Teoria spływu
Ekonomia spływająca z góry, czyli „teoria spływu z góry”, stwierdza, że ulgi podatkowe i korzyści dla korporacji i bogatych spadną na wszystkich innych. Opowiada się za ulgami podatkowymi od dochodów i zysków kapitałowych lub innymi korzyściami finansowymi dla dużych przedsiębiorstw, inwestorów i przedsiębiorców w celu stymulowania wzrostu gospodarczego. Argument opiera się na dwóch założeniach: wszyscy członkowie społeczeństwa czerpią korzyści ze wzrostu, a wzrost najprawdopodobniej pochodzić będzie od osób posiadających zasoby i umiejętności zwiększające wydajność.
1:11Wyjaśnianie teorii podstępnej
Zrozumienie teorii spadania
Opadająca ekonomia ma charakter polityczny, a nie naukowy. Chociaż jest to powszechnie kojarzone z ekonomią po stronie podaży, nie ma jednej kompleksowej polityki gospodarczej określanej jako ekonomia spływu. Każda polisa może zostać uznana za „zstępującą”, jeśli są spełnione następujące warunki: Po pierwsze, główny mechanizm polityki nieproporcjonalnie przynosi korzyści zamożnym przedsiębiorstwom i osobom prywatnym w krótkim okresie. Po drugie, polityka ma na celu podniesienie standardu życia wszystkich osób w długim okresie.
Pierwsze wzmianki o ekonomii spływały z amerykańskiego komika i komentatora, Willa Rogersa, który wykorzystał go, by szyderczo opisać wysiłki prezydenta Herberta Hoovera podczas Wielkiego Kryzysu. Niedawno przeciwnicy prezydenta Ronalda Reagana użyli tego terminu, aby zaatakować jego obniżki podatku dochodowego.
Ekonomia podstępna występuje w wielu formach. Teoretycy po stronie podaży uważają, że mniej regulacji, obniżki podatków dla korporacji i osoby o wysokich dochodach zachęciłyby firmy i bogatych do zwiększenia produkcji i tworzenia lepszych miejsc pracy. Teoretycy popytu wierzą w subsydia i taryfy, dzięki którym bogaci potrzebują ochrony, aby nadal płacić swoim pracownikom lub zwiększać wydatki.
Kroki do teorii spływania
Teoria spływu zaczyna się od obniżenia podatku dochodowego od osób prawnych oraz luźniejszych regulacji. Również zamożni podatnicy mogą uzyskać obniżkę podatków, co oznacza obniżenie najwyższych przedziałów dochodów. W rezultacie w sektorze prywatnym pozostaje więcej pieniędzy, co prowadzi do inwestycji biznesowych, takich jak zakup nowych fabryk, modernizacja technologii i sprzętu, a także zatrudnienie większej liczby pracowników. Nowe technologie zwiększają wydajność i wzrost gospodarczy.
Zamożni ludzie wydają więcej dzięki dodatkowym pieniądzom, które powodują popyt na towary w gospodarce i ostatecznie pobudzają wzrost gospodarczy i więcej miejsc pracy. Pracownicy wydają także więcej i inwestują, co powoduje wzrost w branżach takich jak mieszkalnictwo, motoryzacja, dobra konsumpcyjne i handel detaliczny. Pracownicy ostatecznie odnoszą korzyści ze spowolnionej ekonomii wraz ze wzrostem poziomu życia. A ponieważ ludzie zatrzymują więcej swoich pieniędzy (przy niższych stawkach podatkowych), są zachęcani do pracy i inwestowania.
W wyniku powszechnego wzrostu gospodarczego rząd uzyskuje większe dochody podatkowe - do tego stopnia, że dodatkowe dochody wystarczają na pokrycie pierwotnych obniżek podatków dla zamożnych i korporacji.
Kluczowe dania na wynos
- Teoria spływu głosi, że ulgi podatkowe i korzyści dla korporacji, a bogaci będą spływać do wszystkich innych.
- Oszczędna ekonomia wymaga mniejszej liczby regulacji, obniżek podatków zarówno dla osób o wysokich dochodach, jak i dla korporacji.
- Krytycy twierdzą, że dodatkowe korzyści, które bogaci otrzymują, zwiększają nierówność dochodów w kraju.
Trickle-Down i Laffer Curve
Amerykański ekonomista Arthur Laffer, doradca administracji Reagana, opracował analizę w stylu krzywej dzwonowej, która nakreśliła związek między zmianami oficjalnej rządowej stawki podatkowej a faktycznymi wpływami podatkowymi. Stało się to znane jako Krzywa Laffera.
