Zmienna stopa zmienna a stała stopa: jaka jest różnica?

Codziennie na rynkach walutowych handluje się ponad 5 trylionów dolarów, co jest ogromną sumą pod każdym względem. Cały ten wolumen obraca się wokół kursu wymiany, czyli kursu, według którego można wymienić jedną walutę na inną. Innymi słowy, jest to wartość waluty innego kraju w porównaniu do waluty własnej. Jeśli podróżujesz do innego kraju, musisz „kupić” lokalną walutę. Podobnie jak cena dowolnego składnika aktywów, kurs wymiany jest ceną, po której można kupić tę walutę.

Jeśli na przykład podróżujesz do Egiptu, a kurs wymiany dolara amerykańskiego wynosi 1: 5, 5 funta egipskiego, oznacza to, że za każdego dolara amerykańskiego możesz kupić pięć i pół funta egipskiego. Teoretycznie identyczne aktywa powinny sprzedawać się po tej samej cenie w różnych krajach, ponieważ kurs walutowy musi utrzymywać nieodłączną wartość jednej waluty względem drugiej.

Kluczowe dania na wynos

• Zmienny kurs walutowy jest determinowany przez rynek prywatny poprzez podaż i popyt.
• Stały lub ustalony kurs jest kursem ustalanym i utrzymywanym przez rząd (bank centralny) jako oficjalny kurs wymiany.
• Przyczyny ustalenia waluty są związane ze stabilnością. Zwłaszcza w dzisiejszych krajach rozwijających się kraj może zdecydować o ustaleniu waluty, aby stworzyć stabilną atmosferę dla inwestycji zagranicznych.

Stałe stawki

Stały lub ustalony kurs jest kursem ustalanym i utrzymywanym przez rząd (bank centralny) jako oficjalny kurs wymiany. Ustalona cena zostanie ustalona na podstawie głównej waluty światowej (zwykle dolara amerykańskiego, ale także innych głównych walut, takich jak euro, jen lub koszyk walut). W celu utrzymania lokalnego kursu walutowego bank centralny kupuje i sprzedaje własną walutę na rynku walutowym w zamian za walutę, z którą jest powiązany.

Jeśli na przykład zostanie ustalone, że wartość jednej jednostki waluty lokalnej jest równa 3 USD, bank centralny będzie musiał zapewnić, że będzie w stanie zaopatrować rynek w te dolary. W celu utrzymania stopy bank centralny musi utrzymywać wysoki poziom rezerw walutowych. Jest to zarezerwowana ilość waluty obcej przechowywanej przez bank centralny, którą może wykorzystać do uwolnienia (lub absorpcji) dodatkowych funduszy na (lub z) rynku. Zapewnia to odpowiednią podaż pieniądza, odpowiednie wahania na rynku (inflacja / deflacja) i ostatecznie kurs walutowy. Bank centralny może również w razie potrzeby dostosować oficjalny kurs walutowy.

Naprawiono kurs wymiany

Zmienne stawki

W przeciwieństwie do kursu stałego, zmienny kurs walutowy jest determinowany przez rynek prywatny poprzez podaż i popyt. Zmienna stopa jest często określana jako „samokorekta”, ponieważ wszelkie różnice w podaży i popycie będą automatycznie korygowane na rynku. Spójrz na ten uproszczony model: jeśli popyt na walutę jest niski, jego wartość spadnie, a tym samym droższe towary importowane i stymulując popyt na lokalne towary i usługi. To z kolei wygeneruje więcej miejsc pracy, powodując automatyczną korektę na rynku. Zmienny kurs walutowy stale się zmienia.

W rzeczywistości żadna waluta nie jest całkowicie stała ani zmienna. W ustalonym systemie presja rynkowa może również wpływać na zmiany kursu walutowego. Czasami, gdy lokalna waluta odzwierciedla swoją prawdziwą wartość w stosunku do waluty ustalonej, może rozwinąć się „czarny rynek” (który bardziej odzwierciedla rzeczywistą podaż i popyt). Bank centralny często będzie wówczas zmuszony do przeszacowania lub dewaluacji stopy oficjalnej, tak aby stopa była zgodna z nieoficjalną, co zatrzymałoby działalność czarnego rynku.

W systemie płynnym bank centralny może również interweniować, gdy jest to konieczne dla zapewnienia stabilności i uniknięcia inflacji. Rzadziej jednak ingeruje bank centralny płynnego reżimu.

Płynny kurs walutowy

Uwagi specjalne

W latach 1870–1914 istniał globalny stały kurs walutowy. Waluty były powiązane ze złotem, co oznacza, że ​​wartość lokalnej waluty została ustalona według ustalonego kursu wymiany do uncji złota. Było to znane jako złoty standard. Umożliwiło to nieograniczoną mobilność kapitału, a także globalną stabilność walut i handlu. Jednak wraz z początkiem I wojny światowej standard złota został porzucony.

