Jaka jest teoria ilości pieniądza?

Koncepcja ilościowej teorii pieniądza (QTM) rozpoczęła się w XVI wieku. W miarę jak wpływy złota i srebra z obu Ameryk do Europy były bite w monety, nastąpił wzrost inflacji. Ten rozwój sprawił, że ekonomista Henry Thornton w 1802 roku założył, że więcej pieniędzy równa się większej inflacji i że wzrost podaży pieniądza niekoniecznie oznacza wzrost produkcji ekonomicznej. W tym miejscu przyjrzymy się założeniom i obliczeniom leżącym u podstaw QTM, a także jej powiązaniu z monetaryzmem oraz sposobom, w jakie teoria została zakwestionowana.

QTM w pigułce

Teoria ilościowa pieniądza stwierdza, że ​​istnieje bezpośredni związek między ilością pieniądza w gospodarce a poziomem cen sprzedawanych towarów i usług. Według QTM, jeśli ilość pieniędzy w gospodarce podwoi się, poziomy cen również podwoją się, powodując inflację (procentową stopę wzrostu cen w gospodarce). Konsument płaci zatem dwa razy więcej za tę samą ilość towaru lub usługi.

Innym sposobem zrozumienia tej teorii jest uznanie, że pieniądz jest jak każdy inny towar: wzrost jego podaży zmniejsza wartość krańcową (zdolność kupna jednej jednostki waluty). Tak więc wzrost podaży pieniądza powoduje wzrost cen (inflacji), ponieważ kompensują one spadek krańcowej wartości pieniądza.

Jaka jest teoria ilości pieniędzy?

Obliczenia teorii

Teorię, znaną również jako równanie Fishera, najprościej można wyrazić jako:

MV = PT gdzie: M = podaż pieniądza V = prędkość obiegu P = średni poziom cen T = wielkość transakcji na towarach i usługach \ start {wyrównany} i MV = PT \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & M = \ text {Pieniądze Dostawa} \\ & V = \ text {Prędkość obiegu} \\ & P = \ text {Poziom średniej ceny} \\ & T = \ text {Wolumen transakcji towarów i usług} \\ \ end {wyrównany} MV = PTwhere : M = podaż pieniądza V = prędkość obiegu P = średni poziom ceny T = wolumen transakcji towarów i usług

Oryginalna teoria była uważana za ortodoksyjną wśród XVII-wiecznych ekonomistów klasycznych i została zmieniona przez XX-wiecznych ekonomistów Irvinga Fishera, który sformułował powyższe równanie, i Miltona Friedmana. (Aby dowiedzieć się więcej na temat tego ważnego ekonomisty, zobacz Free Market Maven: Milton Friedman .)

Jest zbudowany na zasadzie „równania wymiany”:

Całkowite wydatki = M × VC gdzie: M = kwota pieniędzyVC = prędkość obiegu \ początek {wyrównany} i \ text {Całkowite wydatki} = M \ razy VC \\ & \ textbf {gdzie:} \\ & M = \ text { kwota pieniędzy} \\ & VC = \ text {prędkość obiegu} \\ \ end {wyrównane} Łączne wydatki = M × VC gdzie: M = ilość pieniędzy PVC = prędkość obiegu

Zatem jeśli gospodarka ma 3 USD, a te 3 USD zostały wydane pięć razy w miesiącu, łączne wydatki w tym miesiącu wyniosłyby 15 USD.

Założenia QTM

QTM dodaje założenia do logiki równania wymiany. W najbardziej podstawowej formie, teoria zakłada, że V (prędkość obiegu) i T (wielkość transakcji) są stałe w krótkim okresie. Te założenia zostały jednak skrytykowane, w szczególności założenie, że V jest stałe. Argumenty wskazują, że prędkość obiegu zależy od impulsów wydatków konsumentów i przedsiębiorstw, które nie mogą być stałe.

