Nierównowaga fiskalna
Nierównowaga fiskalna odnosi się do sytuacji, w której wszystkie przyszłe zobowiązania rządu w zakresie zadłużenia różnią się od przyszłych strumieni dochodów. Zobowiązania i strumienie dochodów są wyceniane według ich odpowiednich wartości bieżących i będą dyskontowane według stopy wolnej od ryzyka powiększonej o określoną marżę. W każdej chwili rząd może wystąpić nierównowaga fiskalna. Jeśli utrzyma się dodatnia nierównowaga fiskalna, dochody podatkowe prawdopodobnie wzrosną w przyszłości, powodując spadek bieżącej i przyszłej konsumpcji gospodarstw domowych.
ZŁAMANIE Nierównowagi fiskalnej
Istnieją dwa główne rodzaje nierównowagi fiskalnej. Pionowa nierównowaga fiskalna opisuje sytuację, w której dochody nie pokrywają wydatków na różnych szczeblach administracji. Horyzontalna nierównowaga opisuje sytuację, w której przychody nie pokrywają wydatków dla różnych regionów kraju. Horyzontalne nierównowagi fiskalne wymagają transferów wyrównawczych lub płatności do stanu lub prowincji od rządu federalnego w celu zrównoważenia nierównowagi pieniężnej między różnymi częściami kraju. Pionowa nierównowaga budżetowa jest kwestią strukturalną i wymaga przeniesienia obowiązków w zakresie dochodów i wydatków.
Horyzontalna nierównowaga fiskalna występuje, gdy rządy szczebla niższego niż krajowy nie mają takich samych możliwości w zakresie pozyskiwania funduszy z ich podstaw podatkowych i świadczenia niektórych usług. Ten rodzaj nierównowagi fiskalnej powoduje różnice w korzyściach fiskalnych netto, które są połączeniem poziomów opodatkowania i usług publicznych. Korzyści te są również podstawową przyczyną horyzontalnych różnic fiskalnych, które ostatecznie wymagają płatności wyrównawczych.
Konsekwencje nierównowagi fiskalnej
Kryzys zadłużenia Grecji miał swoje źródło w rozrzutności budżetowej lub marnotrawnych i nadmiernych wydatkach poprzednich rządów. Po przystąpieniu Grecji do Wspólnoty Europejskiej w 1981 r. Jej gospodarka i finanse były w dobrej formie, ale jej sytuacja finansowa uległa dramatycznemu pogorszeniu w ciągu następnych 30 lat. Populistyczny Panhelleniczny Ruch Socjalistyczny (PASOK) występował na przemian z Partią Nowej Demokracji. W dalszym dążeniu do zadowolenia wyborców obie partie wprowadziły liberalną politykę dobrobytu, która stworzyła nieefektywną gospodarkę. W wyniku niskiej produktywności, erozji konkurencyjności i gwałtownego uchylania się od opodatkowania rząd uciekł się do ogromnego zadłużenia, by utrzymać partię.
Wejście Grecji do strefy euro w 2001 r. I przyjęcie euro znacznie ułatwiły rządowi zaciąganie pożyczek. Rentowności greckich obligacji i stopy procentowe gwałtownie spadły, gdy zbliżyły się do stóp silnych członków Unii Europejskiej, takich jak Niemcy. W rezultacie grecka gospodarka przeżywała boom, a realny wzrost PKB wynosił średnio 3, 9 procent rocznie w latach 2001-2008.
Kryzys finansowy z lat 2008–2009 spowodował jednak, że inwestorzy i wierzyciele skoncentrowali się na ogromnym obciążeniu długu państwowego w USA i Europie. W przypadku niewykonania zobowiązania inwestorzy zaczęli domagać się znacznie wyższych stóp zwrotu długu państwowego wyemitowanego przez Grecję jako rekompensaty za to dodatkowe ryzyko. Gdy gospodarka Grecji kurczyła się po kryzysie, jej stosunek długu do PKB gwałtownie wzrósł.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.