Składki na ubezpieczenie społeczne (NIC)
Składki na ubezpieczenie społeczne to wpłaty dokonywane przez pracowników i pracodawców na brytyjskie ubezpieczenie społeczne (NI). Składki na ubezpieczenie społeczne początkowo finansowały programy dla chorych i bezrobotnych, a później ostatecznie opłacały również emerytury państwowe. Składki dzielą się na kategorie, które mogą albo liczyć się do uprawnienia danej osoby do świadczeń, albo są wypłacane bez zaliczania do jakiegokolwiek rodzaju uprawnień w zależności od kategorii, do której należą.
PRZEŁAMANIE Składek na ubezpieczenie społeczne (NIC)
Składki na ubezpieczenie społeczne są opłacane z podatków od wynagrodzeń i podatków dochodowych. Z biegiem lat składki rozszerzyły się na inne świadczenia rządowe. Limity składek zostały usunięte z najwyższych poziomów dochodów, co czyni ten program bardziej redystrybucyjnym.
Historia składek na ubezpieczenie społeczne
Obecny system ubezpieczeń społecznych w Wielkiej Brytanii rozpoczął się od ustawy o ubezpieczeniach społecznych z 1911 r. Wprowadzono pojęcie świadczeń opartych na składkach płaconych przez pracowników najemnych i ich pracodawców. W celu rejestrowania składek pracodawcy byli zobowiązani do zakupu specjalnych znaczków pocztowych i umieszczenia ich na kartach składkowych. Karty stanowiły dowód uprawnienia do świadczeń i zostały przekazane pracownikowi po zakończeniu zatrudnienia. W związku z tym utrata pracy w Wielkiej Brytanii stała się znana jako „biorąc pod uwagę twoje karty”, co trwa do dziś, chociaż sama karta już nie istnieje.
Początkowo istniały dwa programy, jeden dla świadczeń zdrowotnych i emerytalnych (zarządzanych przez „zatwierdzone towarzystwa”, w tym przyjazne towarzystwa i niektóre związki zawodowe), a drugi dla świadczeń dla bezrobotnych, którym zarządzał bezpośrednio rząd. Raport Beveridge'a z 1942 r. Zaproponował rozszerzenie i zjednoczenie państwa opiekuńczego w ramach tak zwanego ubezpieczenia społecznego. W marcu 1943 r. Winston Churchill w audycji pt. „ Po wojnie ” zobowiązał rząd do systemu „krajowego obowiązkowego ubezpieczenia dla wszystkich klas na wszystkie cele, od kołyski aż po grób”.
Klasy składek na ubezpieczenie społeczne
Składki na ubezpieczenie społeczne dzielą się na trzy klasy: klasa 1, 2 i 3. Zapłacone składki NIC są zapisywane na indywidualnym rachunku NI, który określa uprawnienia do niektórych świadczeń, w tym emerytury państwowej. Karty sieciowe klasy 1A, 1B i 4 nie liczą się do uprawnień do świadczeń, ale muszą zostać wypłacone, jeśli są należne.
- Składki klasy 1 są opłacane przez pracodawców i ich pracowników. Zgodnie z prawem składka pracownicza jest określana jako składka „pierwotna”, a składka pracodawcy jako „dodatkowa”, ale zwykle nazywane są po prostu składkami pracowniczymi i pracodawcami. Składka pracownika jest potrącana z wynagrodzenia brutto przez pracodawcę, przy czym pracownik nie wymaga żadnych działań. Pracodawca dodaje następnie swoją składkę i przekazuje całość do HMRC wraz z podatkiem dochodowym.
- Składki klasy 2 są ustalonymi tygodniowymi kwotami płaconymi przez osoby prowadzące działalność na własny rachunek. Są należne bez względu na zyski lub straty z handlu, ale osoby o niskich zarobkach mogą ubiegać się o zwolnienie z obowiązku zapłaty, a osoby o wysokich zarobkach z zobowiązaniem wobec Klasy 1 lub 4 mogą ubiegać się o odroczenie płatności.
- Składki klasy 3 są dobrowolnymi składkami NIC płaconymi przez osoby, które chcą wypełnić lukę w swoich składkach, która powstała albo z powodu braku pracy, albo z powodu zbyt niskich zarobków.
- Składki klasy 4 są opłacane przez osoby prowadzące działalność na własny rachunek jako część ich zysków. Należność jest obliczana z podatkiem dochodowym na koniec roku, na podstawie danych podanych w zeznaniu podatkowym SA100.