Zrozumienie tablicy walut a bank centralny

Podobnie jak bank centralny, kantor walutowy jest organem monetarnym kraju, który wydaje banknoty i monety. W przeciwieństwie do banku centralnego kantor walutowy nie jest pożyczkodawcą ostatniej instancji ani też nie jest tak zwany „bankiem rządowym”. Rada walutowa może działać samodzielnie lub działać równolegle z bankiem centralnym, chociaż ten drugi układ jest rzadki. Ten mało znany typ systemu monetarnego istnieje tak długo, jak szeroko stosowany bank centralny i jest używany przez wiele gospodarek, dużych i małych.

Alternatywa dla banku centralnego?

W tradycyjnej teorii tablica walut emituje do obiegu lokalne banknoty i monety zakotwiczone w obcej walucie (lub towarze), zwanej walutą rezerwową . Waluta kotwica jest silną walutą handlową na rynku międzynarodowym (zwykle jest to dolar amerykański, euro lub funt brytyjski), a wartość i stabilność lokalnej waluty jest bezpośrednio związana z wartością i stabilnością zagranicznej waluty kotwicy. W związku z tym kurs wymiany walut w systemie walutowym jest ściśle ustalony.

W przypadku rady walutowej na politykę pieniężną danego kraju nie mają wpływu decyzje władz monetarnych (zgodnie z praktyką w systemie bankowości centralnej), ale raczej determinują ją podaż i popyt. Rada walut po prostu emituje banknoty i monety i oferuje usługę przeliczania lokalnej waluty na walutę zakotwiczoną według stałego kursu wymiany. Tablica walutowa nie może próbować manipulować stopami procentowymi poprzez ustalanie stopy dyskontowej; ponieważ rada walutowa nie pożycza bankom ani rządowi, jedynym sposobem, w jaki rząd musi zebrać niezbędne środki, jest opodatkowanie lub zaciąganie pożyczek, a nie drukowanie większej ilości pieniędzy (główna przyczyna inflacji). Stopy procentowe w takim systemie są w końcu podobne do stóp na rynku krajowym waluty kotwicy.

Konwersje i zobowiązania

Teoretycznie, aby tablica walutowa mogła funkcjonować, musi mieć co najmniej 100% dostępnej waluty rezerwowej i posiadać długoterminowe zobowiązanie wobec lokalnej waluty. W związku z tym zarząd waluty musi stosować stały kurs wymiany; musi także utrzymywać minimalną ilość rezerw, zgodnie z prawem.

Aktywa rezerw walutowych waluty kotwicowej - które odpowiadają co najmniej 100% wszystkich lokalnych banknotów i monet w obiegu - to zazwyczaj albo niskooprocentowane obligacje i / lub inne rodzaje papierów wartościowych. Zatem baza pieniężna w systemie walutowym (M0) jest w 100% zabezpieczona przez rezerwy walutowe. Rada walutowa zwykle będzie utrzymywać nieco ponad 100% rezerw walutowych na pokrycie wszystkich swoich zobowiązań (wyemitowanych banknotów i monet).

Rada walutowa musi być również w pełni zaangażowana w pełną zdolność do przeliczania lokalnej waluty na walutę kotwicy. Oznacza to, że nie powinno być żadnych ograniczeń dla osób lub firm wymieniających lokalnie emitowaną walutę na walutę główną lub przeprowadzających transakcje na rachunku bieżącym lub kapitałowym.

Beyond the Last Resort

W przeciwieństwie do banku centralnego rada walutowa nie przechowuje depozytów bankowych, które są oprocentowane i przynoszą zysk. Dlatego komisja walutowa nie jest pożyczkodawcą ostatniej instancji dla systemu bankowego: jeśli bank upadnie, komisja walutowa go nie uratuje. Podczas gdy bank komercyjny niekoniecznie musi utrzymywać nawet 1% rezerw na pokrycie zobowiązań (popyt na depozyty), niektórzy twierdzili, że w tradycyjnym systemie walutowym banki rzadko upadają.

Gdzie się znajdują?

