Ekonomiczne skutki nowego porozumienia

29 października 1929 r. Lub „Czarny wtorek” oznacza dzień załamania się amerykańskiej giełdy, zapoczątkowując najcięższy kryzys gospodarczy w historii USA, znany obecnie jako Wielki Kryzys. Do 1933 r. Produkt krajowy brutto (PKB) na mieszkańca w USA spadł o prawie 29%, a średnia stopa bezrobocia wzrosła z 3, 2% do 25, 2%. Pośród tego skurczu gospodarczego Franklin D. prowadził kampanię na rzecz amerykańskiej prezydencji w obietnicy „nowego porozumienia” dla narodu amerykańskiego. Wygrał wybory w 1932 r. Przez osunięcie się ziemi i rozpoczął serię reform, które, choć zmniejszając nierówności dochodowe, nie wyprowadziły gospodarki ze stanu depresji - zajęłoby to II wojnę światową, aby w końcu to się stało.

Pierwsze 100 dni

Po objęciu urzędu w 1933 r. Roosevelt od razu podjął pracę nad wdrożeniem reform, które miał nadzieję, że ustabilizują gospodarkę i zapewnią pracę i ulgę finansową narodowi amerykańskiemu. W ciągu pierwszych 100 dni urzędowania wprowadził w życie wiele ważnych przepisów, w tym ustawę Glass-Steagall i ustawę o pożyczkach właścicieli domów. Wdrożył także szereg programów tworzenia miejsc pracy, takich jak Federalna Ustawa o Ratownictwie (FERA) i Cywilny Korpus Ochrony (CCC).

Najważniejszym aktem prawnym była jednak National Industrial Recovery Act (NIRA). Roosevelt uważał, że ożywienie gospodarcze zależy od współpracy kosztem konkurencji, w związku z czym NIRA została specjalnie zaprojektowana w celu ograniczenia konkurencji, jednocześnie umożliwiając wzrost cen i płac. Ustawa zezwoliła branżom na tworzenie kartelu, pod warunkiem że branże te podniosą płace i pozwolą na układy zbiorowe z pracownikami. NIRA obowiązywała do 1935 r., Kiedy to Sąd Najwyższy orzekł, że jest niekonstytucyjny.

Drugi nowy układ

Sąd Najwyższy uchylił NIRA ze względu na zawieszenie prawa antymonopolowego i tethering zmowy z wypłatą wyższych wynagrodzeń. Zdecydowanie nie zgadzając się z nowym orzeczeniem, Rooseveltowi udało się uchwalić ustawę o krajowych stosunkach pracy (NLRA) w 1935 r., Która przywracając przepisy antymonopolowe, wzmocniła szereg przepisów dotyczących pracy. W praktyce rząd w dużej mierze zignorował nowe przepisy antymonopolowe.

W ramach NLRA pracownicy mieli jeszcze większą siłę do angażowania się w rokowania zbiorowe i żądania wyższych wynagrodzeń niż w ramach NIRA. Nowa ustawa zakazuje również firmom angażowania się w dyskryminację pracowników ze względu na przynależność do związków, zmuszając ich do uznania praw pracowników w rządach i związkach zawodowych. Krajowa Rada Stosunków Pracy (NLRB) została ustanowiona w celu egzekwowania wszystkich aspektów NLRA.

Po ustąpieniu członkostwa w związkach NLRA radykalnie wzrosła z około 13% zatrudnienia w 1935 r. Do około 29% w 1939 r. Robiąc jednocześnie wiele, aby poprawić siłę przetargową przeciętnego pracownika, co w połączeniu z szeregiem stawek podatkowych wzrasta dochody przyczyniły się do zmniejszenia nierówności dochodów, NIRA i NLRA nie wyciągnęły amerykańskiej gospodarki ze stanu depresji. (Aby zapoznać się z czytaniem, zobacz: Krótka historia nierówności dochodów w Stanach Zjednoczonych .)

