Laissez-Faire
Laissez-faire to teoria ekonomiczna z XVIII wieku, która sprzeciwiała się wszelkim interwencjom rządowym w sprawach biznesowych. Główną zasadą leżącą u podstaw leissez-faire, francuskiego terminu, który tłumaczy się jako „zostaw w spokoju” (dosłownie „pozwól, że zrobisz”), jest to, że im mniej rząd jest zaangażowany w gospodarkę, tym lepiej będzie biznes - i przez to, społeczeństwo jako całość. Ekonomia laissez-faire jest kluczową częścią kapitalizmu wolnego rynku.
Kluczowe dania na wynos
- Laissez-faire to ekonomiczna filozofia kapitalizmu wolnorynkowego.
- Teoria leseferyzmu została opracowana przez francuskich fizjokratów w XVIII wieku.
- Później ekonomiści wolnorynkowi oparli się na ideach leseferyzmu jako drogi do dobrobytu gospodarczego, chociaż krytykujący go krytykowali za promowanie nierówności.
Laissez Faire
Zrozumienie Laissez-Faire
Podstawowymi przekonaniami, które składają się na podstawy ekonomii leseferyznej, są przede wszystkim konkurencja gospodarcza stanowiący „naturalny porządek” rządzący światem. Ponieważ ta naturalna samoregulacja jest najlepszym rodzajem regulacji, ekonomiści leseferyści twierdzą, że interwencja rządu nie musi komplikować spraw biznesowych i przemysłowych. W rezultacie sprzeciwiają się jakiemukolwiek federalnemu zaangażowaniu w gospodarkę, w tym wszelkiego rodzaju ustawodawstwo lub nadzór; są przeciwni płacom minimalnym, cłom, ograniczeniom handlowym i podatkom od osób prawnych. W rzeczywistości leissez-faire ekonomiści uważają takie podatki za karę za produkcję.
Historia Laissez-Faire
Doktryna leseferyzmu, spopularyzowana w połowie XVII wieku, jest jedną z pierwszych wyartykułowanych teorii ekonomicznych. Powstał z grupą znaną jako Fizjokraci, która kwitła we Francji od około 1756 do 1778 roku; pod kierunkiem lekarza próbowali zastosować naukowe zasady i metodologię do badania bogactwa. Ci „ekonomiści” (jak się nazywali) argumentowali, że wolny rynek i wolna konkurencja gospodarcza są niezwykle ważne dla zdrowia wolnego społeczeństwa. Rząd powinien interweniować w gospodarkę tylko w celu zachowania własności, życia i wolności jednostki; w przeciwnym razie naturalne, niezmienne prawa rządzące siłami rynkowymi i procesami gospodarczymi - co później brytyjski ekonomista Adam Smith nazwał „niewidzialną ręką” - powinno być dozwolone bez przeszkód.
Legenda głosi, że początki wyrażenia „laissez-faire” w kontekście gospodarczym pochodzą ze spotkania w 1681 r. Francuskiego ministra finansów Jean-Baptise'a Colberta z biznesmenem Le Gendre. W trakcie tej historii Colbert zapytał Le Gendre, jak najlepiej rząd może pomóc w handlu, na co Le Gendre odpowiedział „Laissez-nous faire” - w zasadzie „Zróbmy to”. Fizjokraci spopularyzowali to wyrażenie, używając go do nazwania swojej podstawowej doktryny ekonomicznej.
Niestety wczesne próby przetestowania teorii leseferyzmu nie powiodły się. W ramach eksperymentu w 1774 r. Turgot, kontroler generalny finansów Ludwika XVI, zniósł wszelkie ograniczenia w ściśle kontrolowanym przemyśle zbożowym, umożliwiając import i eksport między prowincjami jako system wolnego handlu. Ale kiedy słabe zbiory powodowały niedobory, ceny przebijały dach; kupcy gromadzili zapasy lub sprzedawali zboże w strategicznych obszarach, nawet poza granicami kraju, aby uzyskać większy zysk, podczas gdy tysiące francuskich obywateli głodowało. Zamieszki trwały kilka miesięcy. W połowie 1775 r. Przywrócono porządek, a wraz z nim rządową kontrolę nad rynkiem zbóż.
Pomimo tego niepomyślnego początku, praktyki leseferyzmu, rozwijane przez takich brytyjskich ekonomistów, jak Smith i David Ricardo, rządziły podczas rewolucji przemysłowej na przełomie XVIII i XIX wieku. I, jak zauważyli jego przeciwnicy, spowodowało to niebezpieczne warunki pracy i duże luki majątkowe. Dopiero na początku XX wieku rozwinięte kraje uprzemysłowione, takie jak USA, zaczęły wprowadzać znaczące kontrole i regulacje rządowe w celu ochrony pracowników przed niebezpiecznymi warunkami, a konsumentów przed nieuczciwymi praktykami biznesowymi - choć należy zauważyć, że te polityki nie miały na celu ograniczenia działalności praktyki i konkurencja.
Krytyka Laissez-Faire
Jedną z głównych krytyków leseferyzmu jest to, że kapitalizm jako system ma wbudowane moralne dwuznaczności: nie chroni on najsłabszych w społeczeństwie. Podczas gdy zwolennicy leseferyzmu twierdzą, że jeśli ludzie będą służyć przede wszystkim swoim interesom, korzyści społeczne nadejdą, to przeciwnicy uważają, że laissez-faire faktycznie prowadzi do ubóstwa i nierównowagi ekonomicznej. Mówi się, że umożliwienie funkcjonowania systemu gospodarczego bez regulacji lub korekty skutkuje odrzuceniem lub dalszą represjonowaniem osób najbardziej potrzebujących pomocy.
Dwudziestowieczny brytyjski ekonomista John Maynard Keynes był wybitnym krytykiem ekonomii laissez-faire i argumentował, że kwestia rozwiązania rynkowego a interwencji rządu powinna być rozstrzygana indywidualnie dla każdego przypadku.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.