Zwycięzcy Nobla są nagrodami ekonomicznymi

Nagroda Nobla w dziedzinie nauk ekonomicznych niekoniecznie uznaje najnowsze lub najbardziej „nowatorskie” pomysły w dziedzinie ekonomii i finansów, ale skupia się na tych, które stosują podejście polegające na wyczekiwaniu. W końcu Merton i Scholes nie dostali nagrody dopiero w 1997 r., Długo po tym, jak ich formuła wyceny opcji stała się wszechobecnym narzędziem dla traderów i zarządzających portfelami.

W tym artykule przyjrzymy się niektórym dawnym zwycięzcom, których wkład jest szczególnie znany i przydatny w naszym codziennym życiu inwestycyjnym.

O nagrodzie
Zmarły Alfred Nobel nie wydał w testamencie nagrody za ekonomię, tak jak za literaturę, fizykę, chemię, medycynę i pokój. Nagroda Nobla dla nauk ekonomicznych pojawiła się dopiero w 1968 r., Kiedy Bank Szwecji ustanowił ją w 300. rocznicę ku pamięci Alfreda Nobla.

Warto również zauważyć, że kryteria przyznania nagrody zostały rozszerzone w 1995 r., Tak aby obejmowały nauki społeczne jako całość, więc można było również uznać wkład w takie dziedziny, jak socjologia i nauki polityczne. Często są one powiązane ze współczesną teorią ekonomii, ponieważ rządy, firmy i osoby prywatne pracują nad rozwiązaniem tych samych problemów i przydzieleniem tych samych zasobów.

Wreszcie nagrody mogą być przyznawane tylko żywym. Niestety dla późnych wielkich mistrzów, takich jak Adam Smith i John Maynard Keynes, nie będzie (zasłużonej) pośmiertnej nagrody.

Teorie ekonomiczne wymagają czasu, aby udowodnić
W ekonomii, bardziej niż w większości dziedzin, potrzeba wielu lat, aby dana teoria lub odkrycie naprawdę okazało się skuteczne lub nawet poprawne. Studia ekonomiczne, zwłaszcza makroekonomiczne, są zwykle jednym z trendów i cykli, szoków rynkowych i badań perspektywicznych. Na przykład, jeśli czyjaś teoria dotyczy tego, jak inflacja reaguje na początku i na hossie, może minąć 10 lat lub nawet więcej, aby dojść do końca hossy, a historyczne dane gospodarcze mogą być ograniczone lub trudne do skorelowania z teraźniejszość.

Z czasem jednak ekonomiści, których spostrzeżenia naprawdę zmieniają dziedzinę, zostają uznani przez komitet. Zdobycie nagrody przynosi niezłą wypłatę (około 1, 5 miliona dolarów) i być może dawno spóźniony kredyt i uwagę, szczególnie w niektórych młodszych dziedzinach gospodarki, takich jak mikrofinanse i finanse behawioralne.

Byli zwycięzcy noty
Wielu ekonomistów nigdy nie zdobywa dużej sławy poza wieżami z kości słoniowej, w których działają, ale niektórzy wnieśli bezpośredni wkład w ekonomię indywidualnych inwestorów i firm. Ci poprzedni zwycięzcy zasługują na specjalne ukłon w stronę swoich narzędzi i teorii, które pomogły inwestorom lepiej zrozumieć rynki i ich portfele.

• Leonid Hurwicz, Eric Maskin, Roger Myerson zapewniają ramy do analizy warunków rynkowych
  Wszyscy trzej laureaci Nagrody Nobla w 2007 r. Wnieśli znaczący wkład w teorię projektowania mechanizmów, która zapewnia ramy dla analizy warunków rynkowych w mniej niż idealnych scenariuszach. Hurwicz po raz pierwszy wprowadził teorię w latach 60. Jego prace zostały później rozszerzone przez jego kolegów z klasy Maskina i Myersona. Byli w stanie rozszerzyć zakres zastosowań teorii projektowania mechanizmów na szeroki wachlarz mechanizmów finansowych, takich jak handel międzynarodowy, wybory i inne procedury głosowania. Rozszerzyli nawet zastosowania teorii na prywatne instytucje społeczne, których nadrzędne cele (zwykle przynoszące korzyści jak największej liczbie osób w jak najlepszy sposób) mogą nie być równoległe do indywidualnych celów ich przywódców. Wiele aspektów współczesnej gospodarki nie pasuje do klasycznych definicji rynków, na których zawsze istnieje doskonała konkurencja i „warunki równowagi”. Prace trio potwierdziły wykorzystanie rynków aukcyjnych dla wielu rodzajów handlu i otworzyły nowe szkoły myślenia w zakresie rozwiązywania problemów społecznych i przekazywania dóbr publicznych.
  