Słaby powrót do zdrowia

Chociaż gospodarka nieco się poprawiła, była zdecydowanie zbyt słaba, aby polityka Nowego Ładu mogła zostać jednoznacznie uznana za sukces. W 1933 r., W najniższym punkcie spadku, PKB był o 39% niższy niż przed krachem giełdowym w 1929 r., A do 1939 r. Był nadal o 27% niższy niż ten trend. Podobnie liczba przepracowanych godzin prywatnych była o 27% niższa niż trend w 1933 r. I wciąż była o 21% niższa niż w 1939 r. Rzeczywiście, stopa bezrobocia w 1939 r. Wciąż wynosiła 19% i utrzymywała się powyżej poziomów sprzed Kryzysu do 1943 r.

Dla niektórych ekonomistów słabość ożywienia jest bezpośrednim wynikiem interwencjonistycznej polityki rządu Roosevelta. Harold L. Cole i Lee E. Ohanian twierdzą, że antykonkurencyjna polityka powiązania praktyk zmowy z wyższymi wypłatami wynagrodzeń spowodowała, że ​​ożywienie było znacznie gorsze niż powinno. Dla nich bezrobocie utrzymywało się na wysokim poziomie ze względu na zwiększoną siłę przetargową związkowych pracowników i wysokie związane z nimi płace. Ostatecznie Cole i Ohanian twierdzą, że porzucenie antykonkurencyjnej polityki zbiega się z silnym ożywieniem gospodarczym lat czterdziestych.

Bodziec fiskalny

Podczas gdy gospodarka doświadczyła silnego ożywienia w latach 40. XX wieku, inna szkoła myślenia dowodziłaby, że ta siła była spowodowana ogromnym bodźcem fiskalnym spowodowanym wzrostem wydatków rządowych na działania wojenne. Ta bardziej keynesowska perspektywa dowodziłaby, że polityka wdrażana przez Roosevelta była zdecydowanie zbyt mała, aby wprowadzić ożywienie gospodarcze oparte na bodźcach fiskalnych.

Błędem jest myśleć, że Nowy Ład był czasem wielkiej ekspansywnej polityki fiskalnej. Wielu Nowych Dystrybutorów było dość konserwatywnych pod względem podatkowym, dlatego programy społeczne, które wprowadzili, wiązały się ze znacznymi podwyżkami podatków. Uważali, że wydatki finansowane z długów, takie jak proponował brytyjski ekonomista John Maynard Keynes, stanowiły raczej zagrożenie niż bodziec dla gospodarki.

Philip Harvey twierdzi, że Roosevelt był bardziej zainteresowany rozwiązywaniem problemów związanych z opieką społeczną niż tworzeniem pakietu bodźców makroekonomicznych w stylu keynesowskim. W 1932 r. Roosevelt uznał, że zadaniem, przed którym stanął, było „nie odkrywanie lub eksploatacja zasobów naturalnych lub niekoniecznie wytwarzanie większej ilości towarów”, ale „trzeźwy, mniej dramatyczny biznes polegający na zarządzaniu zasobami i roślinami już istniejącymi… dystrybucji zasobów i produktów więcej sprawiedliwie. ”

Główną troską nie była zwiększona produkcja i aktywność gospodarcza, co w połączeniu z konserwatyzmem budżetowym gwarantowały, że jakikolwiek wzrost wydatków socjalnych byłby zdecydowanie zbyt mały, aby uruchomić rozkręconą gospodarkę. Z tego punktu widzenia potrzeba więcej wydatków z działań wojennych, aby dać gospodarce impuls, którego tak bardzo potrzebuje.

Dolna linia

Polityka Nowego Ładu wdrożona przez Roosevelta znacznie przyczyniła się do zmniejszenia nierówności dochodów w Ameryce. Ale jeśli chodzi o zadanie ożywienia gospodarki w kryzysie, Nowy Ład był porażką. Podczas gdy trwają debaty na temat tego, czy interwencje były zbyt duże, czy zbyt małe, wiele reform z Nowego Ładu, takich jak ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie na wypadek bezrobocia i subsydia rolne, nadal istnieje do dziś. Jeśli już, spuścizna Nowego Ładu polega na tym, że pomógł on stworzyć większą równość i dobrobyt w Ameryce.