Pod koniec II wojny światowej konferencja w Bretton Woods, której celem było osiągnięcie globalnej stabilności gospodarczej i zwiększenie światowego handlu, ustanowiła podstawowe zasady i przepisy regulujące wymianę międzynarodową. Jako taki, międzynarodowy system monetarny, zawarty w Międzynarodowym Funduszu Walutowym (MFW), został ustanowiony w celu promowania handlu zagranicznego i utrzymania stabilności monetarnej krajów, a tym samym światowej gospodarki.

Uzgodniono, że waluty zostaną ponownie ustalone lub ustalone, ale tym razem do dolara amerykańskiego, który z kolei został ustalony na złoto po 35 USD za uncję. Oznaczało to, że wartość waluty była bezpośrednio powiązana z wartością dolara amerykańskiego. Tak więc, jeśli trzeba kupić jena japońskiego, wartość jena byłaby wyrażona w dolarach amerykańskich, których wartość z kolei została określona w wartości złota. Jeśli kraj musiałby zmienić wartość swojej waluty, mógłby zwrócić się do MFW o skorygowanie ustalonej wartości swojej waluty. Kołek był utrzymywany do 1971 r., Kiedy dolar amerykański nie był w stanie utrzymać wartości ustalonej stawki 35 USD za uncję złota.

Od tego czasu główne rządy przyjęły system pływający, a wszystkie próby powrotu do globalnego kołka ostatecznie zostały porzucone w 1985 r. Od tego czasu żadna z głównych gospodarek nie wróciła do kołka, a użycie złota jako kołka zostało całkowicie opuszczony.

Kluczowe różnice

Przyczyny ustalenia waluty są związane ze stabilnością. Zwłaszcza w dzisiejszych krajach rozwijających się kraj może zdecydować o ustaleniu waluty, aby stworzyć stabilną atmosferę dla inwestycji zagranicznych. Dzięki kołkowi inwestor zawsze będzie wiedział, jaka jest wartość jego inwestycji i nie będzie musiał się martwić codziennymi wahaniami.

Ustalona waluta może pomóc obniżyć stopy inflacji i wygenerować popyt, co wynika z większego zaufania do stabilności waluty.

Jednak ustalone systemy często mogą prowadzić do poważnych kryzysów finansowych, ponieważ na dłuższą metę trudno jest utrzymać kołek. Było to widoczne w kryzysach finansowych w Meksyku (1995), Azji (1997) i Rosji (1997), w których próba utrzymania wysokiej wartości lokalnej waluty na pegu spowodowała, że ​​waluty ostatecznie zostały zawyżone. Oznaczało to, że rządy nie były już w stanie sprostać żądaniom przeliczenia lokalnej waluty na obcą po ustalonym kursie.

Z powodu spekulacji i paniki inwestorzy starali się wydobyć swoje pieniądze i przeliczyć je na obcą walutę, zanim lokalna waluta zostanie zdewaluowana w stosunku do peg; zapasy rezerw zagranicznych ostatecznie się wyczerpały. W przypadku Meksyku rząd zmuszony był do dewaluacji peso o 30 procent. W Tajlandii rząd ostatecznie zezwolił na wprowadzenie waluty na rynek, a do końca 1997 r. Tajski bhat stracił 50 procent swojej wartości w związku z popytem na rynku, a podaż skorygowała wartość lokalnej waluty.

Kraje z kołkami często kojarzone są z niewyszukanymi rynkami kapitałowymi i słabymi instytucjami regulującymi. Kołek ma pomóc w stworzeniu stabilności w takim środowisku. Aby utrzymać płynność, potrzebny jest silniejszy system, a także dojrzały rynek. Kiedy kraj jest zmuszony do dewaluacji swojej waluty, musi również przeprowadzić pewną formę reformy gospodarczej, na przykład wprowadzić większą przejrzystość, w celu wzmocnienia swoich instytucji finansowych.

Zmiany w cenach stałych

Niektóre rządy mogą zdecydować się na „pływający” lub „pełzający” kołek, przy czym rząd okresowo dokonuje ponownej oceny wartości kołka, a następnie odpowiednio zmienia stawkę kołka. Zwykle powoduje to dewaluację, ale jest kontrolowane, aby uniknąć paniki na rynku. Ta metoda jest często stosowana przy przechodzeniu z kołka do płynącego reżimu i pozwala rządowi „uratować twarz”, nie będąc zmuszonym do dewaluacji w niekontrolowanym kryzysie.

Chociaż peg działał w tworzeniu globalnego handlu i stabilności monetarnej, był używany tylko w czasach, gdy wszystkie główne gospodarki były jego częścią. Chociaż reżim zmienny nie jest pozbawiony wad, okazał się bardziej skutecznym sposobem określania długoterminowej wartości waluty i tworzenia równowagi na rynku międzynarodowym.