Monetaryzm
Monetaryzm to koncepcja makroekonomiczna, która stwierdza, że rządy mogą wspierać stabilność gospodarczą poprzez ukierunkowanie na tempo wzrostu podaży pieniądza. Zasadniczo jest to zestaw poglądów oparty na przekonaniu, że całkowita ilość pieniędzy w gospodarce jest głównym wyznacznikiem wzrostu gospodarczego.
Kluczowe dania na wynos
- Monetaryzm jest koncepcją makroekonomiczną, która stwierdza, że rządy mogą wspierać stabilność gospodarczą poprzez ukierunkowanie na tempo wzrostu podaży pieniądza.
- Centralnym elementem monetaryzmu jest „Teoria ilościowa pieniądza”, która stwierdza, że podaż pieniądza (M) pomnożona przez tempo wydawania pieniędzy rocznie (V) jest równa nominalnym wydatkom (P * Q) w gospodarce.
- Monetaryści uważają, że prędkość (V) jest stała, a zmiany podaży pieniądza (M) są wyłączną determinantą wzrostu gospodarczego, co jest dla Keynesian kością niezgody.
Zrozumienie monetaryzmu
Monetaryzm jest ekonomiczną szkołą myślenia, która stwierdza, że podaż pieniądza w gospodarce jest głównym motorem wzrostu gospodarczego. Wraz ze wzrostem dostępności pieniądza w systemie rośnie łączny popyt na towary i usługi. Wzrost zagregowanego popytu zachęca do tworzenia miejsc pracy, co zmniejsza stopę bezrobocia i stymuluje wzrost gospodarczy. Jednak w dłuższej perspektywie rosnący popyt ostatecznie będzie większy niż podaż, powodując nierównowagę na rynkach. Niedobór spowodowany większym popytem niż podażą zmusi ceny do wzrostu, prowadząc do inflacji.
Polityka pieniężna, narzędzie ekonomiczne stosowane w monetaryzmie, służy do dostosowywania stóp procentowych w celu kontrolowania podaży pieniądza. Kiedy stopy procentowe są podwyższane, ludzie mają większą motywację do oszczędzania niż do wydawania, a tym samym zmniejszania lub ograniczania podaży pieniądza. Z drugiej strony, gdy stopy procentowe są obniżane w wyniku ekspansywnego programu monetarnego, koszt pożyczek zmniejsza się, co oznacza, że ludzie mogą więcej pożyczać i wydawać więcej, stymulując w ten sposób gospodarkę.
Monetaryzm jest ściśle związany z ekonomistą Miltonem Friedmanem, który argumentował, opierając się na „Teorii ilości pieniądza”, że rząd powinien utrzymywać podaż pieniądza dość stabilną, zwiększając ją co roku, głównie w celu umożliwienia naturalnego wzrostu gospodarki. Ze względu na skutki inflacyjne, które mogą być spowodowane nadmiernym wzrostem podaży pieniądza, Friedman, którego praca sformułowała teorię monetaryzmu, stwierdził, że polityka pieniężna powinna być prowadzona poprzez ukierunkowanie tempa wzrostu podaży pieniądza w celu utrzymania stabilności gospodarczej i cenowej .
W swojej książce A Monetary History of the United States 1867 - 1960 Friedman zaproponował stałą stopę wzrostu, zwaną regułą k-procentową Friedmana, która sugerowała, że podaż pieniądza powinna rosnąć w stałym rocznym tempie związanym ze wzrostem nominalnego PKB i wyrażonym jako stały procent rocznie. W ten sposób spodziewany jest umiarkowany wzrost podaży pieniądza, przedsiębiorstwa będą mogły co roku przewidywać zmiany podaży pieniądza i odpowiednio planować, gospodarka będzie rosła w stałym tempie, a inflacja utrzyma się na niskim poziomie.
