowania kampanii
Poniżej znajduje się podsumowanie najważniejszych przepisów i orzeczeń sądowych, które dotyczyły pozyskiwania funduszy i finansowania kampanii:

• 1907 - Ustawa Tillmana: zakazuje krajowym bankom i korporacjom udziału w jakichkolwiek wyborach na urząd polityczny.
  
• 1910 - Ustawa o reklamie: Wymagane krajowe komitety i strony do składania raportów z kampanii dla wszystkich przychodów i wydatków.
  
• 1911 - Nowelizacja Ustawy o reklamie: Wymagane zgłaszanie przez kandydatów we wszystkich wyborach federalnych i ustanowienie limitów wydatków w wysokości 5000 $ na miejsce w domu i 10.000 $ na miejsce w senacie.
  
• 1921 - Newberry przeciwko Stanom Zjednoczonym: Sąd Najwyższy obniżył limity wydatków określone w Ustawie o reklamie, mówiąc, że władza kongresowa do regulowania wyborów nie obejmuje ćwiczeń nominacyjnych i partii partyjnych.
  
• 1925 - Federalna ustawa o praktykach korupcyjnych: rozszerzony zasięg na partie wielonarodowe i komitety wyborcze oraz ustanawia ramy sprawozdawcze dla przychodów i wydatków. Zwiększono limit wydatków na kampanie senackie do 25 000 USD.
  
• 1939 - Hatch Act: Zakazano pracownikom federalnym zbierania datków z kampanii i udziału w polityce. Ustaw limit wkładu indywidualnego dla kampanii federalnej na 5000 USD, a wydatki dużych partii na 3 miliony USD rocznie.
  
• 1943 - Smith-Connally Act: Zakazany związkom zawodowym wnoszenia wkładu w kampanie federalne.
  
• 1941 - Stany Zjednoczone przeciwko Classic: Sąd Najwyższy orzekł, że Kongres jest uprawniony do regulowania i ograniczania wydatków na wybory pierwotne w przypadkach, w których prawo stanowe uczyniło ich częścią procesu wyborczego i skutecznie określiło wynik wyborów.
  
• 1943 - przedłużenie ustawy Tillmana: zabronione składki ze strony korporacji i związków, prowadzące do utworzenia publicznie dostępnych komputerów.
  
• 1971 - Federalna ustawa o kampanii wyborczej (FECA): ustanowiono wymogi dotyczące ujawniania informacji dla komisji politycznych i kandydatów federalnych. Ustaw limity kwoty, jaką kandydat może wydać na media i kampanię.
  
• 1974 - Zmiana FECA: ustanowienie Federalnej Komisji Wyborczej (FEC) oraz dobrowolnego publicznego systemu finansowania wyborów prezydenckich i dopasowywania funduszy dla głównych prezydenckich prezydencji. Zastąpiono limity wydatków mediów całkowitymi limitami kampanii zarówno w wyborach kongresowych, jak i prezydenckich. Ustalone federalne limity wkładów dla osób fizycznych, komitetów politycznych i partii krajowych.
  
• 1975 - FEC zezwala korporacyjnym publicznie dostępnym podmiotom na pozyskiwanie akcjonariuszy i pracowników.
  
• 1976 - Buckley przeciwko Valeo: Sąd Najwyższy orzekł, że pieniądze są mową i chronione przez Pierwszą Poprawkę. Limity wydatków są zatem niekonstytucyjne. Tylko reklamy promujące kandydata (a nie problemy) podlegają regulacji. Limity wydatków mogą dotyczyć kandydatów, którzy akceptują finansowanie publiczne.
  
• 2002 - Bipartisan Campaign Reform Act (McCain-Feingold): Zwiększono limit wkładów indywidualnych z 1000 USD do 2000 USD z korektą inflacji. Wyeliminowano wkłady z miękkich pieniędzy na rzecz partii krajowych i zabroniono korporacjom i związkom płacenia za reklamy kandydatów federalnych w ciągu 30 dni od daty głównej / konwencji lub 60 dni od wyborów powszechnych.
  
• 2010 - Citizens United przeciwko Federalnej Komisji Wyborczej: Sąd Najwyższy orzekł, że ograniczenia finansowania przez korporację niezależnych programów politycznych w wyborach kandydujących naruszają pierwszą poprawkę.

Dolna linia
Przecięcie pieniędzy i polityki często zaczyna się na samej górze. W dobrze nagłośnionym przykładzie Clintonowie sprzedawali sypialne pościele Lincoln od 100 000 $ za noc. Przeprowadzili również 98 spotkań w Białym Domu, gdzie 50 000 $ kupiło ci trzy duńskie i filiżankę kawy.

Niemożliwe jest usunięcie pieniędzy z polityki, zwłaszcza że cieszy się ochroną konstytucyjną potwierdzoną przez Sąd Najwyższy. Bez dobrowolnych ograniczeń cena biura politycznego będzie nadal rosła. Polityka dotyczy władzy, a pieniądze kupują władzę. Rzeczywistość jest taka, że ​​pieniądze muszą skądś pochodzić i większość wysiłków, aby je kontrolować, nie działa, nie była egzekwowana ani nie została uchylona przez Sąd Najwyższy.