• Samuelson pomaga przekształcić ekonomię w czystą naukę
  Paul Samuelson zdobył drugą nagrodę przyznaną kiedykolwiek w 1970 r .; został doceniony za swój przełomowy wkład, który połączył ekonomię z matematyką. Przed Samuelson ekonomiści i inwestorzy mieli trudności z przeprowadzaniem analiz matematycznych i naukowych na rynkach, ponieważ nie istniał spójny sposób porównywania sytuacji w różnych warunkach. Jego książka z 1947 r. „Podstawy analizy ekonomicznej” sprzedała się w większej liczbie egzemplarzy niż jakikolwiek inny podręcznik ekonomii, a Samuelson jest uważany za jednego z założycieli nowoczesnej ekonomii neoklasycznej.
  
• Milton Friedman na nowo definiuje rolę ekonomii i rządu
  Milton Friedman wygrał w 1976 roku za swoje przełomowe badania dotyczące analizy konsumpcji i teorii monetarnej, a niektórzy uważali go za najważniejszego ekonomistę XX wieku. Friedman opowiadał się za małym rządem i bezinteresownym podejściem do rynków - teoriami, które stały się kamieniem węgielnym wielu ruchów politycznych i gospodarczych na początku lat osiemdziesiątych. Friedman uważał, że rynki odgrywają kluczową rolę w polityce i rządzie; do tego stopnia, że ​​niektóre problemy, powiedział, można rozwiązać jedynie za pomocą sił rynkowych. Jednym z największych fanów Friedmana był Alan Greenspan, który wykorzystał teorie Friedmana dotyczące podaży pieniądza i wyników ekonomicznych, aby poprowadzić amerykańską gospodarkę przez rekordowy okres ekspansji od połowy lat 80. do 2006.
  
• Trio inwestorskie z 1990 roku: Markowitz, Sharpe i Miller
  Tych trzech zwycięzców mogło dzielić nagrodę z 1990 roku, ale każdy z nich wniósł wyjątkowo użyteczny wkład indywidualny dla inwestorów. Harry Markowitz jest ojcem chrzestnym współczesnej teorii portfela, podając nam te same teorie analizy portfela średniej wariancji, z których korzysta dziś większość zarządzających pieniędzmi. Jego matematyczne podejście do tworzenia optymalnego portfela otworzyło drzwi do nowoczesnych technik dywersyfikacji i nauczyło nas krytycznych kompromisów między ryzykiem a zwrotem. Pomysły Markowitza zostały później przyjęte przez Williama Sharpe'a, aby stworzyć szkielet modelu wyceny aktywów kapitałowych (CAPM), który jest obecnie szeroko stosowany zarówno przez inwestorów, jak i menedżerów firm, w celu ustalenia wymaganego poziomu zwrotu z aktywów. Sukces CAPM i związanego z nim współczynnika „Beta” pomogło ujednolicić proces oceny aktywów i ich premii za ryzyko.
  Merton Miller nie ma zaszczytu nazwania go terminem finansowym, ale od dawna zwracał uwagę na finanse przedsiębiorstw i inwestorów indywidualnych. Jego teorie pomogły wytyczyć sposób, w jaki menedżerowie prowadzą firmy w imieniu akcjonariuszy. W szczególności udowodnił, że ponieważ inwestorzy mogą samodzielnie dywersyfikować portfele, spółki powinny po prostu próbować zmaksymalizować wartość dla akcjonariuszy i nie martwić się o znalezienie idealnego stosunku kapitału dłużnego do kapitału własnego.
  
• Instrumenty pochodne zajmują centralne miejsce - Merton i Scholes w 1997 roku
  Rok 1997 przyniósł dawno spóźnione uznanie twórcom ostatecznego mechanizmu wyceny opcji. Formuła Blacka-Scholesa-Mertona została opracowana przez Roberta Mertona i Myrona Scholesa. Fischer Black zmarł w 1995 roku. Nagroda przyszła długo po tym, jak ceny Black-Scholesa przeniknęły świat wyceny opcji na akcje, a terminy takie jak „wartość czasowa” i „Grecy” były już w słowniku inwestora w opcje. Praca trzech inwestorów w zakresie standaryzacji cen opcji doprowadziła do szerokiej ekspansji pochodnych papierów wartościowych jako całości; od tego czasu rozkwitły kontrakty futures, opcje na akcje dla pracowników i towary. Co najważniejsze, zajęła dziedzinę finansów, która miała ograniczoną publiczność i wprowadziła ją na świat za pomocą wspólnego języka matematyki.
  

Wniosek
Laureaci Nagrody Nobla dali nam znacznie więcej niż paszę na rozprawy i prace magisterskie. Poprzedni zwycięzcy dostarczyli prawdziwym inwestorom narzędzia, które są używane na co dzień, i otwierają nowe sposoby patrzenia na aktywa, rynki i naszą rolę w ich pracy. Pierwszym krokiem w nauce korzystania z tych modeli jest zapoznanie się z ich twórcami.