Teoria pieniądza Friedmana
Centralnym elementem monetaryzmu jest „Teoria ilościowa pieniądza”, która stwierdza, że podaż pieniądza pomnożona przez tempo wydawania pieniędzy rocznie równa się nominalnym wydatkom w gospodarce. Formuła jest podana jako:
MV = PQ gdzie: M = Podaż pieniądza V = Prędkość (szybkość, z jaką pieniądze zmieniają ręce) P = Średnia cena towaru lub usługi Q = Ilość sprzedanych towarów i usług \ zacznij {wyrównany} i MV = PQ \\ & \ textbf {gdzie :} \\ & M = \ text {Podaż pieniądza} \\ & V = \ text {Prędkość (szybkość, z jaką pieniądze zmieniają ręce)} \\ & P = \ text {Średnia cena towaru lub usługi} \\ & Q = \ text {Ilość sprzedanych towarów i usług} \\ \ end {wyrównane} MV = PQ gdzie: M = Podaż pieniądza V = Prędkość (tempo, w którym pieniądze zmieniają ręce) P = Średnia cena towaru lub usługi Q = Ilość sprzedanych towarów i usług W pobliżu
Kluczową kwestią, na którą należy zwrócić uwagę, jest to, że monetaryści uważają, że zmiany w M (podaż pieniądza) są motorem równania. Krótko mówiąc, zmiana M wpływa bezpośrednio i determinuje zatrudnienie, inflację (P) i produkcję (Q). Uważają prędkość za stałą, co oznacza, że podaż pieniądza jest głównym czynnikiem wzrostu PKB lub wzrostu gospodarczego.
Wzrost gospodarczy jest funkcją aktywności gospodarczej (Q) i inflacji (P). Jeśli V jest stały i przewidywalny, to wzrost (lub spadek) M prowadzi do wzrostu (lub spadku) albo P albo Q. Wzrost P oznacza, że Q pozostanie stały, podczas gdy wzrost Q oznacza, że P będzie względnie stały. Zgodnie z monetaryzmem wahania podaży pieniądza wpłyną na poziomy cen w długim okresie, a krótkoterminowe wyniki gospodarcze. Zmiana podaży pieniądza będzie zatem bezpośrednio determinować ceny, produkcję i zatrudnienie.
Monetaryzm kontra ekonomia keynesowska
Pogląd, że prędkość jest stała, jest kością niezgody dla keynesistów, którzy uważają, że prędkość nie powinna być stała, ponieważ gospodarka jest niestabilna i podlega okresowej niestabilności. Keynesowska ekonomia argumentuje, że zagregowany popyt jest kluczem do wzrostu gospodarczego i wspiera wszelkie działania banków centralnych w celu wprowadzenia większej ilości pieniędzy do gospodarki w celu zwiększenia popytu. Jak wspomniano wcześniej, jest to sprzeczne z teorią monetarystyczną, która twierdzi, że takie działania spowodują inflację.
Zwolennicy monetaryzmu uważają, że kontrolowanie gospodarki za pomocą polityki fiskalnej to zła decyzja. Nadmierna interwencja rządu zakłóca funkcjonowanie gospodarki wolnorynkowej i może prowadzić do dużych deficytów, wzrostu długu publicznego i wyższych stóp procentowych, co ostatecznie doprowadziłoby gospodarkę do destabilizacji.
Rozkwit monetaryzmu miał miejsce na początku lat 80. XX wieku, kiedy ekonomiści, rządy i inwestorzy chętnie skakali przy każdej nowej statystyce podaży pieniądza. Jednak w następnych latach monetaryzm nie sprzyjał ekonomistom, a związek między różnymi miarami podaży pieniądza i inflacji okazał się mniej wyraźny, niż sugerowało to większość teorii monetarystycznych. Wiele banków centralnych przestało dziś ustalać cele pieniężne i zamiast tego przyjęło surowe cele inflacyjne.
Porównaj rachunki inwestycyjne Nazwa dostawcy Opis Ujawnienie reklamodawcy × Oferty przedstawione w tej tabeli pochodzą od partnerstw, od których Investopedia otrzymuje wynagrodzenie.