Warunki ekonomiczne, które przyczyniły się do II wojny światowej

Rozważając wielkość śmierci i zniszczenia, które powstały w wyniku I wojny światowej, przywódcy niektórych spośród głównych światowych mocarstw zwołali konferencję w Paryżu, której wynikiem mieli nadzieję, że taka dewastacja nigdy się nie powtórzy. Niestety połączenie źle zaprojektowanego traktatu pokojowego z najpoważniejszym kryzysem gospodarczym, jakiego kiedykolwiek doświadczył współczesny świat, doprowadziło do pogorszenia stosunków międzynarodowych, które doprowadziłyby do wojny jeszcze bardziej katastrofalnej niż poprzednia.

Udawanie pokoju

Niefortunną ironią konferencji paryskiej, która zapoczątkowała traktat wersalski, było to, że pomimo najlepszych intencji jej autorów, by zapewnić świat pokoju, traktat zawierał ziarno, które po zasianiu w ziemi kryzysu gospodarczego spowodowałoby powstanie, a nie pokój, ale na wojnę. Nasieniem tym był art. 231, który z etykietą „klauzula winy wojennej” obwinił Niemcy wyłącznie za wojnę i konieczność wypłacania odszkodowań jako kary. Przy tak rozległych wypłatach odszkodowań Niemcy były zmuszone do poddania się terytoriów kolonialnych i rozbrojenia wojskowego, a Niemcy naturalnie byli niechętni traktatowi.

Już w 1923 r. Nowo utworzona Republika Weimarska zaczęła opóźniać płatności z tytułu odszkodowań wojennych, co zapoczątkowało reakcję odwetową ze strony Francji i Belgii. Oba kraje wysłałyby wojska do okupacji przemysłowego centrum regionu doliny Ruhry, skutecznie zajmując produkcję węgla i metalu, która miała tam miejsce. Ponieważ znaczna część niemieckiej produkcji była uzależniona od węgla i metalu, utrata tych gałęzi przemysłu wywołała negatywny szok gospodarczy prowadzący do poważnego skurczu. Skurcz ten, a także ciągłe drukowanie pieniędzy przez rząd na spłatę wewnętrznych długów wojennych, wywołało spiralę hiperinflacji.

Podczas gdy cena i stabilizacja gospodarcza zostałyby ostatecznie osiągnięte - częściowo dzięki pomocy amerykańskiego planu Dawesa z 1924 r. - hiperinflacja zniszczyła większość oszczędności życiowych klasy średniej. Konsekwencje polityczne byłyby druzgocące, ponieważ wielu ludzi stało się nieufnych wobec rządu weimarskiego, rządu opartego na zasadach liberalno-demokratycznych. Ta nieufność, a także niechęć do traktatu wersalskiego, przyczyniły się do rosnącej popularności bardziej lewicowych i prawicowych radykalnych partii politycznych.

Pogorszenie handlu międzynarodowego

Początek Wielkiego Kryzysu podważyłby wszelkie próby stworzenia bardziej otwartego, współpracującego i pokojowego powojennego świata. Krach na amerykańskiej giełdzie w 1929 r. Spowodował nie tylko ustanie pożyczek udzielonych Niemcom w ramach planu Dawesa, ale całkowite wycofanie wcześniejszych pożyczek. Zaostrzenie pieniędzy i kredytów ostatecznie doprowadziło do upadku największego banku w Austrii w 1931 r., Kreditanstalt, który wywołał falę upadłości banków w całej Europie Środkowej, w tym całkowitą dezintegrację niemieckiego systemu bankowego.

Pogarszająca się sytuacja gospodarcza w Niemczech pomogła partii nazistowskiej rozwinąć się ze stosunkowo małej grupy marginalnej w bycie największą partią polityczną w kraju. Nazistowska propaganda, która obwinia Traktat Wersalski o wiele trudności gospodarczych w Niemczech, podsyca wzrost popularności Hitlera wśród wyborców, którzy w 1933 r. Uczynią go kanclerzem Niemiec.

W skali globalnej wielki kryzys miałby motywować poszczególne narody do przyjęcia polityki handlowej żebraka i sąsiada w celu ochrony krajowego przemysłu przed zagraniczną konkurencją. Chociaż taka polityka handlowa może być korzystna na poziomie indywidualnym, jeśli każdy kraj zwróci się o protekcjonizm, służy on ograniczeniu handlu międzynarodowego i związanych z nim korzyści ekonomicznych. Rzeczywiście kraje pozbawione dostępu do ważnych surowców będą szczególnie obciążone brakiem wolnego handlu.

Od imperializmu do wojny światowej

Podczas gdy Brytyjczycy, Francuzi, Sowieci i Amerykanie mieli duże imperia kolonialne, do których mogli się zwrócić w celu uzyskania dostępu do bardzo potrzebnych surowców, kraje takie jak Niemcy, Włochy i Japonia nie. Pogorszenie handlu międzynarodowego doprowadziło do powstania bardziej regionalnych bloków handlowych, a narody „posiadające” tworzą bloki wzdłuż linii kolonialnych, takie jak system preferencji imperialnych Wielkiej Brytanii.

Podczas gdy narody „nie posiadające” szukały możliwości utworzenia własnych regionalnych bloków handlowych, uznawały, że coraz bardziej konieczne jest użycie siły wojskowej do przyłączenia terytoriów za pomocą bardzo potrzebnych zasobów. Taka siła wojskowa wymagała szeroko zakrojonego uzbrojenia, a zatem w przypadku Niemiec oznaczała bezpośrednie naruszenie traktatu wersalskiego. Jednak ponowne uzbrojenie wzmocniło również potrzebę większej ilości surowców, a tym samym potrzebę ekspansji terytorialnej.

Takie imperialistyczne podboje, takie jak japońska inwazja na Mandżurię na początku lat 30. XX wieku, włoska inwazja na Etiopię w 1935 r. I aneksja przez Niemcy większości Austrii i części Czechosłowacji w 1938 r., Były przejawami potrzeby ekspansji terytoriów. Ale te podboje wkrótce wywołałyby gniew dwóch głównych potęg Europy, a po inwazji Niemiec na Polskę zarówno Wielka Brytania, jak i Francja wypowiedziały wojnę Niemcom 3 września 1939 r., Rozpoczynając w ten sposób drugą wojnę światową.

Dolna linia

Pomimo szlachetnych dążeń do pokoju, wynik Konferencji Pokojowej w Paryżu przyczynił się bardziej do wzmocnienia wrogości, wskazując Niemcy jako jedynego inicjatora pierwszej wojny światowej. Wielki kryzys i wywołany przez niego protekcjonizm gospodarczy posłużyłyby za katalizator wrogości do manifestacji się w powstaniu partii nazistowskiej i rosnących imperialistycznych ambicji wśród narodów świata. To było tylko kwestią czasu, zanim małe imperialistyczne podboje doprowadzą do wybuchu II wojny światowej.