Nieliniowy kształt krzywej Laffera sugerował, że podatki mogą być zbyt lekkie lub zbyt uciążliwe, aby generować maksymalne przychody; innymi słowy, 0-procentowa stawka podatku dochodowego i 100-procentowa stawka podatku dochodowego dają 0 USD wpływów do rządu. Przy 0 procentach nie można pobrać podatku; na 100 procentach nie ma zachęty do generowania dochodu. Powinno to oznaczać, że określone obniżki stawek podatkowych zwiększyłyby całkowite wpływy poprzez zachęcanie do większych dochodów podlegających opodatkowaniu.
Pomysł Laffera, że obniżki podatków mogą przyspieszyć wzrost, a dochody podatkowe szybko został nazwany „spływającym”. W latach 1980–1988 najwyższa krańcowa stawka podatkowa w Stanach Zjednoczonych spadła z 70 do 28 procent. W latach 1981–1998 łączne wpływy federalne wzrosły z 599 USD do 991 mld USD. Wyniki empirycznie potwierdziły jedno z założeń krzywej Laffera. Jednak nie pokazuje ani nie wykazuje korelacji między obniżeniem najwyższych stawek podatkowych a korzyściami ekonomicznymi dla osób o niskich i średnich dochodach.
Ekonomia spływu jest podobna do ekonomii po stronie podaży, która wierzy, że to, co jest dobre dla świata korporacji, spłynie po całej gospodarce z korzyścią dla wszystkich.
Krytyka teorii spływu
Rozgałęzione zasady zwykle zwiększają zamożność i korzyści dla już bogatych. Chociaż zejściowi teoretycy twierdzą, że wkładanie większej ilości pieniędzy w ręce bogatych i korporacji promuje wydatki i kapitalizm wolnorynkowy, jak na ironię robi to z interwencją rządu. Pojawiają się pytania, które branże otrzymują dotacje, a które nie? A ile wzrostu można bezpośrednio przypisać rozwijającym się politykom?
Krytycy twierdzą, że dodatkowe korzyści, które bogaci otrzymują, mogą zakłócić strukturę ekonomiczną. Osoby o niższych dochodach nie otrzymują obniżki podatków, która zwiększa rosnące nierówności dochodów w kraju. Wielu ekonomistów uważa, że obniżenie podatków dla biednych, a rodziny pracujące robią więcej dla gospodarki, ponieważ wydadzą pieniądze, ponieważ potrzebują dodatkowego dochodu. Obniżka podatków dla korporacji może prowadzić do wykupu akcji, podczas gdy zamożni zarabiający mogą zaoszczędzić dodatkowy dochód zamiast go wydawać. Krytycy twierdzą, że nie ma to także wielkiego wpływu na wzrost gospodarczy.
Krytycy potwierdzają również, że żaden wygenerowany wzrost gospodarczy nie może być powiązany z polityką zlewania się. Wzrost napędza wiele czynników, w tym polityka pieniężna Banku Rezerw Federalnych, takie jak obniżenie stóp procentowych, co powoduje, że kredyty są tańsze. Również handel i eksport, które są sprzedażą od firm amerykańskich do firm zagranicznych, a także bezpośrednie inwestycje zagraniczne od korporacji i inwestorów zagranicznych również przyczyniają się do rozwoju gospodarki.
Przykład ekonomii zstępującej dzisiaj
Wielu republikanów używa teorii spływania, aby kierować swoją polityką. Ale do dziś jest bardzo mocno dyskutowana. Prezydent Donald Trump podpisał ustawę o „ulgach podatkowych i zatrudnieniu” 22 grudnia 2017 r. Ustawa nieznacznie obniżyła stawki podatków osobistych, ale także zwolnienia indywidualne. Obniżki podatków osobistych wygasają jednak w 2025 r. I powracają do starych, wyższych stawek. Z kolei korporacje zostały trwale obniżone do 21%. Ustawa zwiększyła również zwolnienie z podatku od nieruchomości do 11, 2 miliona USD z 5, 6 miliona USD, co oznacza, że podatek nie zostanie naliczony, dopóki nie przekroczy 11, 2 miliona USD.
Krytycy planu twierdzą, że 1% najlepszych dostaje większą ulgę podatkową w porównaniu z osobami o niższych dochodach. Inni krytycy twierdzą, że jakikolwiek wzrost gospodarczy wynikający z wniosku nie zrównoważyłby żadnej utraty dochodów z cięć. Jednak zwolennicy twierdzą, że ustawa doprowadzi do zwiększenia inwestycji biznesowych, wydatków konsumenckich i stabilności gospodarczej w ciągu najbliższych kilku lat. Jedno jest pewne, debata na temat skuteczności podciągniętych teorii ekonomicznych będzie trwała przez wiele lat.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.