Teoria zakłada również, że ilość pieniędzy, która jest określana przez siły zewnętrzne, jest głównym wpływem działalności gospodarczej w społeczeństwie. Zmiana podaży pieniądza powoduje zmiany poziomu cen i / lub zmianę podaży towarów i usług. To przede wszystkim zmiany w zapasach pieniężnych powodują zmianę wydatków. A prędkość obiegu nie zależy od ilości dostępnego pieniądza ani od aktualnego poziomu cen, ale od zmian poziomów cen.

Wreszcie liczba transakcji ( T ) zależy od pracy, kapitału, zasobów naturalnych (tj. Czynników produkcji), wiedzy i organizacji. Teoria zakłada ekonomię w równowadze i pełnym zatrudnieniu.

Zasadniczo założenia teorii sugerują, że wartość pieniądza zależy od ilości pieniędzy dostępnych w gospodarce. Wzrost podaży pieniądza powoduje spadek wartości pieniądza, ponieważ wzrost podaży pieniądza powoduje wzrost inflacji. Wraz ze wzrostem inflacji maleje siła nabywcza lub wartość pieniądza. W związku z tym zakup takiej samej ilości towarów lub usług będzie kosztował więcej.

Podaż pieniądza, inflacja i monetaryzm

Ponieważ QTM mówi, że ilość pieniądza determinuje wartość pieniądza, stanowi kamień węgielny monetaryzmu.

Monetaryści twierdzą, że szybki wzrost podaży pieniądza prowadzi do szybkiego wzrostu inflacji. Wzrost pieniądza, który przewyższa wzrost produkcji gospodarczej, powoduje inflację, ponieważ za dużo pieniędzy stoi za zbyt mała produkcja dóbr i usług. Aby ograniczyć inflację, wzrost pieniądza musi spaść poniżej wzrostu produkcji gospodarczej.

Ta przesłanka prowadzi do sposobu zarządzania polityką pieniężną. Monetaryści uważają, że podaż pieniądza powinna być utrzymywana w dopuszczalnym zakresie, aby można było kontrolować poziomy inflacji. Tak więc w najbliższej perspektywie większość monetarystów zgadza się, że wzrost podaży pieniądza może zapewnić szybki impuls do oszałamiającej gospodarki potrzebującej zwiększonej produkcji. Jednak w dłuższej perspektywie skutki polityki pieniężnej są nadal rozmyte.

Z drugiej strony mniej ortodoksyjnych monetarystów uważa, że ​​zwiększona podaż pieniądza nie będzie miała żadnego wpływu na rzeczywistą aktywność gospodarczą (produkcja, poziom zatrudnienia, wydatki i tak dalej). Ale dla większości monetarystów wszelka polityka antyinflacyjna będzie wynikać z podstawowej koncepcji, że należy stopniowo zmniejszać podaż pieniądza. Monetaryści uważają, że zamiast rządów stale dostosowujących politykę gospodarczą (tj. Wydatki rządowe i podatki), lepiej pozwolić, aby polityka nieinflacyjna (tj. Stopniowe zmniejszanie podaży pieniądza) doprowadziła gospodarkę do pełnego zatrudnienia.

QTM ponownie doświadczony

John Maynard Keynes podważył teorię w latach 30. XX wieku, mówiąc, że wzrost podaży pieniądza prowadzi do zmniejszenia prędkości obiegu i że realny dochód, przepływ pieniędzy do czynników produkcji, wzrósł. Dlatego prędkość może się zmieniać w odpowiedzi na zmiany podaży pieniądza. Wielu ekonomistów przyznało po nim, że pomysł Keynesa był trafny.

QTM, ponieważ jest zakorzeniona w monetaryzmie, była bardzo popularna w latach 80. XX wieku w niektórych głównych gospodarkach, takich jak Stany Zjednoczone i Wielka Brytania, odpowiednio za Ronalda Reagana i Margaret Thatcher. W tym czasie liderzy próbowali zastosować zasady teorii do gospodarek, w których ustalono cele dotyczące wzrostu pieniądza. Jednak z biegiem czasu wielu uznało, że ścisłe przestrzeganie kontrolowanej podaży pieniądza niekoniecznie jest lekarstwem na złe samopoczucie gospodarcze.