Historycznie tablica walutowa jest tak stara jak bank centralny i, podobnie jak ten drugi, ma swoje korzenie w ustawie o angielskim banku z 1844 r. W praktyce jednak większość tablic walutowych wykorzystywano w koloniach, przy czym kraj macierzysty i powiązanie gospodarek lokalnego kraju.

Dzięki dekolonizacji wiele nowych suwerennych państw zdecydowało się na system zarządzania walutami, aby dodać siły i prestiżu świeżo wydrukowanym walutom. Być może pytasz, dlaczego takie kraje nie używały po prostu lokalnej waluty (w przeciwieństwie do emitowania lokalnych banknotów i monet). Odpowiedź jest następująca: 1) kraj może czerpać korzyści z różnicy między odsetkami uzyskanymi z rezerwowych aktywów walutowych zakotwiczonych a kosztami utrzymania banknotów i monet w obiegu (pasywa); 2) ze względów nacjonalistycznych kraje zdekolonizowane wolą korzystać z niezależności poprzez emisję lokalnej waluty.

Współczesne tablice walutowe

Argumentowano, że dzisiejsze tablice walutowe nie są w praktyce ortodoksyjne i są systemami podobnymi do tablic walutowych, wykorzystującymi kombinację metod, gdy działają jako władza monetarna. Na przykład może istnieć bank centralny, ale z zasadami określającymi poziom rezerw, które musi on utrzymywać, i poziomem stałego kursu walutowego; lub odwrotnie, kantor walutowy może nie utrzymywać minimum 100% rezerw. Dzisiaj nowo niepodległe państwa, takie jak Litwa, Estonia i Bośnia, wdrożyły systemy podobne do izb walutowych (waluty lokalne są zakotwiczone w euro). Argentyna miała system podobny do tablicy walut (zakotwiczony w dolarach amerykańskich) do 2002 r., A wiele państw karaibskich korzystało z tego rodzaju systemu do dziś.

Hongkong, być może najbardziej znany kraj, którego gospodarka zatrudnia zarząd walutowy, przeżył kryzys finansowy w latach 1997/1998, kiedy spekulacje spowodowały gwałtowny wzrost stóp procentowych i spadek wartości dolara hongkońskiego. Biorąc jednak pod uwagę to, co teraz wiemy o tablicach walut, trudno sobie wyobrazić, w jaki sposób i dlaczego dolar Hongkongu może podlegać spekulacjom: waluta jest zakotwiczona według stałego kursu walutowego, obejmującego co najmniej 100% bazy pieniężnej waluty według rezerw walutowych (w tym przypadku rezerwy zagraniczne były trzykrotnie wyższe niż M0). Kurs wymiany ustalono na 7, 80 HKD na 1, 00 USD. Analitycy twierdzą jednak, że ponieważ rada walutowa zachowywała się niekonwencjonalnie i zaczęła wdrażać środki mające na celu wywieranie wpływu i kierowanie polityką pieniężną, inwestorzy zaczęli spekulować, czy władze monetarne Hongkongu rzeczywiście wykorzystają swoje rezerwy, jeśli uzna to za konieczne. Zatem przekonanie, że tablica walutowa nie działałaby już w sposób ortodoksyjny, a gotowość tablicy walutowej - w przeciwieństwie do jej zdolności do obrony kołka lokalnej waluty - wystarczyła, aby wywrzeć presję na dolara HK i spowodować jego upadek. Kiedy ekonomiczna rola HKMA zaczęła wydawać się mniej autorytatywna, rada walutowa straciła wiarygodność, co spowodowało, że gospodarka Hongkongu odniosła skutek i musiała ponownie ocenić uprawnienia władzy monetarnej. (Dowiedz się więcej o minionych kryzysach bankowych w From Booms To Bailouts: The Banking Crisis of the 1980s .)

Dolna linia

A więc, który system jest lepszy: kantor czy bank centralny? Nie ma prostych przykładów, które mogłyby odpowiedzieć na to pytanie. W praktyce elementy każdego systemu, bez względu na to, jak subtelne, zasługują na uznanie. Każdy organ monetarny potrzebuje wiarygodności do działania. Gdy inwestorzy zaczną tracić wiarę w system, system - bez względu na to, czy będzie to kantor walutowy, bank centralny, czy nawet trochę jedno i drugie - zawiódł.